Dit jaar vond ik nauwelijks eieren.

Had hij misschien een Pasen overgeslagen?

Er lagen alleen wat eischaalresten tussen de opkomende pioenknoppen.

Wel waren de net uitgekomen seringtrossen versierd met gekleurde slingertjes.

Maar dat kon ook het werk zijn van kleinzoon, die bouwt wel vaker een feestje in mijn achtertuin.

Ik schrok dan ook toen ik de dag na Pasen de keukengordijnen openschoof: daar zat hij, met een bloedende hazenlip, op de gft-bak.

Snel opende ik de deur waarna hij kreunend en moeizaam naar mijn bank wankelde.

First things first: eerst verzorgde ik zijn lipwond en maakte een extrasterke cappuccino voor hem, met een rietje.

‘Peter, zo fijn je weer te zien maar wtf happened?’

Cappuccino lurkend door het rietje barstte hij los in een chaotisch verhaal over extreem hoge cacaoprijzen, pfas-fobieën, gillende kinderen en panische ouders.

Over omvergereden worden door racende fatbikes en roekeloze grijze e-bikers.

Hij zuchtte: ‘Zie hier het resultaat: een dikke lip en een geblesseerde linkerpoot. Maar hé, als ik jou zo zie, snap je hoe dat voelt?’

Opmerkzaam van hem, in een notendop vertelde ik het verhaal over míjn linkerbeen.

Hij schudde zijn kop: ‘Allemachtig, dat is ook niet niks.’

We besloten dat daar op gedronken moest worden, en toostten op loslaten en achterlaten waarbij het als vanouds hartstikke gezellig werd.

Ik lag dubbel bij zijn hilarische, politiek getinte paasgrappen, hij drong aan dat ik voorlas uit eigen werk en luisterde intens.

Toen het donker werd, stond hij op, pakte wankelend zijn spullen, zocht in zijn rugzak en gaf me een verfrommeld zakje: ‘Hier, die heb ik voor je apart gehouden, geniet er maar van.’

Ik bood hem mijn rollator aan: ‘Geef je hem gewoon de volgende Pasen weer terug, dan is die poot vast weer genezen.’

Even zwegen we, beseften allebei dat er het afgelopen jaar wel erg veel was gebeurd, het voelde als een voorrecht om toch nu weer bij elkaar te zijn.

Met een voorpoot op zijn hart beloofde hij: ‘Ik ga er alles aan doen om volgend jaar bij jou weer afterpasen te vieren, doe jij dat ook?’

Genietend van het eerste marsepeinen paaseitje (een ei variant die het verlangen naar alle andere eisoorten doet verdwijnen) beloofde ik dat.

Inspiratie voor dit verhaal was de Schrijfopdracht van Schrijven Online deze week:

Het paasweekend is voorbij, de paashaas is zowat overal langs geweest, maar nu ligt die arme stakker op je terras of balkon, helemaal uitgeput. Paashaas heeft pijn aan zijn linkerpoot, en je ziet wat bloed op zijn lip.

25-4-2025

‘Tell me again, tell me over and over again’- uit: ‘Amen’ van Leonard Cohen

Hun omhelzing gloeide na toen ze met stevige pas weg wandelde.

Na een paar minuten vertraagden haar voeten als vanzelf.

Net als haar ademhaling.

Ze keek op, volgde de vlucht van een zeemeeuw, dacht aan Jonathan Livingston Seagull en wierp een kushandje omhoog.

Ze slenterde door, murmelend: ‘but I always liked it slow.’

Licht voelde ze zich, vederlicht.

Ze huppelde, zweefde, weer was de zwaarte opgelost, hoe deed ze dat toch?

Hun gesprekken leken luchtig, wat warme woorden, veel behaaglijke stiltes.

Maar ook deze keer was er ineens de vraag die haar deed duizelen en beseffen: als ik anders kijk, verandert de kleur van wat ik zie.

Inspiratie: de schrijfopdracht van Schrijven Online is deze week: Schrijf een kort verhaal waarbij ‘vederlicht’ een plotelement, een schrijfstijlelement of een kenmerk van een personage is.

 9-4-2025