Een mens heeft zeer zei ze, waar

het brein niet bij kan. Toen woorden

tekortschoten susten haar ogen, plaatsten

haar handen naaldjes, kwamen tranen

Zelfs de hemel huilde mee, de wolken

braken, de wereld werd een zee zonder

schuiltroost. Een waterwonder dat

het zeer verteerde.

Brem bloeide gele druppels, Leonard

baste dat het goed was

‘Amen’

13-6-2019

Vlekken van vervloekte uientranen en

vingertopjesbloed, barsten van

uit vingers geglipt, gevlochten

kerven als het vermoeide hoofd van

een honderdjarige

levenslang mee op vakantie, meeverhuisd

gebruikt gesopt met kokend water begoten

ontelbaar vaak bij de stapel voor de stort gezet

maar weer mee terug genomen want

het croissantje oude kaas kwijnde weg

3-6-2019

Zelden mocht ze hem dragen

‘ikke zelf lopen’ en weg

waggelde hij met peuterpasjes,

viel

ze beet haar lippen stuk, liet

het gebeuren.

Struikelend schuift hij echt en

anders opzij, ontwijkt haar vragen

vermijdt haar ogen die

altijd al te veel zagen.

Afstand verandert niets aan

vroeger, hoogstens de kleuren.

Gedicht uit een sessie ‘vijfwoordengedichten met Aaltje’ waarbij we elk een gedicht schrijven waarin vijf, willekeurig uit een krantenbijlage geplukte woorden, verwerkt moeten worden. Hier waren dat: ZOON, DRAGEN, ANDERS, GEBEUREN, AFSTAND.

8-5-2019          

Een ‘ongelukkig kind’ was achterlijke Bertje

arm van geest en een straf van God; waarom

wachtte hem dan wel het hemelrijk vroeg ik

en ons niet, waarom waren wij niet als Bertje?  

Maar kinderen die vragen worden overgeslagen

door de kanselgalmers, de vingerwijzers, 

de foeifronsers met hun betonnen geboden 

doorgekookt met bitter lof en draadjesvlees, 

met deemoed, dankbaarheid en doodsangst.

Kokhalzend ingeslikt brandden ze in mijn binnenste

tot ik ze overgaf en liet gaan zoals je een 

oude hond uit jouw lijden verlost, over geeft.

Het kind op mijn schoot lust geen lof, kent

geen geboden zonder vragen dwaalt hij 

door de dagen; zijn lijden is diep zijn leven 

zwaar maar zijn lach is licht en hij drukt 

kusjes op mijn kruin als we luidkeels lezen 

over papa jofes en mama mia die hun kindje 

jesus een godsgodswonder noemen.

Blindelings geloven wij elkaar, loven wij elkaar.

1-10-2017

Hij ving de vergezichten in haar ogen,

zij smolt voor zijn passie, bakte zijn biefstuk

streek zijn hemden, poetste zijn brillenglazen en

bleef zorgen toen zijn blij verdween, zijn

bang verscheen en er geen chocola genoeg

meer was voor haar ongeduld.

Mij voedden ze met zondagse sudderlapjes

zuinige Hiltermanzekerheden  en kleren op de groei

met bang voor anders, met: ‘zo zijn wij nou eenmaal.’

Ik gloeide bij zijn Bach zijn schalkse

sint gedichten, vergroeide met haar

nuchterheid zocht eigen braamzoet en

bosbesblauw, vond haar flinters lef, ontdekte

zijn vervlogen dromen in de kieren

van hun muren.

9-3-2019

(dichtproject met Aaltje van Wieringen, wij schreven elk een gedicht geïnspireerd door het gedicht ‘Topografie van mijn geboortegrond’ van Rutger Kopland

voor Nieske

Op weg met ‘een jas van belofte’ en een

rugzak vol vragen, naar het eiland waar tijd

weifelt, leven lichter lijkt, westenwind waaroms

uiteen rukt, de branding verwachtingen weg blaast

en wrok verdwijnt in de golven.

Waar stilte bloeit in bremgeel en weerloos groen,

waar gedachten vertragen, oude woorden vervagen

waar aandacht doet groeien en gloeien, waar

warme armen ogen doen stralen.

Daar struinen oude zielen door de duinen en

jutten nieuwe woorden bij kruidige ochtendthee en

zoete cranberrycake: mei-inoar, ferdivedaasje.

Leven is goed en eeuwig deze week,

sprankelend en licht als de wind in de zon.

Terschelling maart 2019

‘Playing guitar’  made by Roeqiya Fris

Hoe de branding opklinkt in de schemer

vergeet-me-nietjesblauw de hemel kleurt

het zand nog zindert onder hun voeten

de zon nagloeit op hun huid.

Hoe vandaag vervaagt in warme klanken van

vroeger, van angst voor onweer, van

bang voor spoken maar meer nog van

samen spelen lachen zingen dansen.

Hoe samen weten opvlamt bij tokkelende tonen

klaprozen mee wiegen in de achtergrond.

Tot het lied verstomt, de beelden zwijgen

en vroeger verdwijnt in de nieuwe dag.

22-3-2019

Waar werken gericht was op winst

op doorzetten op aanpoten recht op

ramkoers naar een waardevast pensioen

waar eigenwaarde net zo zeldzaam was

als gelukkig worden van een gedicht

want ongrijpbaar licht

waar schrijven tijdverspilling was en

je lui was als je boeken las

waar dromen werd ontmoedigd

daar gingen dwaas en dartel ondergronds

12-2-2019

Aandachtig beschouw ik

de rozijn

hij is prachtig 

ik betast, ik proef

ik voel hem gerimpeld

rusten op mijn tong als

een oude gedachte

totdat

het heden verdwijnt achter mijn

vroeger met in zijn kielzog

de vracht die ik vrees 

mijn moeders fluwelen vel

mijn minnaars warme handen 

ik proef mijn hunkeren

slik mijn missen

6-2-2019

Met uitzicht op het einde stijg

ik af, zwijg als vanouds en

kijk, strijk met mijn handen langs oude

muren verweerde kozijnen oude bomen

zegen mijn geboortegrond

de tuin waarin ik speelde

het huis waarin ik groeide

verwond en verloren

maar meer gewonnen nu

en vrolijker

dan ooit tevoren

14-12-2018