Mijn moeders moeder is een grote vrouw met een vriendelijk gezicht, ogen die alles zien, grijze lange haren in een knot gevouwen op haar achterhoofd.

Als klein meisje logeer ik graag bij haar.

Als de ooms grapjes met me uit halen die ik niet snap, roept oma ze tot de orde: ‘Hou eens op jongens, plaag dat arme ding niet zo.’

Oma overlijdt kort nadat mijn broertje wordt geboren.

Er wordt geruild met slaapkamers.

Voor mijn oudste zus en mij, ik ben 9, wordt op zolder een kamer gebouwd.

De rest van de zolder bestaat uit een smal middenstuk met aan weerskanten twee houten rasters waar platen karton op en tussen liggen.

Daar mogen wij niet komen, dat is gevaarlijk zegt mijn vader, ‘als je daarop loopt, zak je er doorheen.’

Op een nacht zie ik oma.

Ik schrik want ze staat op het gevaarlijke stuk van de zolder.

Mijn stem doet het niet maar toch hoort ze me: ‘Pas op, daar zakt u doorheen.’

Sussend schudt ze haar hoofd: ze zakt er niet doorheen.

Ze lacht naar me, ik word er warm van, wat is ze lief, ik wil naar haar toe!

Haar arm wenkt me eerst, dan zwaait ze naar me.

Ik begrijp het niet, ze wil dat ik kom maar ook niet.

Ineens is ze weg.

Opgetogen vertel ik ‘s morgens: ‘Oma was op zolder!’

‘Dat kan niet’, zegt mijn moeder, ‘dat heb je maar gedroomd, oma is dood.’

Maar ik weet het zeker: ‘Oma was daar!’

Ze zucht, is druk met babybroertje en kleinste zusje: ‘Jij ook altijd, oma is er niet meer, schiet op, je moet naar school.’

Als een zeepbel spat mijn blijheid uiteen.

Ik praat niet meer over oma en bewaar het voorval diep in me.

Af en toe diep ik het op en herinner me hoe blij ik was toen ik haar zag.

Soms vraag ik haar zonder woorden: ‘Droomde ik of was u er echt?’

En dan klinkt het in me:

‘Kind toch, natuurlijk was ik daar, ik was zo blij dat je me zag en hoorde, niet meer aan twijfelen hoor!’

Zie je wel …..

‘O ja, nog iets’, zegt ze dan, ‘Het is goed hier, je krijgt de groeten.’

Met een knipoog: ‘Je weet zelf wel van wie.’

Ik grinnik, jazeker weet ik dat.

Dag oma, dankjewel.

2015

Jaren geleden vraagt iemand of ik mee ga naar de Achelse Kluis, de Sint-Benedictusabdij van Achel, een cisterciënzerabdij dicht bij de Belgische grens.

Dat zie ik wel zitten, het kost even om mijn agenda leeg te vegen, maar dat lukt.

Een paar dagen volgen we het dagritme van de broeders, eten met hen, gaan naar de dagelijkse missen in de kapel, genieten bij de lunch van het door de broeders zelf gebrouwen bier en wandelen in de bossen.

Het ritme brengt rust, langzaam verdwijnt de ruis die hoort bij twee banen, een studie en last but not least: een ingrijpend rouwproces.

Wat blijft, is het besef van waar het echt om gaat in het leven: een mix van moed, vertrouwen, aandacht en acceptatie.

Grote begrippen, die kort daarna samensmelten in een simpele zin.

Als ik, weer thuis, mijn koffer uitpak, vind ik de sleutel van mijn kloosterkamer in mijn koffer.

Vergeten in te leveren, o wat suf.

Beschaamd bel ik de contactbroeder, bied mijn excuses aan en beloof de sleutel onmiddellijk op te sturen.

Hij sust me laconiek:

‘Rustig maar Cora, het is de sleutel van de hemelpoort niet.’

En dat is sindsdien mijn mantra.

2017

Een zomerochtend.

De bus stopt, ik stap in, de chauffeur begroet me als waren we oude bekenden.

Traag, bijna bedachtzaam, rijdt hij de route, langs lege haltes.

Soms wijkt hij uit naar de berm en houdt in, geeft met een loom handgebaar uit het open raam, achterop komend verkeer ruimte om te passeren.

Buiten is het heet, de hitte siddert boven de IJssel.

Binnen is het koel, mijn ogen glijden over augustusgroene polders, omgekeerde vlaggen op de erven van oude boerderijen.

Rusten dan op de rivier waar plezierjachten voorbij varen en soms een volgeladen containerschip.

Bewogen worden gaat over in bewogen zijn.

Misverstanden, erupties van oud zeer, verbeten wegblokkades, mensonterende oorlogen.

Ze versmelten met de stem van Vasalis die haar gedicht De Afsluitdijk voorleest, met de klanken van ‘The lark ascending’ van Vaughn Williams en de herinnering aan een tijdloze qi gongsessie op een Terschellings strand.

‘Er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.’

Uit: De Afsluitdijk van Vasalis

3-8-2022