Overzee – Voorjaarsschoonmaak

Posted on by
1
Gisteren, op de valreep van januari, deden we weer een dichtsessie. Deze vijf willekeurige woorden kozen we en verwerkten we in een gedicht:
Vaart, Slaapkamer, Verwijderd, Middag, Pijn
Zo verwerkte Aaltje ze in haar gedicht:

 

 

Overzee

 

Overzee vaart mijn lief
met haar schip. Het ruim
geladen met pijn en schuim.
Hoe schuilende gekwetstheid
de golvende middag verdort door
misvatting, ontkenning en grief.
Onze slaapkamer kooi wordt
waar wolven met wolven huilen.
Hoe haar ziel zich van mij
verwijdert als nachtelijke dief.
Overzee vaart mijn lief…

 

 

En dit is mijn gedicht met die woorden:

 

Voorjaarsschoonmaak

 

Vanmorgen met frisse moed
spinsels verwijderd uit mijn
binnenkamer, vanmiddag in
sneltreinvaart overjarige weckflessen
vol oud zeer in de glasbak
gesmeten, vanavond vastberaden
de slaapkamer pijnvrij gedweild

 

In de nacht verovert stilte de
leegte, ik versier hem met
vrijgekomen energie en
verzamelde zonnestralen

 

 

30-1-2024

Thuis

Posted on by
Reply
Doe niet zo druk jullie, moppert ze
zijn zuchten zeggen hetzelfde

 

Haar odeklonje 4711, zijn Chief Whipwalmen
onlosmakelijk versmolten huisaroma

 

Haar handen warm, zacht en trefzeker
zijn vingers koud, knokig en bevend

 

Haar hachee als het buiten koud was
zijn triomfantelijke omelet op zondagavond

 

Ik word ze gewaar in het zorgelijke gezicht van de vrouw in de bus
in de gebogen schouders van de man die voor me loopt

 

Geboren in het stof van de vorige eeuw
zijn ze weergekeerd in de wereld van nu

 

 

25-1-2024

 

Inspiratie:
het thema van de Poëzieweek 2024 die vandaag begint, is: ‘Thuis’

Maillot

Posted on by
Reply
Zevendegroepers die zich omkleedden voor hun zwemles vonden haar in een hoek van de kleedkamer.
Hun kreten galmden door het zwembad en alarmeerden het zwembadpersoneel.
Sussend wrongen zij zich door de kring gillende tienjarigen en verstijfden toen ze de menselijke kluwen lichaamsdelen zagen, gesmoord in een stugge dikke maillot.

 

Het kostte de patholooganatoom uren om de kluwen te ontwarren en te constateren dat de maillot het noodlottige ongeval had veroorzaakt.

 

Overmand door verdriet vertelden de ouders hoe graag hun meisje speelde met oma’s kleren.
Dat ze oma’s maillot meenam naar zwemles was hen ontgaan want: ‘Het was haar maat helemaal niet.’

 

Inspiratie: ‘maillot’ is deze week het Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen

 

 
21-1-2024

Schril wit

Posted on by
Reply
Op het pleintje klinken opgewonden kinderstemmen.
Handjes in wanten bouwen een sneeuwpop.
Ouders en grotere kinderen voegen zich bij de kleuters, kneden ballen tot bergen munitie.
Een wild gevecht breekt uit dat gepaard gaat met triomfantelijke strijdkreten.
Tot tussendoor ineens een schril stemmetje opklinkt: ‘Pápá, niet dóén.’
Mijn hart slaat over, ik ga naar buiten, kijk rond.
Zie alleen schaterende, dik ingepakte kinderen, vrolijke volwassenen.

 

Ik ga naar binnen, kijk voor het raam toe hoe het weer begint te sneeuwen.
Het gevecht dooft uit.
Al snel oogt het pleintje wit, schoon, onschuldig.
In mij weerklinkt dat stemmetje.
Hoog.
Wanhopig.

 

17-1-2024

Troost

Posted on by
Reply
In Utrecht stapt ze in, we groeten elkaar.
Ik knik naar buiten: ‘Fijn hè, eindelijk droog?’
‘Zo nat als de laatste tijd was het nog nooit terwijl het vorig jaar zo droog was.’
Ze kijkt me aan, aftastend lijkt het, vervolgt voorzichtig: ‘de natuur herstelt zichzelf, dat wordt bestierd.’

