Vaak wandel ik in het polderbos aan de rand van het dorp, genietend van deze virusvrije oase in lentepracht.
Geen vuiltje aan de lucht zou je denken.
Dat klopt.
Meestal.

Op een warme middag zie ik op het bospad een kleine kaarsrechte gestalte.
In een keurig pak, een geruite pet op, leunend op een wandelstok, nadert hij langzaam.
Op een meter of tien afstand, tikt hij twee vingers tegen zijn pet, nijgt zijn bovenlichaam, groet beleefd: ‘Goedemorgen mevrouw.’
Vriendelijk beantwoord ik zijn groet en stap tegelijkertijd de berm in zodat hij me op gepaste afstand kan passeren.
Hij ziet mijn uitwijkmanoeuvre en vertraagt zijn pas.
Zijn glimlach verdwijnt, zijn ogen worden groot, verontwaardigd zegt hij: ‘Maar mevrouw, u hoeft niet bang te zijn voor mij, ik mankeer heus niets!’
Ik hakkel: ‘Sorry, ik heb ook niks, ik geloof u hoor, maar corona.’
Hoofdschuddend loopt hij door, ‘Laat u niet gek maken, mevrouw.’

Een paar dagen later loop ik weer op datzelfde bospad, genietend van het zonlicht op het lentegroen.
Soepel slalom ik langs andere wandelaars.
Een kromme gestalte nadert.
Warrige baard, flodderige broek, morsige trui.
Handen omklemmen een rollator.
Zijn lippen bewegen geluidloos.
Elke stap lijkt een moeizaam behaalde overwinning.
Ik stap de berm in zodat de afstand tussen ons een paar meter blijft.
Hij ziet het, stopt, zet zich hijgend op het zitplankje van zijn rollator.
Traag, glijdt zijn blik over me heen.
Van top tot teen en weer terug.
Een geile grijns.
Een vette knipoog.
Een doorrookte bromstem: ‘Corona, corona. Vreselijk jammer toch? Vin je ook niet?’

13-4-2020

Een bewerking van dit verhaal is op 15-4-2020 geplaatst op de site ‘500 Magazine aan Zee’

Hij heeft geen weet van zijn dwarse DNA dat
woorden onbegrijpelijk maakt, vraagt nooit waarom,
componeert zijn dag rond de klank van mijn stem, de stand
van mijn mond, de lach in mijn ogen, feilloos leest hij

mijn rimpels, hakt een wak in mijn woorden, vult het met
vrijheid, ‘mag niet’ wordt een spannend spel, bij poepen hoort
Berend Botje, hij zwaait naar tijgers in mijn tuin, doet alle lampen
aan, danst in een zonlichtbaan, schatert om zijn schaduw op de wand

hij leeft langs de pandemie, kent geen quarantaine, geen
afstand, plant kusjes op mijn kruin als ik zijn veters strik, we
kijken hoeveel kietels passen op zijn rug en zoenen
de autoruit tussen onze handen en monden

voor hem geen woorden, geen zorgen,

geen gisteren
geen morgen

12-4-2020

Resultaat van de schrijfopdracht ‘Wat is taal? in het kader van de poëzie les over Hester Knibbe. Dit gedicht kwam door de eerste ronde van de landelijke dichtwedstrijd ‘Prijs de Poëzie’ en kreeg de volgende feedback: 

• Ontroerend en lieflijk gedicht, de tegenstelling tussen de zorgeloosheid van de jongen en de zorgen van de ouders om de jongen wordt heel invoelbaar gemaakt. Ik vond het wel jammer dat je alles uitlegt en al in de eerste regel het ‘dwarse DNA’ noemt, je laat daarmee weinig ruimte voor de lezer om zelf iets in te vullen. Je zou misschien eens kunnen proberen wat er met de spanningsopbouw gebeurt als je de uitleg over het ‘dwarse DNA’ pas verderop in het gedicht deelt. Hij ‘hakt een wak in mijn woorden’ vind ik een prachtig beeld.

Aan mijn bureau voor het raam worstel ik met een gedicht.
Iets met vroeger, voorbij, verloren, verdriet.
Hoe verwoord ik dat zonder clichés, zonder herhalingen?
Als ik een synoniem zoek voor somber, kreunt het raam ineens.
Ik kijk op, recht in het gezicht van de grijnzende glazenwasser.
Met brede halen sponst hij de ramen, peutert de hoeken schoon, neemt en passant de kozijnen mee.
Zeemt dan secuur alles droog en mijn hoofd leeg.
Knipperend kijk ik naar buiten.
De zon schijnt uitbundig, de lucht is zomerblauw, de wereld is licht.

Schone ramen zijn een ramp voor dichters.

6-4-20

Dit verhaal werd op 10-4-2020 gekozen als een van de vijf ultrakorte verhalen van week 15 die opvielen in de Facebookgroep Schrijven Magazine Ultrakorte verhalen vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid. 

We praatten over vroeger, kwalen, kinderen.
Haar nuchterheid en mijn ironie maakten het leven behapbaar.
Nuchter bleef ze, tijdens onderzoeken, na het slechtnieuwsgesprek.
Ik weifelde, ging toch naar haar toe.
Coronaschone handen, niets aanrakend, op anderhalve meter afstand.
‘Stel je niet aan’ zei ze.
‘Ik wil je niet besmetten.’
‘Ik ga toch dood.’
En toen lachten we toch als vanouds.

Nu, in een hospice ver weg, is ze te moe om te bellen, te appen.
Kaarten sturen mag nog, zegt haar dochter die vertelt hoe hard haar moeder achteruitgaat.
Tientallen kaarten gaan door mijn handen.
Ik vind de goede niet.

30-3-2020

Dit verhaal werd op 3-4-2020 gekozen als een van de vijf ultrakorte verhalen van week 14 die opvielen in de Facebookgroep Schrijven Magazine Ultrakorte verhalen vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.