In de gang weet ik het nog

onderaan de trap weifel ik toch

zie me zitten: denker op de derde tree

wat moet naar boven wat naar benee,  wat weg?

Niemand roept waar iets is

stampt na een feest wankelend

omhoog, roetsjt met drie treden

tegelijk naar beneden want verslapen

En jij daartussen, baken en obstakel

verzonken in de ban van de ring

ik hoor je adem, voel je warmte

onverstaanbare treden verstoren de stilte

eensgezind negeren we alle

als was rond slingerende vragen

het antwoordprogramma is immers

al een eeuwigheid gestopt

Ik weet het weer, ingebed in mijn

vandaag gaat ons gisteren gewoon door

met een eindelijk onbezwaard

gemoed zweven wij in en uit de tijd

Geschreven in het kader van de les over Marijke Hanegraaf in de cursus ‘Poëzie online voor gevorderden’

23-12-2022

In de tweede ronde van onze recente dichtsessie schreven Aaltje en ik een gedicht waarin we deze vijf, willekeurig gekozen woorden, verwerkten:

Niemand, Kinderen, Ruziën, Eigen, Armen

Zo komen ze terug in Aaltjes gedicht:

in eigen armen houden we

de kinderen beschermend tegen

onze borst geklemd.

laat de wereld maar

ruziën, oorlogje spelen, elkaar

betwisten. als ze maar weten dat

niemand, behalve de dood

aan wreedheid van geweld ontkomt.

door trauma’s zullen ze verstomd

staan dat een mensenleven

eeuwen kan duren, kan wegen.

Ik verwerkte de woorden zo:

Niemand

Zie ik onbekende kinderen ruziën op straat, dan

roep ik: ‘doeslief’ en, goedkeurend gadegeslagen

door omstanders, vertel ik sprookjes over

wereldvrede en deel soms zelfs ijsjes uit

Vermanen bewaar ik voor mijn eigen

kroost, net als donderpreken, knijpen in

armen, kletsende oorvijgen en treitertirades.

Niemand grijpt in, nooit gaat de bel

29-4-2023

We deden weer een dichtsessie, Aaltje en ik.

Uit Aaltjes net verschenen boek ‘Het verzet’ (leestip! Prachtig boek!) prikten we vijf woorden en verwerkten die in een gedicht.

Dit waren de woorden in de eerste ronde:

Soms, open, huisje, deftigheid, slechte

Dit is Aaltjes gedicht:

Soms

soms heeft je mond een deftigheid

van strakke dunne droefheid aan

alsof je huisje alle slechte deuren

van het vergaan heeft open staan

daarginds verdwaalt de samenheid

van jou en mij. ze is stil weggegaan.

ik zie je mond, door droeve deftigheid

verstard. wat heeft men je gedaan

dat dit bevroren huisje mij doet treuren?

Dit is mijn gedicht:

Bipolair huisje

Op een goede dag staan deur en ramen

open, wuiven vitrages je toe en wenken je

wars van deftigheid: kom binnen, blij dat

je er bent, ga zitten. Je weet je welkom

Soms wijzen dichte ramen en gesloten

gordijnen al de weg, aarzelend beroer je

de bel, vaak, tot sloffende voeten klinken

het geluid van een slechte dag

24-4-2023

Regen in april verdraag ik niet.

Ik schuil achter dichte deuren,

ik staar naar de lentebui buiten

waar het gulzige groen de druppels opslurpt

Ik schuil achter dichte deuren,

veilig ver van het huilen buiten,

waar het gulzige groen de druppels opslurpt,

hartstochtelijk mis ik de zon.

Veilig ver van het huilen buiten,

ik troost me binnen met letters en zinnen.

Hartstochtelijk mis ik de zon,

regen vergt geduld.

Ik troost me binnen met letters en zinnen,

geduld groeit door iets te doen wat boeit,

regen vergt geduld.

Ik weet het maar vergeet het:

geduld groeit door iets te doen wat boeit,

ik staar naar de lentebui buiten.

Ik weet het maar vergeet het:

regen in april verdraag ik niet.

Dit is een pantoum: een gedicht volgens een vastgesteld schema van zinsherhalingen. Een vingeroefening voor een schrijver 😉

20-4-2023

Stormwind drukt mijn hakken in het

zand, duwt mijn benen van het slot

blaast alle ballast van mijn rug

zandstraalt mijn wangen, maakt van

mijn hoofd een rozige vuurtoren met

vrij zicht naar alle kanten

Windkracht acht boetseert een giechelende

wiegelende blauwe boeddha van mij, achter

mijn gesloten ogen dansen rode en gele

zonneflarden. Afstand is geen optie meer

weerstand wijkt, tijd verdwijnt in een

heelal vol hoop

18-4-2023