 

De trein vertrekt, zwijgend genieten we van de zachte decemberzon op de weilanden.
‘Gaat u ook naar Amsterdam?’
‘Nee, ik ga door naar een vriendin in Castricum, u wel?’
Ze vertelt wat er allemaal geregeld is zodat zij vandaag naar Amsterdam kan.
De afgelopen weken werden bepaald door slecht nieuwsgesprekken en tegenslagen.
Haar man is ziek, al jaren maar nu ‘zit het overal.’
Ze wilde zo graag nog een laatste keer met hem naar Lourdes.
Vierentwintig keer zijn ze er al geweest: ‘Weet u, de rust daar, de aandacht voor elkaar, liefde, dat is het wonder van daar zijn, dat is zo fijn!’
Maar het kan niet, het is te zwaar geworden voor hem.
Haar dochter drong er op aan dat ze vandaag naar de Onze-Lieve-Vrouw-van-Lourdeskerk zou gaan in Amsterdam, dan blijft zij bij haar vader.
Surrogaat maar ook fijn.
Vorige week waren ze 56 jaar getrouwd en wilden uit eten met hun gezin.
Om dat te vieren.
Maar toen ze klaar stonden om te vertrekken, zakte hij in elkaar.
‘Toen hebben we maar pizza’s besteld.’
Haar mond lacht, haar ogen niet: ‘maar eten ging ook niet meer en nu komt hij niet meer van bed.’

 

Terwijl ze vertelt kiert het herinneringenkamertje in mijn hart open.
Maar ik zwijg, weet nog dat een luisterend oor mij destijds meer goed deed dan verhalen van en over anderen.
In deze stille, bijna lege treincoupé beweegt de tijd heen en weer tussen toen en nu.
Ze vertelt dat ze samen hebben gepraat: ‘Alles is uitgesproken.’
Dan, ineens fel: ‘Wij hebben het goed gehad samen en lang ook. En natùùrlijk weet je dat dit een keer komt, dat wisten wij ook echt wel. Maar niemand vertelt je hoe zwáár deze tijd is!’
Ze schiet vol, ik ook, machteloos kom ik niet verder dan: ‘Ja, het is zo zwaar.’
‘U ook?’
‘Ja, ik ook, lang geleden.’

 

Op Amsterdam Amstel stapt ze uit, we kijken elkaar aan, allebei wat verlegen met de intensiteit van onze ontmoeting.
‘Dag mevrouw, een fijne dag bij uw vriendin.’
‘Dankuwel, dag mevrouw, ik wens u een goede dag in de kerk.’

 

Ze verdween naar de achtergrond in de drukke decembermaand.
Tot ik na de Kerst de tv-serie zag: ‘Francis naar Lourdes.’
Een impressie van wat Lourdesgangers beweegt en bezighoudt.
Toen kwam ze terug in mijn herinnering.
En begreep ik haar nog beter.

 

 

10-1-2023

Wens voor wie ik niet liefheb

Posted on by
Reply
Als wij elkaar niet willen begrijpen of dat niet kunnen
omdat we te verschillend denken dromen spreken,
als we niet dezelfde waarden delen en niet dezelfde
humor, als we echt niet met elkaar kunnen leven.

 

Laten we dan niet meer vergeefs naar elkaar
uitreiken niet meer naar elkaar wijzen maar
een stapje naar achter doen.
En zonder verwijten naast elkaar leven?

 

——————-
Collega Ultrakort schrijver Ypie Haitsma Bakker vertaalde het in het Fries:

 

Net mei-elkoar, mar neist elkoar

 

As wy elkoar net begripe wolle of net kinne
om’t we te ferskillend tinke, dreame, prate
as we net deselde wearden en net deselde
humor diele as we wier net mei-elkoar libje kinne

 

Litte we dan net mear fergees nei elkoar rikke
net mear nei elkoar wize
mar litte we in stapke tebek dwaan
en sûnder ferwiten
neist elkoar libje

 

 

Ik plaats vandaag, op oudejaarsdag 2023, deze gouwe ouwe. 
Omdat hij zo akelig actueel blijft.

 

31-12-2023

CorAaltjes Zonder titel – Doorzien

Posted on by
2
In de tweede ronde van onze decemberdichtsessie waren dit de vijf woorden die verwerkt moesten worden:
Donker, Mens, Zien, Verdragen, Snijdend
Dit is Aaltjes gedicht: 

 

Zonder titel

 

Snijdend als de wind, rijt het
geweld, al wat heel is, uiteen.
Geen mens die Kerstdagen
in dit donker verdragen kan.
Zo zien we het teveel
aan menselijk tekort.
Hun vreemdsoortige liefde
in groene naaldige bomen
als granaten opgehangen.

