tijd bouwde tiny houses in mij van
verzameld oud zeer gevonden op
plaatsen die al lang niet meer bestaan maar
af en toe nog opdoemen bij het zien van
argeloze voorbijgangers met een te
bekende blik of geur of stem
tot vorige week mijn brein het heft
in handen nam, versteende schaamte en
overjarige schuld hun schuilplaats uit
schopte hen met chirurgische
precisie los sneed uit mij en
gebood los op! waarna ik hen zonder
maren dumpte bij het grofste vuil
nu zie ik hun verbleekte slijtlijnen
oplichten in de zon en lijkt de wereld
onwennig wijd licht en leeg
ruimte lacht me toe
13-7-2025