Ze vragen me het hemd van het lijf:

‘Bent u een rugslaper, of zij, of buik? Slaapt u kort, lang, licht, diep? Op schuim? Op klei? Of op water? Springvering misschien? Slaapt u elektrisch?’

Mijn mond valt open.

Ik heb geen idee.

Ik wil gewoon een lekker bed.

Ze fronsen, wisselen blikken uit.

Dan zegt de een: ‘Dan kunt u beter eerst proef liggen, mevrouw.’

Het eerste bed ligt verrukkelijk.

‘Heerlijk, dit bed wil ik hebben’, zeg ik genietend terwijl ik me uitrek.

Weer wisselen ze blikken uit.

Dan: ‘Dit bed is te zacht voor uw formaat, mevrouw.’

Zuchtend ga ik door met proef liggen.

Met gesloten ogen, om hun vragende blik te vermijden, lig ik op mijn zij, rol op mijn rug en draai weer terug.

De deinende variant maakt me zeeziek.

De puur natuurversie kriebelt.

De volgende verspreidt een doordringende kilte in mijn botten. Dat klopt, zeggen ze, het duurt even voor de matras lichaamswarmte opneemt.

Schielijk schiet ik overeind, ik wil een warm bed.

Op naar het volgende.

Dat bed is hard, wat heet, dit is een plank.

Mijn rug scheldt me uit.

Mijn schouders verkrampen.

Met mijn ogen dicht lig ik en besef: dit bed voelt als een doodskist.

Kreunend krabbel ik overeind.

Met verwachtingsvolle blikken vragen ze: ‘En mevrouw, een keus gemaakt?’

Ik knik: ‘Ja, in mijn kist wil ik die eerste.’

14-12-2018

Zoon is er.

Hij repareert stopcontacten, ontlucht de cv, hangt gordijnrails op.

We gaan op stap voor een nieuw bed voor mij.

Staan in de file.

Praten over auto’s, schrijven, relaties, perfectionisme.

’s Avonds gaat hij stappen met een vriend.

Als ik aan het eind van de avond me omdraai in bed, haalt de tijd me in.

Doezelen, dutten, overeind schieten, als vanouds wisselen ze elkaar af.

De oude tweestrijd herleeft: ‘Is hij er nou nog niet, trut ga slapen, ja maar wat als …’

Klaarwakker kijk ik uiteindelijk om zes uur voorzichtig om het hoekje.

Zie een man van vijfenveertig in diepe slaap.

Geen deur piepte.

Geen traptree kraakte.

Geen kuchje klonk.  

Hij kan het nog steeds.

Geluidloos binnenkomen.

2-12-2018

Tientallen jaren werkte ze met plezier, met hart en ziel.

Wanneer het begon, kon ze achteraf niet zeggen, het sloop er langzaam in.
Het verstarren als de telefoon ging.
Aarzelen met opnemen.
Wachten tot het rinkelen stopte.
Hopen dat er niets werd ingesproken.
De zucht als de beller aanhield.
Als ze opnam, overwon de jarenlang ingesleten modus van opgewekte doortastendheid.
Luisteren, meeleven, troosten, het was haar tweede natuur geworden.
Wanneer de hoofdpijn erbij was gekomen, wist ze ook niet precies.
Eerst voelde het alsof puistjes werden leeggedrukt op haar achterhoofd.
Later alsof een voor een haar hoofdharen werden uitgetrokken.
De pijn schrijnde haar schedel, nestelde zich boven haar ogen.
In het begin incidenteel, tijdens een vergadering, als ze een intake deed, een functioneringsgesprek voerde.
Nog lange tijd verdween de pijn op weg naar huis maar gaandeweg bleef hij. Vergezelde haar als ze naar bed ging, was er als ze steeds vaker wakker lag, stond op met haar.

Op een dag begreep ze wat de hoofdpijn betekende: vierenveertig jaren werken in de zorg eisten hun tol.
Haar lijf was vol, haar geest overvol.
Niets kon er meer bij. Ze was op.

Maar ze moest nog acht jaar.

De opmerkzame zoon stelde de vraag die haar wanhoop doorbrak: ‘Acht jaar, weet je dat zeker?’

Samen onderzochten ze de mogelijkheden en ontdekten dat het kon: eerder stoppen.
De immense opluchting en blijheid die haar doortrokken, verjaagden de hoofdpijn.

Ze telde: verlofuren, overuren, levensloopuren.
Rekende.
Steeds kwam er dezelfde datum uit: 1 mei volgend jaar.
Dat werd de dag, besloot ze en schreef op de scheurkalender naast haar stoel: 357.

’s Avonds trok ze langzaam en weloverwogen het blaadje los, verscheurde het in ontelbare snippers, gooide ze in de papierbak en keek glimlachend hoe ze naar beneden dwarrelden.
Schreef toen op het volgende kalenderblad het nieuwe getal: 356.
Elke dag een nieuw getal, 355, 354, 353 …

Op 30 april 2014 hield ze een aansteker bij het afgescheurde blad, waarop 1 stond. Het ging in vlammen op.
Nog maanden daarna schreef ze elke dag een 0 op het kalenderblad.
Met een smiley. 

27-11-2018
Naar aanleiding van Schrijven OnLine schrijfopdracht # 221: schrijf een verhaal waarin een scheurkalender een rol speelt