Al dagen wieg je mee met alle

winden, je nerven gerimpeld

roestkleurige koppigheid in bladvorm

waarom klamp je je vast aan

de tak die je niet meer voedt,

weiger je los te laten? Ben je

bang voor de val, voor oplossen

in novembernevel, vrees je de

leegte die je achterlaat?

25-11-2021

Novembermorgen

wanhopige vrouw

valt veertien verdiepingen

ademloos wachtend asfalt tegemoet

verlost

Dochters

zoeken zin

was dit vermijdbaar?

halfslachtige hulpverleners beteuterd beschaamd

machteloos

Dit is een zgn ‘dubbelelfje’ naar aanleiding van de documentaire ‘Moeders springen niet van flats.’

Een elfje is een gedicht van 11 woorden, verdeeld over 5 regels. 

De eerste regel heeft 1 woord, de tweede regel heeft 2 woorden enz.

De vijfde regel heeft weer 1 woord en bevat meestal een samenvatting van het geheel.

1-10-2015

Schrijfmaatje Aaltje en ik, we deden weer een dichtsessie.

We kozen vijf willekeurige woorden, deze keer uit de mooie recensie geschreven door Nancy Bastiaans van Aaltjes prachtige boek: Het gemis.

Met die woorden maakten we elk een gedicht.

Dit zijn de woorden: Stilt, Gelezen, Gemis, Vluchten, Hachelijk

Dit is Aaltjes gedicht:

Vluchten voor voortdurende oorlogen

Fatsoen wordt een sleets begrip, veiligheid een farce,

de dood een hachelijk jager in begrensd niemandsland.

Het kind gaat op weg, over zee.

Dovemansoren en blinde zieners hebben buiten de hekken

gelezen hoe alweer vluchtelingen komen gevaren;

nota bene in overvolle bootjes, vijf zes zeven.

Waar door harde wind en hoge golven grootmoeder

en de anderen in het woeste schuim verdwijnen,

spoelt het kind levend aan over zee.

Hongerig, vol angst slaapt het verloren

in gaten en kuilen. Het gemis dat niemand stilt, knaagt.

Hard valt het doorheen lege handen.

Dit is mijn gedicht:

Gemis

Ooit gelezen nooit begrepen:

hoe hachelijk ook het heden en

pijnlijk schrijnend het verleden:

vluchten stilt het missen niet

verjaagt het hunkeren niet

ze zitten je op de hielen en

na elke stap na elke struikeling

halen ze je steeds weer grijnzend in

29-10-2021

Dochter is ze, introvert verlegen

de liefste is ze, de allermooiste vrouw

moeder is ze, zus en ‘oma blauw.’

Zuster is ze, hulpverlener, coördinator, directeur.

Collega, trouwe hartsvriendin die aardig schrijft.

‘Big mama’, ‘creatieve lieverd’, ‘wereldwijf’

noemen ze haar, ze hoort het niet.

Tot ze gister een dichter werd genoemd

een echte, een goede. Geschrokken keek ze op want:

klokken beierden onafgebroken,

pioenen barstten open, kommaconfetti,

woordslingers en dichtregels daalden op haar neer,

weg was haar verweer, blozend boog ze

en bedankte ieder die in haar geloofde.

12-6-2018

Voor N

Het hoekje tegen het huis waar je in

de lente al kunt zitten, de plek achterin

waar aardbeien uitbundig groeien. De berk.

Hoe zonlicht ’s morgens over je bureau gaat,

langs planken vol boeken dwaalt, over gezichten

in lijstjes glijdt die dan naar je lachen.

Het brommen van de koelkast, het tikken van

de cv buizen, hoe de vloer voelt aan je

voeten als je ’s nachts moet plassen.

Hoe het huis ruikt als je over de drempel stapt,

welke traptreden kraken, waarom het keukenraam

kreunt, het verhaal van de vlek in de vloerbedekking,

van het lief boven en het leed beneden.

Deze dingen lieten zich niet inpakken in de

dozen die wachten op de verhuiswagen.

Ze hebben zich in je hart genesteld.

3-10-2021

In de tweede ronde van onze dichtsessie op 22-9-2021, verwerkten we deze vijf woorden in een gedicht: Missen Ploffen Mannen Bedachtzaam Dank

Dit werd het bij Aaltje:

Dank

De meeste mannen kunnen

het ploffen van granaten

niet missen maar ze zouden

moeten leren aanvaarden

dat bedachtzaam zijn

een andere vorm is van

behoeden.

