Bij ‘Six Bagatelles for String Quartet, Op. 9’ Anton Webern

 

Hij pakt haar armpje, lacht brabbelt over samen

spelen, ze begrijpt zijn klanken niet, fluistert

verbaasd waarom doet hij raar?

 

Daar is die gek, hoongelach meandert tussen

muren, hij wil mee spelen, schopt naast de bal

struikelt over een uitgestrekte voet, ligt languit, huilt.

 

Dromerig schopt hij zacht tegen struiken, wiegt mee met

wuivende stengels, zingt blauwe bloem rode bloem

gele bloem. Rotjong, scheldt een voorbijganger.

 

In stiltes tussen zien en zeggen zwellen ze aan

dissonanten in de leegte van verloren onbevangenheid

ze schuren mijn huid, hem glijden ze goddank als bagatellen af.

 

Maar in de winkel lacht oma als hij onverhoeds haar

hand grijpt, aandringt kipje tok, vrolijk zingt ze

poesje mauw, verzaligd zoemt hij zachtjes mee.

 

De orgelman ziet hem, zet de vogeltjesdans in, met

fladderende armen glanzende ogen deint hij

zijn dans, applaus klatert hij schatert.

 

Beperkingen duiden zijn maat ,bakeren

zijn onbevangenheid, ik volg het kind en

voel zijn puurheid als hij mijn hand vindt.

 

 

Cora van B     9-2016