Ik ontdekte hem toen ik de verbrande bloemschermen uit de zieltogende hortensia plukte.

Beschut door hortensiablad rees uit de uitgedroogde aarde een fiere stengel met een kleine knop in top.

Een aangewaaide gift van de zon, een verre nakomeling van Vincents onuitwisbaar in het geheugen gegrifte zonnebloemen.

Maar vooral een late nazaat van de uitbundig bloeiende zonnebloemenfamilie die me ooit hier door de eerste rauwe weken van rouw hielp.

Ik koester de dappere solist met water, aarde en aandacht.

Dagen van gedijen glijden voorbij.

Van wiegen op de zomerwind, van wenden naar de zon en warmte absorberen.

Op de dag dat hij zich opent, toont hij me zijn hart.

Ik dank hem zoals kleinzoon Louk dat woordloos doet: buigend met de hand op mijn hart.

27-8-2025

De AIOS (arts in opleiding tot specialist), een vriendelijke jonge vrouw, stelt heldere vragen, luistert goed naar mijn antwoorden, noteert ze.

In de onderzoekskamer onderzoekt ze me zorgvuldig van top tot teen.

Kondigt aan dat ze de neuroloog erbij gaat halen.

We wachten.

Dan zwaait de deur open.

Een fiere gestalte, groot en breed, vult de deuropening.

Een gebruind gezicht, volle haardos, vorsende blik, stevige handdruk.

Hij doet haar onderzoek nog eens dunnetjes over, corrigeert haar op sommige onderdelen, streng en zakelijk.

Ze knikt, ze krimpt zichtbaar onder zijn woorden.

Na afloop van zijn onderzoek wijst hij ons zijn spreekkamer en loopt vast vooruit met haar.

Ik kleed me aan, fluister tegen zoon terwijl ik mijn schoenen aan doe: ‘Die man is echt veel te knap, Mc Dreamy eat your heart out.’

Zoon schiet in de lach.

Opgewekt stappen we Mc Dreamy’s spreekkamer in.

Hij troont in het midden achter zijn bureau, rug kaarsrecht, schouders breed, handen op tafel, wijdbeens.

Rechts van hem zit de AIOS, enigszins ineengedoken en zwijgend.

Vanaf zijn onneembare vesting kijkt hij me doordringend aan, wacht even, steekt dan van wal.

Hij heeft extra tijd uitgetrokken voor dit gesprek!

‘Om u gerust te stellen! Want ik lees dat u erg angstig bent voor een herhaling van uw slechte ervaringen in december!’

Hij spreekt in uitroeptekens.

Hoewel ‘erg angstig’ wat zwaar is geformuleerd, laat ik het zo, dat de medische misser van toen hier en nu wordt erkend, is tenslotte ook wat waard.

Uitgebreid bespreekt hij de recente onderzoeksuitslagen, zijn eigen bevindingen en de conclusies die hij daaruit trekt, regelmatig controlerend of we hem nog volgen en vragen hebben.

Na een half uur vraagt hij: ‘En, bent u gerust gesteld?’

Ik peins, wissel een blik met zoon.

Die zegt hardop wat ik denk: ‘Dus als wij u goed begrijpen was de toen niet onderkende acute verslechtering van de klachten en alle ellende die daar het gevolg van was, een eenmalige fout, een uitzondering?’

Hij zwijgt, speelt met zijn pen, zijn blik glijdt door de kamer.

Wij wachten rustig af, de AIOS bekijkt hem stilletjes van opzij.

Hij kijkt ons weer aan, wat afstandelijker.

Zegt dan voorzichtig: ‘Wat er gebeurde was niet te voorzien want een acute verslechtering zoals bij u, is atypisch bij dit ziektebeeld.’

Bijna ongemerkt haalt hij zijn schouders op: ‘Maar ja, het overkwam u wel.’

Eensgezind knikken wij: ‘Precies!’

Dat negeert hij.

Met nadruk vervolgt hij: ‘Toch acht ik, op grond van de laatste onderzoeken, uw huidige klachten niet urgent.’

Hij kijkt op zijn horloge en sluit af met de zin waarmee hij van zijn voetstuk valt: ‘Maar u snapt natuurlijk wel dat ik geen garanties geef.’

Dat zei Mc Dreamy nooit.

18-8-2025

Als ik kookte, verzamelde ik ingrediënten, sneed ze, bakte, kookte. Dekte ondertussen de tafel, waste, als alles klaar was, vast de pannen af, dat scheelde zoveel bij de afwas.

En sopte en passant ook vast het aanrecht en het gasstel.

Als hij kookte, meed ik de keuken.

Pas na zijn verrukkelijke chili con carne durfde ik de confrontatie aan met de, hem eigen, culinaire chaos in de keuken, die oogde of er een orkaan van bonen, rijst en tomaten had gewoed.

Elk oppervlak was bedekt met spetters olie en klodders tomatensaus, de vloer bezaaid met ontsnapte uienschillen, vurige peper- en paprikaschilfers en gevluchte kidneybonen.

Maar altijd was er, midden op het aanrecht, een kleine oase van rust: een koffiemok, nog halfvol zwart met suiker.

Pal daarachter, leunend tegen de achterwand, een WO2-boek, opengeslagen bij de Slag om Arnhem.

Mijn moeders heerlijke hachee, zijn hemelse chili, hoe ik ook mijn best doe, nooit smaken ze meer als toen.

1-8-2025