En dit werd het bij mij:

Dank

Ik mis ze niet, de middelbare

mannen die neerploffen en

zappen tot het kratje en

het hoofd leeg zijn en

de pens vol

Ik koester ze, de manmensen die

koken en koffie zetten, niet kijken

maar zien, niet horen maar luisteren en

bedachtzaam zoeken naar de waarheid achter

woorden

De lessen die mijn brein weigerde te leren:

leed moet je niet proeven, niet proberen

op te lossen in woorden of in armen.

Je gaat niet smijten met borden, niet

schelden met consumptie en zeker nooit

verontwaardigd je verhaal halen, je gelijk

eisen. Dat is allemaal vergeefse moeite.

Beter verzwijg je leed, slikt het in  

opdat de tijd het zal verteren.

Doordachte lessen over omgaan met leed

maar aan mij niet besteed: gisteren

weer drie serviezen naar de gallemiezen.

Uit de dichtsessie met Aaltje op 22-9-2021.

Om onze dichtspieren te trainen kozen we vijf willekeurige woorden uit een boek en verwerkten die allebei in een gedicht.

Dit is mijn gedicht waarin verwerkt de gekozen woorden: Leed, Moeite, Verontwaardigd, Proberen, Beter

Soms als ik een zieke verzorg of een dode

zachtjes dep, hoor ik in de verte het laatste

veer stampen, zijn radar speurend naar wie

wacht op zijn laatste overtocht.

Zonnige zomers, schaterende jongetjes en

onverwachte omhelzingen bieden enig respijt.

Maar als ik met Allerzielen mijn doden gedenk, word ik

in de novembermist mijn eigen einde gewaar,

peins dankbaar en vertwijfeld waarom gaan weer

anderen voor, waarom wordt onverklaard

mijn lijf dat steeds meer zorgen baart, al weer

gespaard? Waar in de sterren wordt mijn tijd

bepaald, is het god of duivel die spaart of haalt?

Hoe hard ik ook luister ik hoor de antwoorden niet,

ze schuilen in nieuwe vragen die allemaal vervagen

in de drukte van bucket- en fuckit-lijstjes, van zorgen

en schrijven, van voorgoed verzegelde trauma’s

en herinneringen. Toch, steeds vaker, verschijnt

in visioenen tussendoor, het laatste veer en legt

eindelijk aan, haalt me rücksichtslos binnen zoals

een visser een zieltogende zalm van het gehaakte

leven verlost.

7-2017

Geschreven voor de cursus Poëzie online naar aanleiding van de les over Micha Hamel

Soms al in augustus, soms pas als

oktober nadert, is er de morgen dat ik de

gordijnen open en schrik: het licht is uit

Daar is hij weer, mijn winterwolk mijn

meesterdichter, angstenstichter, tijdvertrager

traanaanjager. Grijnzend nestelt hij zich in me

mijn verzet amuseert hem slechts dus

verdraag ik hem oogluikend en volg

mijn door de jaren vergaarde recept:

was de ramen glanzend, wrijf ze op

tot het krimpende licht ongehinderd

binnen stroomt, beweeg buiten, verstil van

binnen, blijf bezig, bemin de daglichtlamp en

verorber fruit, wat korreltjes, een antidip-dragee.

Dat volstaat tot de morgen in januari, soms al

in december dat ik de gordijnen open en opgelucht

opleef: het licht is weer aan.

bewerking van 30-9-2016

Missen was in het begin

als meten zonder lint

als zoeken zonder vinden

als zeilen zonder wind

ik deed maar wat.

Gelukkig liftte hij lang mee met elke

ademteug, plantte sporen waarlangs ik

doorleefde: in verdwaalde sokken en verloren

pasjes, in vergeten koffiemokken en rommel

op de trap, in voorbijgaande zongebruinde

onderarmen, in een vergeeld vliegbrevet, in

woordloze wolken, in dromen die mooier

waren dan het leven van alledag.

Voorbij is hij al jaren, toch sta ik soms nog

stil, zie wolken naar me zwaaien en hoor

ver weg het lachje dat alleen ik kende.

Dan zwaai ik terug.

31-8-2021