De kracht van goed giechelen

Het jaar dat uitkomst moest bieden, bood
meer van hetzelfde, netto negatief.
Kluitloze kerstboom werd hippe takkekaart,
schitterend lullig.

 

Dwarsliggers, mooie woorden hebben we
genoeg gehoord. Kies nooit de weg van de
minste weerstand, zo’n enkelband is
ook niet alles.

 

De jaarwisseling als monastiek moment
van inkeer, mediterend het nieuwe jaar in,
met de blik naar boven al is er geen
vuurwerk aan de hemel.

 

De kracht van alles geven, alles achterlaten en
goed giechelen. En het fijne is, je hoeft niet
grappig of leuk te zijn. De allermooiste dingen
gebeuren als je ze niet verwacht.
Ook in 2022

 

Dit gedicht is samengesteld uit krantenkoppen uit de Trouw van vandaag: 31-12-2021

IJstop

De geur van suddervlees, appelmoes, aardappels en spruitjes zweeft door het huis.
Alles pruttelt, suddert of koelt af.
Boven de pannen peins ik, ga na of ik alles heb voor het kerstdiner.
Ik blijf het gevoel houden dat er iets ontbreekt, maar wat?
Ik kom er niet op.
Jas, tas, portemonnee.
Een uur voor sluitingstijd is de supermarkt bijna leeg, zowel de gangen als de schappen.
Iedereen heeft zijn kerstboodschappen natuurlijk al lang binnen.
Ik drentel, kijk rond, tot mijn benen koers zetten naar de diepvrieskasten.
Daar besef ik wat ik zoek: Viennetta!
Helaas, ook dat schap is leeg.
Jammer.
Dan maar stracciatella-ijs.

 

De kerstgasten genieten van suddervlees, appelmoes, spruitjespuree.
Nog ruimte voor een dessert?
Ja, dat willen ze wel.
Ik vertel over mijn impulsieve gang naar de supermarkt gisteren en dat ik pas voor het ijsvak besefte wat ik zocht: Viennetta.
Zoon grinnikt: ‘Ja, dat had je vroeger ook altijd met kerst, lekker was dat.’
Echt?
Ik graaf in mijn herinnering tot ik het weer weet: in de jaren tachtig was kerst geen kerst zonder Viennetta.
Maar dat is veertig jaar geleden!
Daarna zijn er vele kerstdiners met andere desserts geëindigd.
Hoe kan het dat ik nu ineens weer beslist Viennetta moest hebben?

 

En dan hebben we het over marketing en over rechtstreekse en subliminale reclameboodschappen die zich in je onderbewustzijn vastzetten.
Zoon zoekt het op: Ola produceert nog steeds Viennetta en de verkoopcijfers blijven al tientallen jaren onverminderd torenhoog.
Zo hoog dat reclame niet meer nodig is want de reclame uit de jaren tachtig (van het aansnijden van een Viennetta en het geluid van het kraken van het chocoladelaagje, dat overigens bestond uit niet meer dan cacaofantasie) heeft zich, kennelijk voorgoed,  vastgezet in het onderbewustzijn van vele generaties veertigplussers.
En daarom staan oudere vrouwen op de dag voor kerst voor lege ijsvakken te hunkeren naar uitverkochte Viennetta’s.

 

Het stracciatella-ijs was best lekker.
Maar toch …

 

 

28-12-2021

Foto

Hand in hand doken ze de branding in, kwamen proestend omhoog, liepen het strand op. Droogden zich af en installeerden zich.
Hij verdiepte zich in zijn nieuwe camera, probeerde functies uit.
Luisterend naar het camerageklik soesde ze weg.

 

Toen ze wakker werd en naast zich keek, was zijn handdoek leeg.
Ze pakte de camera, bestudeerde hem, probeerde knopjes uit.
Even later stond hij naast haar in het hete zand, smeltende ijsjes in zijn handen.
Ze keek op, richtte de camera op zijn door de felle zon omlijste hoofd.
‘Teveel tegenlicht, suffie’, lachte hij.
Toch drukte ze af.

 

Altijd als ze die foto afstoft, strijkt ze met een vinger langs de vage contouren van zijn hoofd.
Hoort dat lachje.

 

21-12-2021

Post

Ik glimlach als ik het handschrift op de envelop herken.
In gedachten zie ik hem het adres op de envelop en de wens op de kaart schrijven.
Misschien even met zijn gedachten bij zijn nichtje in die verre Randstad.

Met verjaardagen belden we, soms bezocht ik hem, alleen of samen met een zus.
Dierbare bezoekjes, we voelden ons welkom bij hem.
Bij de koffie met roze slagroomgebakjes haalden we herinneringen op aan onze zomerse logeerpartijen in het oude huis, al weer zo lang geleden.
We poetsten die dierbare herinneringen op tot ze glansden als diamantjes.
Hij vertelde over de oorlog, we lachten om het kattenkwaad dat hij uithaalde.
Soms, maar niet graag en alleen kort sprak hij over de tegenslagen en verliezen in zijn leven.

