Ik wacht op de bus, het motregent uit een grijze lucht.

In mijn oren zingt Rowwen Hèze over November, in gedachten citeer ik het gedicht van J.C. Bloem: ‘Het regent en het is november.’

Ik bestudeer de levensgrote affiche op de zijruit van de abri.

Tussen felrode tomaten, oranje wortels en een bonenmix staat een kom soep, aangeprezen door ’s lands grootste worstenmaker.

Ik peins nog over niet genoemde kleine lettertjes-ingrediënten als er een klein busje met gierende remmen stopt voor mijn neus.

Een jonge man springt eruit, slaat de deur dicht, rent naar de achterkant, opent die, grijpt een lange stok en twee opgerolde affiches.

Vriendelijk vraagt hij of ik even aan de kant wil gaan.

Hij opent de plastic ramen, rukt aan beide kanten de affiches los, vouwt ze op, rolt de nieuwe affiches open en bevestigt ze, pijlsnel en kaarsrecht.

Bewonderend kijk ik toe, tot me opvalt: de nieuwe affiche is exact dezelfde als degene die hij net verwijderd heeft.

Wijzend naar de soep, vraag ik: ‘Dat is dezelfde, is dat de bedoeling?’

Haastig bezig zijn spullen weer in te laden, kijkt hij verstoord om: ‘Nee, dit is een andere.’

‘Echt niet, dit is precies dezelfde.’

Hij haalt zijn schouders op, ‘Ik moest deze vervangen’, stapt in en scheurt weg.

De bus is te laat.

Het gaat harder regenen.

Rowwen Hèze en J.C. Bloem, ik ben het zó met ze eens.

9-11-2022