Rouw brandt jaarringen
die schrijnen in het zonlicht
en nooit verjaren

(Een haiku is een van oorsprong Japanse dichtvorm die gaat over een zintuiglijke ervaring waarbij emotie niet wordt benoemd maar wordt opgeroepen.
Een haiku bestaat uit drie regels met achtereenvolgens vijf, zeven en vijf lettergrepen. Een haiku rijmt meestal niet, ritme en klank versterken de gevoelswaarde.)

19-4-2018

Zoekend woelen
mijn handen in de aarde
tasten naar verborgen
bloembollen

amper opgemerkt
glijdt in mijn ooghoek
een gave gedachte
schuin mijn hoofd in
golft langs mijn geheugen
tipt een herinnering aan

waaiert zonder woorden
weer weg
warm koestert de zon
mijn haperende handen

28-5-2016 

In de serie ‘Dichten met Aaltje’, hier een deel van onze oogst van 14 augustus jl.
Deze dichtregel van Bert Voeten uit zijn gedicht: ‘Luisteren in de ochtend’ verwerkten we elk in een gedicht:
‘Op het netvlies van de ochtend
Beweeg ik mij zonder zwaarte’

Dit werd het bij mij:

Ochtend

Traag breekt buiten het
donker van de nacht, stemmen
drijven naderbij zoemen een
vederlichte zwanenzang

eindelijk niet meer bang
kom ik overeind, zonder
zekerheden beweeg
ik mij zonder zwaarte op
het netvlies van de ochtend

Dit juweel maakte Aaltje er van:

Op het netvlies van de ochtend
beweeg ik mij zonder zwaarte,
de aarde onder mij tolt onverstoorbaar
haar baan met de zon in de rug.

Ik keer niet meer terug, ik stijg
zodat het suist, ik ben niet ontevreden.
Hogerop kus ik de wolken zacht en teder
en lichtelijk beneveld rust ik wat uit.

Zo voelen engelen of vogels zich
en dronkaards met teveel aan neuten,
als je daar in gelooft, mijn vleugelslag
zoeft haast geluidloos, en wat licht

is dit, uiteindelijk vlieg ik niet elke dag.
De ochtend geeft mij ogen met het licht
van zien, beweeg me zonder zwaarte.
Ik zie ze vliegen maar dat mag.

Wat het geheugen weet
maar steeds weer wist:

verdwalen met zware koffers,
scheurende plastic tasjes vol
overbodige cadeautjes, wakker
liggen op martelende matrassen,
dagen zoeken naar bijzondere boeken,
struinen door kerken en musea tot
deuren sluiten of het overvolle brein
besluit te muiten, hunkeren naar
verre verten polderluchten oude
bomen zee maar bovenal naar
eigen kussen, kaas en koffie

Het ruisen van de krulwilg: ha, ben je daar
Het warme welkom van je eigen huis

28-2-2017

strooit met rimpels, pluis, hitte
stroomt als groene lava door tuinen
tussen tegels, barst open in regenboogtooi

koestert klaprozen met compassie, droomt
lila lavendel, knipoogt vergeetmenooitjes,
stelt gerust: niets gaat echt voorbij

verpakt volle hoofden, vlindert bleke benen
naar verre oorden; ik zwaai, blijf opgelucht
achter in eigen tuin in lome zomerstand

tot een rupsinvasie geruisloos oprukt in
de buxushaag, vijfenveertig jaren
groene veiligheid voorgoed voorbij

ik doe wat ik bij verjaarde vriendschappen
niet durf; ik graaf haar uit, schaamteloos
met wortel en al; in het takkengeraamte
heeft de zon vrij baan
eindelijk

Juni 2018

In de derde en laatste ronde van onze vijfwoordgedichtensessie van 12 juli jl. prikten we deze vijf woorden uit een gedichtrecensie in de bijlage Letter en Geest van dagblad Trouw: 

waarvan – overdrijvende –  beetje –  somberte –  gedichten

Aaltje verwerkte ze zo:

gedichtje

gedichten
voeren langs een
transparante hemel in
overdrijvende gezichten
waarvan een beetje
sombere donkerte
het licht verhulde
waarop ik mij richtte
ze gaan voorbij
om te hechten
aan onverwachte
woorden die me
verlichten.

