Onschuld oefenen, verbaasd wenkbrauwen optrekken

handen spreiden in onbegrip, verbijsterd rondkijken

vaagpraat stamelen, vaak, heel vaak, sorry zeggen

Vanuit een ivoren toren verhalen afvuren in het publiek

wijzende vingers ontwijken, onweerlegbare feiten ontkennen

met wik- en weegwoorden langs de waarheid glijden

Rampen verpakken in simpele sprookjes of ze opblazen

tot horrorverhalen, censuur verzwijgen, zorgelijk

kijken, vragen omzeilen tot ze vanzelf verstommen

Of: blaas rookgordijnen losjes aan flarden, ontmantel

onzinargumenten, veeg de vloer aan met loze beloftes

goochel met apekool, zoek de ruimtes tussen walgwoorden

en ontsluit die voorzichtig, zoek gelijken en groet

de zachte krachten in elkaar, omarm ze met warme

harten, versmelt in mededogen en

dans

september 2022 in het kader van de cursus Dichten voor gevorderden

maar zo actueel …

Grootse chaos

Warme vlammen

dansen traag langs

voorbijgaande

grijze gaten

Hoopvol blauw biedt

glanzende inkijkjes in

hier en nu

daar en later

Hartverwarmende chaos

Foto: Tjally Hofstra

17-4-2024

rank, ijl, teer is hoop

versmolten met vertrouwen

kans of keuze

?

10-4-2024

Vorige week kozen Aaltje en ik weer vijf willekeurige woorden, deze keer uit ‘De goede zoon’ van Rob van Essen, en verwerkten die in een gedicht. Dit waren de vijf woorden:

Iemand, Baseren, Destijds, Minzaam, Jaargetijde. 

Aaltje creëerde dit gedicht met die woorden:

langzaam voorwaarts

iemand, ik was’t, fluisterde destijds

terwijl ik langzaam voorwaarts trad:

ik kan niets meer baseren dat

nog duidt op minzaamheid, of iets

wat suggereert dat weids

het voorjaar, zomer herfst bereids

mij winters dwars door sneeuw en ijs

nog tijd bereidt.- tijd die zoals ik, verslijt.

wijs mij maar niet op alle jaargetijden

zij zullen ook na mij verglijden

in mijn minzaam aanvaarde sterven,

heb ik geen echte zeggenschap…

sta, tijd, nog maar een oogwenk stil;

doch als de zeis komt met zijn rotklap

ik die het liefst in ’t voorjaar wil

—

En zo verwerkte ik de woorden:

Bouquet

Destijds verslond ze bloemrijke boekjes over smachtende

maagden die vielen voor minzaam mansplainende

macho’s met slaapkamerogen, ridders op schimmels

die hare hulpeloosheden redden van rampen waarna ze

aan hem vast geketend levenslang gelukkig waren

Vele jaargetijden baseerde ze haar liefdesleven op

dit hopeloze sprookje tot de dag dat iemand haar

aankeek en de tijd stil stond. Niets aan hem klopte

maar zijn stem en zijn handen verjaagden alle

dwaze dromen. Niet levenslang, maar lang genoeg

2-3-2024

Gisteren, op de valreep van januari, deden we weer een dichtsessie. Deze vijf willekeurige woorden kozen we en verwerkten we in een gedicht:

Vaart, Slaapkamer, Verwijderd, Middag, Pijn

Zo verwerkte Aaltje ze in haar gedicht:

Overzee

Overzee vaart mijn lief

met haar schip. Het ruim

geladen met pijn en schuim.

Hoe schuilende gekwetstheid

de golvende middag verdort door

misvatting, ontkenning en grief.

Onze slaapkamer kooi wordt

waar wolven met wolven huilen.

Hoe haar ziel zich van mij

verwijdert als nachtelijke dief.

Overzee vaart mijn lief…

En dit is mijn gedicht met die woorden:

Voorjaarsschoonmaak

Vanmorgen met frisse moed

spinsels verwijderd uit mijn

binnenkamer, vanmiddag in

sneltreinvaart overjarige weckflessen

vol oud zeer in de glasbak

gesmeten, vanavond vastberaden

de slaapkamer pijnvrij gedweild

In de nacht verovert stilte de

leegte, ik versier hem met

vrijgekomen energie en

verzamelde zonnestralen

30-1-2024

Doe niet zo druk jullie, moppert ze

zijn zuchten zeggen hetzelfde

Haar odeklonje 4711, zijn Chief Whipwalmen

onlosmakelijk versmolten huisaroma

Haar handen warm, zacht en trefzeker

zijn vingers koud, knokig en bevend

Haar hachee als het buiten koud was

zijn triomfantelijke omelet op zondagavond

Ik word ze gewaar in het zorgelijke gezicht van de vrouw in de bus

in de gebogen schouders van de man die voor me loopt

Geboren in het stof van de vorige eeuw

zijn ze weergekeerd in de wereld van nu

25-1-2024

Inspiratie:

het thema van de Poëzieweek 2024 die vandaag begint, is: ‘Thuis’

Als wij elkaar niet willen begrijpen of dat niet kunnen

omdat we te verschillend denken dromen spreken,

als we niet dezelfde waarden delen en niet dezelfde

humor, als we echt niet met elkaar kunnen leven.

