‘Een glimlach kan er 1000 aansteken. Wees die ene.’ Saskia van Velzen

Begin 1974, toen zoon negen maanden was, verhuisden we van Nijmegen naar Utrecht.

In het nieuwe huis kreeg hij zijn eerste ‘grote’ bed.

Hij liep nog niet maar tijgerde behulpzaam voor onze voeten heen en weer toen we het bed in elkaar knutselden.

Toen het klaar was, klauterde hij erin, onderzocht het minutieus van hoofd- tot voeteneind en keurde het goed: hij rangschikte zijn knuffels langs de zijkanten, hondje Tommie op de belangrijkste plaats: zijn kussen.

De volgende ochtend kwam er geen geluid uit zijn kamer.

Merkwaardig want meestal stak hij, zodra hij zijn ogen opsloeg al enthousiaste betogen af tegen het stille gewillige knuffelpubliek.

Sliep hij nog?

Behoedzaam en zonder geluid te maken opende ik de kamerdeur, keek om het hoekje en zag een klein kereltje tevreden kroelen met zijn knuffels.

Even stond ik te genieten van die aanblik.

Toen ontdekte hij me en gleed er langzaam een gelukzalige lach over dat nog bijna tandeloze bekkie.

Zo’n intens gelukkige, gelukkig makende brede lach vol van overgave, waarbij de rest van de wereld even niet bestaat.

Een onvergetelijk moment waarop wij elkaar mateloos adoreerden.

Dat manneke wordt vandaag 45.

Als hij lacht, ziet iedereen een mannenlach.

Ik zie die lach van toen.

11-6-2018

Ze miste zijn stem.

Dat lichte lachje, de liefkozende fluistering in haar oren waar haar huid direct op reageerde.

Dagen en nachten wachtte ze, luisterend naar de stilte.

Het waren niet haar oren die hem weer hoorden.

Het was haar hart waarin hij op een dag weer klonk.

Zijn woorden golfden door haar heen, rustten in zijn stoel, doken in de zakken van zijn ochtendjas, nestelden zich in zijn blauwe bodywarmer, murmelden aan zijn kant van het bed.

Gretig verzamelde ze zijn woorden en bewaarde zijn stem in haar hart.

Als een exquise kruid mengt ze hem door haar teksten.

5-6-2018

Wekenlang is het, zelfs voor Spaanse begrippen, bloedverziekend heet en droog geweest.

Het lijkt saai: elke dag een strak blauwe lucht, maar ik kan er geen genoeg van krijgen.

Vandaag trekt de lucht Hollands dicht: een voorproefje, morgen gaan we weer naar huis.

Na een heerlijke vakantie in het vertrouwde appartement in Cala Salions, uitkijkend op en genietend van de zee.

Een paar weken vol van zon, zee, strand, musea, shoppen.

En lezen, stapels boeken hebben we verslonden.

Uitgerust pakken we de spullen in, met dat tegenstrijdige gevoel van ‘wat jammer dat de vakantie voorbij is’ en ‘hoe zou het thuis zijn?’

Licht gespannen bij dat laatste, want: is thuis alles goed gegaan?

De zonen verzekerden ons als we belden (‘jullie hoeven echt niet zo vaak te bellen hoor’), dat ze hun vakantiebanen deden en elke dag kookten en het huis was ook nog heel.

Maar ik weet zeker dat ik bij die woorden op de achtergrond een lachsalvo hoorde…

Als we aan het eind van de middag de tassen en koffers naar de auto dragen, ontploft de hemel in een warme wolkbreuk.

Het is geweldig!

We smijten de spullen in de auto, sluiten hem snel af en blijven dan genietend staan in een muur van warme regen.

Natuurlijk zijn we onmiddellijk doorweekt maar wat maakt het uit.

Drijfnat gaan we na een paar minuten weer naar binnen.

Terwijl we droge kleren aan trekken, barst boven de Middellandse Zee een gigantisch onweer los.

We halen de al opgeruimde tuinstoelen weer tevoorschijn, klappen ze uit en genieten daarna op het overdekte balkon van een uniek schouwspel.

Tientallen bliksemflitsen schieten van links naar rechts boven zee, van boven naar beneden, de donder raast er oorverdovend achter aan.

Uren duurt het maar dan schuift het onweer eindelijk over ons heen het land op en komt de hemel tot rust.

Wat rest is een ingetogen motregen die de hele nacht aanhoudt en ons, hoe passend, vergezelt op de terugreis.

9-10-2015