Als liefde kleuren heeft
Reply
Category Archives: Gedichten
Stilte doorbroken
In liefde waren woorden al overbodig, lippen
ogen handen zeggen meer. Oorlog smeekt
om stilte in woord en daad. Zo viel ik stil.
Comfortabel was mijn stil al snel, mijn ogen
sloten zich voor vragende blikken, mijn mond legde
niets meer uit, mijn oren verloren hun
nieuwsgierigheid, hoorden wonderwoorden
voorbij de menselijke stem.
Tot tussen struiken en vijver het ridderkind in zijn
spel verdiept pardoes het water in struikelt en
zich uit een verloren verte een schreeuw baant,
roestig eerst en bevend, dan krijsend op de
cadans van mijn rennende voeten.
21-8-2016
Er liep water uit mijn ogen
Er liep water uit mijn ogen
ik discussieerde nam besluiten haalde targets
tersluiks haalde mijn hand het water weg
Er liep water uit mijn ogen
regen en koude wind striemden mijn gezicht
ik veegde het water van mijn wangen snoot mijn neus
Er liep water uit mijn ogen
vragende blikken bij de rondvraag
ik wuifde het water weg het is niets een koutje
Er liep water uit mijn ogen
ik zette een zonnebril op proefde het water
het smaakte zout ik vergat het weer
Er liep water uit mijn ogen
je huilt zei hij
opende zijn armen
Er stroomden tranen uit mijn ogen
10-2-2018
Papa kijk
In haar gebloemde jarigjurkje, valplekken op haar
blote benen, braamvlekken op haar kin, stept ze
in oma’s moestuin fier tussen bedden kool en
kroten recht zijn cameralens in: papa kijk ik kan het!
Het sepiameisje overleefde onachtzame jaren, liep een
vochtvlek op, een scheurtje, een vouw maar volgde geduldig
wachtend tot de beloofde hemel leeg bleek, geluk beperkt
houdbaar en papa’s heimwee naar de horizon erfelijk.
Tussen gerimpelde levensresten diep ik haar
op, strijk ik haar glad, voel ik haar blije lijf in mijn
poriën, laaf me aan haar lach
wecken wil ik haar in een prachtige pot en
bewaren naast de stoofperen in mijn winterkelder
papa kijk, ik kon het
december 2017
Zo dom
Zorgvuldig zwart kant verbergt haar hals en armen
haar gezicht geplamuurd, ondoordringbaar bedekt
bang haar ogen en wijd opengesperd.
Haar lachje schuurt kippenvel op onze armen
schril klinkt haar stem en hartverscheurend hoog:
‘zo dom zeg, liep ik weer tegen een muur.’
De stilte duurt, tot mensen kuchen kleuren,
weg kijken. Iedereen ziet dat het niet waar is
maar niemand zegt er wat van.
28-1-2018
Opa’s
Ik hou van prille opa’s. Mannen die, eindelijk uit het
arbeidsproces, onwennig hun benen heffen als er
wordt gestofzuigd rond hun stoel. Die als ontheemde
daklozen zoekend zwerven door supermarkten. Die met
onzekere bewegingen, hun vragende ogen op het
recept gericht, hun eerste pasta bolognese koken.
Op een dag krijgen ze een pakje in hun onhandige
armen gelegd. Bijna bang openen ze de omslagdoek
en zien neusje mondje gebalde knuistjes donkere ogen
die hen strak aanstaren. Diep in hen rommelt iets, een dood
gewaande vulkaan begint te borrelen, een hoekige glimlach
plooit hun stroeve kaken, kreetjes stromen uit hun mond
‘poele poele poele’, hun handen vormen zich tot
koesterende kommen, een onbekende tederheid
verspreidt zich over hun uitgebluste wezen.
Verrukt wijden ze zich wekelijks aan dit kleine leven,
spelen en zingen ermee, nemen het op de arm, wijzen
naar het vergeelde fotootje op het dressoir van een
jongetje met pet en pofbroekje ‘kijk, opa is net als jij.‘
15-7-2016
Ode aan introversie
Starend in de stromende regen vangt
mijn blik de druppels, volgt hoe ze
zwellen elkaar zoeken in slordige slierten
wegen banen langs het raam, als tranen op
een wang voor ze van een kin vallen.
Slenterend langs bomen met ogen,
verstopt achter sluike takken, komen dromen,
baar ik binnenpretjes die doldwaas in me
gisten groeien dartelen. Gniffelend volg ik ze:
ontdekkingsreiziger in mijn binnenste.
Ik koester ze in me tot de dag dat een leger
volwassen visies mijn muren bestormt. Mijn
verzet breekt, ik laat mijn kindjes los, zwaai
ze zorgelijk na, onderga gelaten vreemde blikken,
ongemakkelijk zwijgen, pijnlijk onbegrip maar
soms ook lach en lof.
15-7-2016
Levensgerecht
Oude liefdes zwevend tussen
voorbij en nooit vergeten
zacht zuurzoet als
aalbessen zonder suiker
Oprispingen van oud zeer, bitter als
ooit gehate lepeltjes levertraan,
felle flarden wrok en verwijt als
gepeperde chili con carne
Geslikt verteerd verwerkt
wacht het grand dessert,
maakt zielstrelend zoet
al het voorgaande goed
1-9-2017
Varianten van dissonanten
Bij ‘Six Bagatelles for String Quartet, Op. 9’ Anton Webern
Hij pakt haar armpje, lacht brabbelt over samen
spelen, ze begrijpt zijn klanken niet, fluistert
verbaasd waarom doet hij raar?
Daar is die gek, hoongelach meandert tussen
muren, hij wil mee spelen, schopt naast de bal
struikelt over een uitgestrekte voet, ligt languit, huilt.
Dromerig schopt hij zacht tegen struiken, wiegt mee met
wuivende stengels, zingt blauwe bloem rode bloem
gele bloem. Rotjong, scheldt een voorbijganger.
In stiltes tussen zien en zeggen zwellen ze aan
dissonanten in de leegte van verloren onbevangenheid
ze schuren mijn huid, hem glijden ze goddank als bagatellen af.
Maar in de winkel lacht oma als hij onverhoeds haar
hand grijpt, aandringt kipje tok, vrolijk zingt ze
poesje mauw, verzaligd zoemt hij zachtjes mee.
De orgelman ziet hem, zet de vogeltjesdans in, met
fladderende armen glanzende ogen deint hij
zijn dans, applaus klatert hij schatert.
Beperkingen duiden zijn maat ,bakeren
zijn onbevangenheid, ik volg het kind en
voel zijn puurheid als hij mijn hand vindt.
Cora van B 9-2016
Hiep hiep Halina
Ze komt op als een rilling na een windvlaag
wordt betast en weggesmeten ligt jammerend
in een hoek starend smeulend tot ze oprijst
vuurspuwende Medea met vlammende blik.
Genadeloos veegt ze Freud en feminisme
op een hoop als kluwen haar op
een kappersvloer. Vilein scheurt ze
vastgeroeste vetes open fileert ze tot op het bot.
Pas tussen resten as en ongebluste waarheid
bindt ze in, buigt timide onder aarzelend applaus
niet wetend dat ze mijn naam noemde dat ze
mijn kind opdiepte dat ze het liefkoosde in de gloria
dat ze meer mij was dan ik ooit durfde zijn.