 

 

En dit rolde er bij mij uit:

 

Doorzien

 

Gade te slaan hoe de westerse mens zich
manifesteert: als toornige tiran, betweter op
vermeend eigen terrein die andersdenkenden
snijdend de mond snoert en de weg verspert

 

Dit te zien in deze donkere dagen
het is haast niet te verdragen

 

27-12-2023

December CorAaltjes Zoals en Regenton

Posted on by
Reply
De laatste dichtsessie van 2023, het was een dag die donker bleef en nat. 
En dat sijpelde door in onze gedichten.
We kozen vijf woorden uit ‘De oude man en de zee’ van Ernest Hemingway en verwerkten die in een gedicht:
water, lijnen, langs, vreemd, achteruit.
Zo deed Aaltje dat:

 

zoals

 

alsof vreemd water zich achteruit
beweegt langs lijnen van geleidelijkheid
zo wankel ik als onbekende dwaalganger
langs boorden met gebogen riet.
doof voor vogelkreten, blind voor zeilende wolken,
naast scherven van de bewegende spiegel,
onthechte voortgang. vreemd water.
in bewogen geleidelijkheid.

 

 

En zo verwerkte ik die woorden:

 

Regenton

 

Als het regent huilen de wolken zegt
oma en de ton verzamelt alle druppels
en bewaart ze tot ik groot ben en
water nodig heb voor tranen

 

Bij oma kan alles, niets is vreemd bij haar
ik veeg met mijn vingers langs de verweerde
naden van de ton, teken lijnen vooruit naar vandaag
mijn tranen vallen achteruit waar oma ze opvangt

 

23-12-2023

Elke nacht

Posted on by
Reply
Verbaasd slaat ze onze goedheid gade: het snoepgoed
in alle hoeken, de berg cadeautjes, de lieflijke kerststal

 

’s Nachts, als met het licht ook de goedheiligman en
het kind in de kribbe zijn verdwenen, schiet ze overeind

 

angst borrelt in haar buik, worstelt zich een weg
naar buiten in een kakofonie waarin sirenes
weerklinken en donderende inslagen, waarin
gekrijs van gewonden echoot

 

Ik hou haar vast, huil onhoorbaar met haar mee en vraag
me af wat erger is: creperen of overleven met haar herinneringen

 

Ik zoek woorden voor vrede voor vergeving
vind ze niet

 

 

20-12-2023
Op 22-12-2023 werd dit gedicht door Schrijven online in de schijnwerpers gezet als een van de vijf leukste ultrakorte verhalen van de afgelopen week

 

PS
Lieve lezers van mijn site
Ik wens jullie goede ‘feestdagen’ maar meer, veel meer nog, wens ik jullie dat je in de 363 dagen daarna, het goed hebt en goed maakt met je naasten en met jezelf. 
‘Laten we zacht zijn voor elkaar’ schreef Adriaan Roland Holst lang geleden in zijn gedicht ‘Zwerversliefde.’

 

Liefs!

 

Cora

De leukste thuis

Posted on by
Reply
Ze pauzeren op de steiger in de koude winterzon.
De elektricien, een gevatte vrolijkerd, grapt tegen zijn collega: ‘Laat die nieuwe scharrel nou eens zien.’
Collega pakt zijn smartphone en zoekt.
Als hij haar foto laat zien: ‘Nou da’s een lekker ding, haar enige minpunt is dat ze jou wil.’
Als het gelach verstomt, vraag ik of ze koffie willen.
‘Koffie? Meent u dat? U bent de eerste in weken die dat vraagt.’
Weer een lachsalvo.
Maar ze lusten wel een bakkie.

 

Na de koffie roept hij me naar de zolder, wijst naar een hoek en vraagt: ‘Daar moet de omvormer maar er is geen plek, wat doen die leidingen daar?’
Geen idee, die hangen daar al veertig jaar.
Hoofdschuddend besluit hij: ‘Ik hang hem daarnaast als u dat goed vindt en anders ook.’
Hij lacht zelf het hardst.
Ik vind het goed en verschans me weer beneden achter mijn laptop tot ik luidkeels gediscussieer hoor bij de meterkast.
‘Hoe gaat het?’ informeer ik.
Hij grijnst: ‘Prima, anders hoort u me wel vloeken hoor, maar kan u het beter, ook prima, doet u het toch zelf, ben ik weg, kan u me bellen als u er niet uitkomt.’
Hij is de enige die lacht.

 

6-12-2023