Soms als ik een zieke verzorg of een dode

zachtjes dep, hoor ik in de verte het laatste

veer stampen, zijn radar speurend naar wie

wacht op zijn laatste overtocht.

 

Zonnige zomers, schaterende jongetjes en

onverwachte omhelzingen bieden enig respijt.

Maar als ik met Allerzielen mijn doden gedenk, word ik

in de novembermist mijn eigen einde gewaar,

 

peins dankbaar en vertwijfeld waarom gaan weer

anderen voor, waarom wordt onverklaard

mijn lijf dat steeds meer zorgen baart, al weer

gespaard? Waar in de sterren wordt mijn tijd

bepaald, is het god of duivel die spaart of haalt?

 

Hoe hard ik ook luister ik hoor de antwoorden niet,

ze schuilen in nieuwe vragen die allemaal vervagen

in de drukte van bucket- en fuckit-lijstjes, van zorgen

en schrijven, van voorgoed verzegelde trauma’s

 

en herinneringen. Toch, steeds vaker, verschijnt

in visioenen tussendoor, het laatste veer en legt

eindelijk aan, haalt me rücksichtslos binnen zoals

een visser een zieltogende zalm van het gehaakte

leven verlost.

 

7-2017

Geschreven voor de cursus Poëzie online naar aanleiding van de les over Micha Hamel