Wij zijn eigenzinnige kunstenaars, Louk en ik.

Hij creëert met kleuren en vormen, ik met woorden en zinnen.

Mijn werkkamer is favoriet bij hem: hij speelt er graag.

Als hij er is, maken mijn tekstbestanden op de pc plaats voor zijn dierenfilmpjes.

Ook houdt hij van de fluwelige vloerbedekking waarop lichtval en aanrakingen zorgen voor steeds wisselende nuances van zonnegeel: een prachtige ondergrond voor  Louks creaties van dierenplaatjes, -kaartjes, -knuffels of -boekjes:

Op een dag zijn de plaatjes, kaartjes, knuffels en boekjes overbodig.

Hij zit in de groene stoel, kijkt geconcentreerd naar een plek op de vloerbedekking en zegt: ‘Giraf.’

Ik kijk, zie een lege gele vloer.

Maar Louk zegt nooit zomaar iets, dus ik vraag: ‘Waar is de giraf Louk? Wijs eens aan?’

Hij staat op, loopt naar een plek waar ik wat kleurnuances op de vloerbedekking zie en wijst gedecideerd: ‘Giraf.’

Giraf

O.

Een giraf.

Oké.

Ik zie het niet maar dat ligt aan mij natuurlijk: ik heb geen verstand van girafkunst.

Even later wijst Louk naar een andere hoek van de kamer: ‘Varken.’

Varken

Goed Louk, natuurlijk.

Een varken.

Dan gooien we een tijdje knuffels over en kijken naar dierenfilmpjes.

Tot Louk drinken wil, en kaas en olijven.

Ik sta op en loop naar de deur om de versnaperingen te halen.

Louk, verdiept in een filmpje van dansende koeien, kijkt verstoord op: ‘Oma op giraf!’

Verdorie, helemaal vergeten dat ik vandaag een gastgiraf in huis heb.

Haastig stap ik opzij.

Sorry Louk.

1-5-2023