Laten we dan niet meer vergeefs naar elkaar

uitreiken niet meer naar elkaar wijzen maar

een stapje naar achter doen.

En zonder verwijten naast elkaar leven?

——————-

Collega Ultrakort schrijver Ypie Haitsma Bakker vertaalde het in het Fries:

Net mei-elkoar, mar neist elkoar

As wy elkoar net begripe wolle of net kinne

om’t we te ferskillend tinke, dreame, prate

as we net deselde wearden en net deselde

humor diele as we wier net mei-elkoar libje kinne

Litte we dan net mear fergees nei elkoar rikke

net mear nei elkoar wize

mar litte we in stapke tebek dwaan

en sûnder ferwiten

neist elkoar libje

Ik plaats vandaag, op oudejaarsdag 2023, deze gouwe ouwe. 

Omdat hij zo akelig actueel blijft.

31-12-2023

In de tweede ronde van onze decemberdichtsessie waren dit de vijf woorden die verwerkt moesten worden:

Donker, Mens, Zien, Verdragen, Snijdend

Dit is Aaltjes gedicht: 

Zonder titel

Snijdend als de wind, rijt het

geweld, al wat heel is, uiteen.

Geen mens die Kerstdagen

in dit donker verdragen kan.

Zo zien we het teveel

aan menselijk tekort.

Hun vreemdsoortige liefde

in groene naaldige bomen

als granaten opgehangen.

En dit rolde er bij mij uit:

Doorzien

Gade te slaan hoe de westerse mens zich

manifesteert: als toornige tiran, betweter op

vermeend eigen terrein die andersdenkenden

snijdend de mond snoert en de weg verspert

Dit te zien in deze donkere dagen

het is haast niet te verdragen

27-12-2023

De laatste dichtsessie van 2023, het was een dag die donker bleef en nat. 

En dat sijpelde door in onze gedichten.

We kozen vijf woorden uit ‘De oude man en de zee’ van Ernest Hemingway en verwerkten die in een gedicht:

water, lijnen, langs, vreemd, achteruit.

Zo deed Aaltje dat:

zoals

alsof vreemd water zich achteruit

beweegt langs lijnen van geleidelijkheid

zo wankel ik als onbekende dwaalganger

langs boorden met gebogen riet.

doof voor vogelkreten, blind voor zeilende wolken,

naast scherven van de bewegende spiegel,

onthechte voortgang. vreemd water.

in bewogen geleidelijkheid.

En zo verwerkte ik die woorden:

Regenton

Als het regent huilen de wolken zegt

oma en de ton verzamelt alle druppels

en bewaart ze tot ik groot ben en

water nodig heb voor tranen

Bij oma kan alles, niets is vreemd bij haar

ik veeg met mijn vingers langs de verweerde

naden van de ton, teken lijnen vooruit naar vandaag

mijn tranen vallen achteruit waar oma ze opvangt

23-12-2023

In de tweede ronde van onze november dichtsessie verwerkten we deze woorden in een gedicht: Kleuren, Schijnwereld, Herder, Stiekem, Reusachtig. 

De actualiteit van de afgelopen dagen kleurde onze gedichten.

Deze is van Aaltje:

Regeren

Reusachtig en stiekem verholen

in deze schijnwereld van liegen dat

het gedrukt staat, komt ooit gestolen,

de Goede Herder weer tevoorschijn.

De meest rechtse bal uit de pijn

van het heelal. Zijn regeergebeuren,

alleen gerafelde zelfkant kan zijn

van een schot over het doel, en zeuren

nietszeggend nul nul kan zijn.

En dit is mijn gedicht met die woorden:

Herder

Hij fleemt hen zijn fuik in met messcherpe

meningen stiekem verstopt in suikerzoete

woorden. Zonder talmen volgen

ze, zijn zwarte schapen, boos of

ongelukkig of beide, weten ze zich

welkom in zijn schijnwereld waar alle

ongewenste waarheden stiekem zijn

ingemetseld in reusachtige manshoge

muren. Waar hij alle kleuren wist, warmte

weert, bluft en blaat in snerpend

zwart en walgelijk wit.

26-11-2023