 

Altijd lag zijn kerstkaart in de week na Sinterklaas op de mat.  
Elk jaar beefden zijn letters meer, botsten tegen de rand van de envelop, de woorden wankelden bijna van de kaart.
Dit jaar niet.
Nooit meer.

 

14-12-2021

Parkeerverbod

De geniale inval in de wachtrij bij de Jumbo.
De geweldige ingeving in een droom.
Het prachtige plot-idee tijdens een telefoongesprek.
De origineelste eerste regel ooit onder de douche.
De perfecte gedichttitel op de wc.
Een schitterend alternatief voor een suf cliché tijdens het sporten.  
Ik parkeer ze, ze moeten even wachten.

 

Als ik, eindelijk achter mijn pc, rond kijk en ze zoek, zijn ze onzichtbaar.
Vanuit de krochten van mijn onderbewustzijn klinkt gemurmel.
Kennelijk hebben ze zich daar verzameld.
Ik verleid ze met lieve woorden: ‘Jij bent de mooiste, ik heb je nodig, kom maar, dan schrijf ik je in een prachtig aangrijpend verhaal, of wil je liever in een intens gedicht? Je mag je vriendjes meenemen.’

 

Geen reactie.
Geen thema, geen woord, geen zin, geen frase, geen titel biedt zich aan.
In me en om me heen suist een immense leegte.
In de diepte hoor ik ze giechelen, fluisteren en af en toe proest er een.
Ik word uitgelachen …
Ik spits mijn oren en vang flarden op: ‘Ssst, ze probeert het weer, koppig is ze, nee, niet reageren, allemaal hier blijven, anders snapt ze nooit dat wij ons niet laten parkeren.’

 

7-12-2021
n.a.v. het  Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen: geheugenverlies

Een verkorte versie van dit verhaal werd op 10-12 gekozen als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 49 in de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.

Op 24-1-2022 werd het geplaatst in het katern Alice van de digitale uitgave Schrijven Magazine Plus als een van de vijf leukste ultrakorte verhalen van de afgelopen twee maanden.

 

 

Decemberdruil

(een poging tot een pantoum)

 

 
Ik hou niet van decemberdruil
ik dool door halfdonkere kamers
drentel door bergen rottend blad
december voltooit wat november begon

 

ik dool door halfdonkere kamers
ik aarzel tussen dichten of verhalen
december voltooit wat november begon
steeds grauwer alles steeds leger

 

ik aarzel tussen dichten of verhalen
voor verdwenen geliefden
steeds grauwer alles steeds leger
luister naar de stilte maak licht

 

voor verdwenen geliefden
ze leven door in mij
luister naar de stilte maak licht
wees het licht

 

ze leven door in mij
ik drentel door bergen rottend blad
wees het licht
ik hou niet van decemberdruil

 

5-12-2021
Dit is een poging tot een pantoum: een oosterse dichtvorm die bestaat uit een reeks kwatrijnen, waarbij de tweede en vierde regel van elke strofe wordt herhaald als de eerste en derde regel van de volgende.

Engel des doods

Jaren geleden vroeg ze het me.
Lang spraken we erover, toen stemde ik toe.

 

Gisteren pas belde ze.
Haar zwakke stem vastberaden: ‘Ik wil het nu.’ 
Ik verstijfde.
Ze drong aan: ‘Dit is het moment. Je hebt het beloofd.’
‘Ja’ zei ik.
Ik hing op, pakte de envelop uit de kluis, controleerde de inhoud nog een keer.
Nam haar huissleutel van het rekje in de keuken.
Fietste naar haar toe.

 

Ze lag in bed, nog maar een schim van de mens die ze was.
Alleen haar ogen waren nog hetzelfde, liefdevol en intens begroetten ze me.
Op haar nachtkastje haar telefoon, water, een bakje vla, een prachtig herfstboeket.
In haar kleuren, warm rood, zonnig geel.
Lang omarmden we elkaar.
Zwijgend, alles was al eerder en al zo vaak gezegd.
Toen fluisterde ze: ‘Geef me de envelop maar en ga dan weg, niet bellen, niets doen.’
‘Echt? Dit is wat je wilt?’
Weer zei ze: ‘Ja, dit wil ik.’

 

Ik aarzelde maar ging. 

 

De tijd verglijdt.
Ik wacht en denk aan haar.

 

2-12-2021
 
NB: Dit verhaal is fictie!
Ik kwam er op door het ‘Woord van de Week’ in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen: ‘engel des doods.’
En door verhalen in de media in de afgelopen tijd.