Hijgend zwoeg ik het duin op naar mijn bankje, veeg het zorgvuldig droog en ga zitten.

Achter me zoemt het verkeer op de boulevard in een ritme van rijden, afremmen voor overstekende strandgangers en weer optrekken.

Voor me zucht de zee, moe van het uren durende onweer van vanmorgen.

Ik zucht met haar mee, uitgeblust na een stormachtig jaar.

De lucht voelt klam na alle plensbuien.

Restanten stormwind vlagen om me heen, waaien al wat los ligt weg.

Een waterig zonnetje worstelt zich door het grijs.

Ik haal diep adem, hou even vast, adem langzaam uit.

Weer een jaar voorbij en wat voor een jaar.

Genietend lik ik van een bolletje stracciatella en een bolletje malaga ijs.

Eindelijk tijd voor zoet.  

26-5-2024

Iemand vroeg: ‘Wanneer voelde jij je heel erg levend?’

Een klaslokaal in Rotterdam op een septemberavond in 1980.

Ik ben zevenentwintig en na zeven jaar thuismoederen, ga ik op aandringen van man, weer naar school.

En daar, bij de eerste les sociologie van de MBO Sociale Dienstverlening, gebeurt het.

De docent vertelt over de thema’s die we de komende drie jaar gaan onderzoeken. Over sociale ongelijkheid, over migratie en integratie. Over sociale netwerken, in organisaties, in relaties, in families.

Hij geeft een paar voorbeelden: wat betekent het voor een mens dat hij is geboren en opgegroeid in een klein dorp? Of in een drukke stadsbuurt?

Ik ga rechter zitten, geboeid volg ik zijn verhaal.

Hij ziet mijn blik en vraagt mij: ‘Jij bijvoorbeeld, waar ben jij geboren? Opgegroeid? Wat kenmerkte voor jou het leven daar?

Blozend en bloedverlegen stamel ik wat, de vraag overvalt me.

Maar hij moedigt me aan, en dan rollen er woorden, zinnen uit mijn mond.

Geen idee waar ze vandaan komen maar ze stromen.

Het is alsof een tot dan toe slapend deel van mijn brein wakker wordt.

En meteen los gaat.

Die avond, al vertellend en luisterend naar verhalen van collega cursisten, vallen er kwartjes.

Een tsunami van vallende kwartjes, die de jaren daarna aanhoudt.

Tot die avond betekende leren: luisteren, het gehoorde en gelezene, in mijn hoofd stampen en reproduceren.

Schriftelijk bij examens en later ook in de praktijk, als leerling-verpleegkundige die de taken uit haar werkboekje moet uitvoeren en laten aftekenen.

Wat ik dacht, vond of ervaarde, maakte geen deel uit van leren.

Tot nu.

Waarschijnlijk oog ik aan het eind van de avond rustig, in de metro, de bus, lopend naar huis.

Maar mijn lopen voelt als dansen.

Als ik binnenstap, vraagt man, die weet hoe ik opzag tegen weer in de schoolbanken zitten maar dat desondanks erg stimuleert: ‘En?’

Ik straal en vertel honderduit.

Hij lacht: ‘Zie je nou wel?’

19-5-2024

Het is 1980, we zijn net verhuisd.

Naar een hoekhuis met een voor- en achtertuin.

Ik stop de kinderen in als man onder aan de trap roept: ‘buurman op tv.’

Snel kusje, ‘see you in the morning’, en naar beneden.

Daar zie ik onze oud buurman Guus uit Utrecht in Toppop.

Sjokkend op een pony playbackt hij: ‘Canyon to canyon’, in een omgeving die meer lijkt op de Soester duinen dan op een Amerikaanse canyon.

Maar het is Guus gelukt: hij heeft eindelijk een solohit(je)!

Ik gun het hem.

‘Canyon to canyon’ blijkt een ‘onehitwonder’, het staat in 1980 een paar weken in de top 40 en sindsdien belandt het een keer in de onderste regionen van de top 2000 en komt nu nog af en toe voorbij in programma’s met golden oldies zoals de Arbeidsvitaminen.

Altijd als ik het nummer hoor, brengt het me terug naar een zomernacht in 1977  (twee jaar voor Canyon to canyon uitkwam) in onze gehorige Utrechtse flat.

We slapen, ook jongste die veel last heeft van zijn zoveelste oorontsteking.

Tot stampende voeten in het trappenhuis de stilte verbreken.

De geluiden verplaatsen zich naar de flat pal boven ons.

Stemmen lachen en praten luid, voeten stampen door de kamers.

Pianotonen klinken, er wordt gejoeld, een gitaar zet in, tromgeroffel klinkt en buurman zingt.

Zoals vele nachten eerder weergalmen de symfonische rockklanken van buurmans band Solution boven ons hoofd.

Maar nu is mijn kookpunt bereikt, mede door de dagen en nachten met een ziek kind.

Ik schiet overeind, grijp de opnieuw huilende jongste uit zijn bedje, deponeer hem naast zijn vader in ons grote bed en fluister: ‘Hij is wéér bezig en nou maak ik er een eind aan!’

Man roept nog wat maar ik grijp mijn ochtendjas en ren op blote voeten naar boven.

Haal diep adem, bel aan.

Zonder resultaat natuurlijk, de muziek overstemt alles.

Ik hou mijn vinger een minuut op de bel.

Niks.

Dan begin ik te bonzen op de deur, minutenlang tot ineens de deur open gaat en buurman vrolijk roept: ‘Ha buurvrouw, kom binnen.’

Wàt?

Ik schreeuw: ‘Ik wil niet naar binnen, ik wil slapen.’

“Welterusten dan’ zegt buurman.

Hij heeft duidelijk geen idee.

‘Wij willen slapen maar wij kunnen niet slapen door deze herrie.’

‘Herrie? Je bedoelt onze muziek?’

Ik knik, verbijsterd, hij lijkt het echt niet te begrijpen, tranen rollen over mijn wangen.

Langzaam valt het kwartje bij hem.

Hij zegt sorry, vertelt dat hij met zijn bandje na het geweldige optreden van gisteravond nog even een kleine afterparty houdt.

Hij heeft er niet aan gedacht dat hij daarmee buren stoort want zelf is hij een nachtmens.

Sorry sorry sorry.

Hij klinkt ontwapenend eerlijk, ik geloof hem.

Zuchtend knik ik ‘oké’, druip af naar beneden en kruip in bed.

Luister hoe in het daaropvolgende uur nog een riedeltje klinkt, een drumsolo, een lachsalvo, gestopt na hard gesis.

Gestommel op de trap.

Om half vier is het eindelijk stil.

Nog altijd als ik ‘Canyon to canyon’ hoor, zoals daarnet in de Arbeidsvitaminen, zie ik ons weer tegenover elkaar staan in die zomernacht lang geleden: een machteloos huilende boze vrouw in ochtendjas op blote voeten en die bevlogen klaarwakkere gelukkige muzikant, nog helemaal in de roes van zijn optreden een paar uur eerder.

Ik snap ons allebei.

Enne, ik zing het nummer mee, vanzelf want het is gewoon een lekker nummer.

2-5-2024