En dit kwam er uit mijn pen:

Waarvan akte

gedichten gedijen
bij wolken van somberte
een vleugje vrijheid
een beetje behaagzucht
en wat periodiek overdrijvend
oud zeer en zelfmedelijden

opgelost in weifelende
waarheden zwijgende
witregels en stille spaties

In de tweede ronde van onze vijfwoordgedichtensessie van 14-6 jl. verwerkten Aaltje en ik deze, willekeurig uit een krantenbijlage geplukte woorden, in een gedicht:
jeugdvriend – verwachtingsvol – plots(eling) – lucht – overstemd

Dit is het resultaat:

Cora:
Toen

Hoe warm het strand was, hoe ziltzacht
de lucht, hoe leven lichter leek dan ooit

Hoe plots het korzelige kuchje van
haar lang verloren jeugdvriend het
golvengemurmel overstemde

hoe haar oude hart
verwachtingsvol
oversloeg

Aaltje:

Toen

Plotseling staat hij
verwachtingsvol met de rozen
voor haar, jeugdvriend van toen.

O, hoe zijn lach, herinnering,
haar bloemzacht streelt
de zoete kussen, van toen.

De rozengeur overstemt de
lucht die de dieselbus
achterlaat zoals toen

hij haar achterliet bij de halte,
de kussen, zijn lach, met
de warme stem van toen.

Hij kijkt, zij ook. Ziet groeven naast
zijn mond die ze kussen zal,
met het weten van toen.

Aaltje en ik ontmoetten elkaar in de cursussen ‘365 dagen schrijven’, ‘Schrijven vanuit je hart’ en ‘Poëzie online’ die we volgden bij Margreet Schouwenaar. Sindsdien houden we onze dichtspieren soepel door af en toe een vijfwoordgedichtensessie te houden.
Daarin schrijven we elk een gedicht waarin vijf willekeurig gekozen woorden (geplukt uit een boek of krant) verwerkt moeten worden.

We genieten zeer van de verschillen tussen ons.

Dit zijn de resultaten van de eerste ronde in onze dichtsessie van 12 juli jl.
De woorden die verwerkt moesten worden, waren:
Overredingskracht
Afstoten
Gebaar
Anderen
Plooien

Dit maakte ik ervan:

Afgestoten

Licht was het gebaar, terloops, zonder
povere plooien glad te strijken, zonder
verlegen vlekjes weg te werken, achteloos
alsof ze van haar mouw een stofje streek,

met enkel de overredingskracht van
haar flauw gebogen hand, schoof ze
anderen opzij en
vulde het voetlicht volledig

En zo verwerkte Aaltje de woorden. En het boeket ter ere van haar huwelijksverjaardag 🙂 :

Argument voor Cora

Nu bloeien ook de lelies,
plooien zich uit in roze
liefdesgebaar, worden
waar anderen zich afstoten,
mij met overredingskracht
toegenegen.

16-7-2019

Niet bij blikseminslag, knetterende

stopcontacten of spuitende lekkages.

Hulp en helpers blijken hartverwarmend nabij

Niet bij oude pijn en nieuwe kwalen. Niet in

wachtkamers waar tijd vertraagt of tijdens

tergend wachten op uitslagen. Er zijn vrienden

alom en appsteun binnen handbereik

Niet bij jubilea, geboortes, overlijdens.

Aan hem denken volstaat om hem dichtbij te weten

Niet om te bewijzen dat ze lief is en leven

leefbaar. De jaren leren: ook alleen is ze

goed en is leven leuk genoeg

Maar als voor haar op het strand

een man en een vrouw lopen

zijn arm om haar linkerschouder

haar rechterarm om zijn middel

en als ze dan ze stil staan bij

de branding, praten zoenen

haar hoofd in zijn handen

en dat zij dan haar handen in

zijn achterzakken steekt

29-6-2019

We kuierden door de polder, onze

woorden echoden eigenheid die

donker opklonk uit een vertrouwde

kelder, wars van wanklank, sleetse

manieren, verweerde waarheden.

Eenmaal uitgesproken dansten de

woorden langs de slootranden als

stofjes in een lage lichtstraal over

bestofte weckflessen.

Ik zag rozig blozende stoofpeertjes glanzen

achter glas, proefde zwartzoete zomerbramen.

Ontstaan in een vijfwoordgedichtensessie met Aaltje op 14-6-2019 waarbij we elk een gedicht schreven waarin vijf willekeurig gekozen woorden verwerkt moesten worden. In dit gedicht waren dat: manieren, eigenheid, gaande, vertrouwd, gesproken.