Daar ligt hij, vers van de pers: de proefdruk van ‘Louk en oma’, mijn ‘project 2022.’

Langzaam blader ik er doorheen, de laatste aanpassingen zijn verwerkt maar natuurlijk zie ik nog een gemiste komma en even later mailt zoon me ook nog een paar ‘puntjes op i’s.’

De aller allerlaatste aanpassingen, dan gaat het naar de drukker voor de (eerste) oplage.

In juni, tijdens een wandeling, kwam het in me op: dit is het moment: ik ga alle verhalen en gedichten die ik de afgelopen jaren schreef over kleinzoon Louk, verzamelen in een mooie bundel.

Zo gezegd zo gedaan: ik zocht ze bij elkaar, herlas ze kritisch, paste aan, herschreef alinea’s, besloot tot een chronologische rode lijn: de teksten meanderen van zijn geboorte naar nu, vijftien jaar later.

Een leuke klus.

Toen ik alle teksten chronologisch had geordend en ze nog een keer doorliep, zag ik het: ik had nooit geschreven over twee dieptepunten … Oef.

Begrijpelijk natuurlijk, maar toch, ze zijn onlosmakelijk verbonden met  Louk en vormen cruciale keerpunten in zijn leven.

Dus volgde een zware klus: die dieptepunten vast leggen.

Het was intensief maar het lukte: het verhaal over de buschauffeur is geschreven en ook het verhaal over ‘de zwarte bladzijde’, die ongeveer een jaar duurde maar de opmaat bleek naar een beter leven voor Louk.

In augustus mailde ik alle teksten naar schrijfmaatjes Mechtilde en Nancy die ze kritisch doornamen en constructieve feedback gaven, die ik verwerkte.

De teksten werden er beter van!

De afgelopen maanden bogen zoon en schoondochter en haar zus zich over de teksten, de vormgeving en de illustraties.

Ze stuurden een conceptversie, daar vlooide ik ook weer foutjes uit.

Gisteren brachten zoon en Louk de proefdruk die nu voor me ligt.

Ik ben er blij mee!

Louk is er ook blij mee, niet met de inhoud maar met de voorkant: ‘Tijger! Haan! Oma knippen!’

Maar dat deed oma niet deze keer.

Heb je belangstelling voor een of meer exemplaren van ‘Louk en oma’?

De (kost)prijs is € 15,-  per stuk plus eventuele verzendkosten.

De eerste oplage wordt afgestemd op de vraag die er is.

Mail: bundel@coradichterbij.nl 

Graag doorgeven voor 1 januari 2023.

18-12-2022

Als ik de hoek omsla en het achterpad oploop, hoor ik het al: uit een bovenraam van het hoekhuis dreunt een muur van, ja van wat?

Klereherrie vind ik het, de mooiste muziek aller tijden, vindt de puber.

Ik beleef een waar deja vu: mijn vader vond mijn muziek, Beatles, Stones, Animals, gruwelijke herrie.

Nu, twintig jaar later, zijn de rollen omgedraaid.

Ik sta in zijn schoenen.

Ze knellen.

Vele keren al riep ik onder aan de trap: ‘ZÀCHTER!’

Dat hoorde hij natuurlijk niet, dus toog ik zuchtend naar boven.

Aankloppen, wat hij natuurlijk ook niet hoorde, maar ja, dat was wel een basale huisregel.

Tenslotte de deur open gooien en gebaren: ÚIT!

Een keer wachtte ik na het zinloze roepen onder aan de trap.

Dacht na.

Opende de meterkast, trok stoppen los totdat een immense stilte volgde.

Een zwaar overdreven actie, vond de puber, die meteen verontwaardigd zijn kamer uitkwam.

Terwijl ik onder luide heavy-metal-klanken de keuken instap, peins ik over vroeger en nu en over muzieksmaken en opvoeden.

Ik trek mijn jas uit, zet thee, beklim de trap, klop aan, ga naar binnen, ga zitten, maak een draaigebaar met mijn hand.

Puber zet de muziek af, klaar voor de preek, zijn gezicht op onweer.

‘Nee’, zeg ik, ‘laat maar aan maar alsjeblieft zachtjes en wil je me nou eens uitleggen wat jij mooi vindt aan deze muziek?’

Stuurse puber kijkt me ongelovig aan maar ik dring aan.

Dan krijg ik een college in heavy metal: over bassen en drums en het belang van meer decibellen omdat dat de tekst ondersteunt.

Over Metallica, de beste heavy-metal-band ooit.

Wat maakt hen de beste?

Ik krijg een lesje in het ontstaan van de band, de samenstelling, de achtergrond van de bandleden, hoe ze met elkaar omgaan, hoe ze hun muziek componeren.

‘Luister’, zegt de inmiddels enthousiaste puber, hij zet ‘Nothing else matters’ op en pakt de tekst erbij, ontleedt die tot in detail.

Er gaat een wereld voor me open.

Ineens snap ik dat ‘Welterusten meneer de president’, dé protestsong uit mijn tijd, opvolgers in nieuwe jasjes heeft gekregen.

Voor het eerst luister ik echt.

Niet dat de decibeldiscussies daarna voorbij zijn, die blijven tot er headphones op de markt komen.

Maar als ik thuis kom, wordt de muziek zonder aandringen zachter gedraaid.

En puber blijkt niet alleen van heavy metal te houden: op een dag kweelt Mecano luidkeels ‘Hijo de la luna’ uit het raam, een melodieus romantisch Spaans soft pophitje.

Jaren later wijst zoon me op het net uitgekomen ‘Nothing else matters’ van Metallica in samenwerking met het San Francisco Symphonic Orchestra.

Een symfonische versie van deze heavy metalhit.

Prachtig, vind ik.

‘Cool’ vindt zoon.

Nee, ik heb me niet bekeerd tot heavy metal maar kan het beter horen.

Zet in de sportschool het geluid harder als ‘Nothing else matters’ voorbij komt in mijn Spotify sportlijstje.

Je kan er namelijk heerlijk op trainen.

2-12-2022

Een dierbare herinnering

Blij begroeten we elkaar, het voorbije jaar vervaagt in onze omhelzing.

Struinend door de duinen vertel ik zorgelijk over tegenslagen en over mijn overvolle agenda.

Ze staat stil, kijkt me aan: ‘Wat wil je echt?’

‘Schrijven!’

Het komt uit mijn tenen.

‘Wat houdt je tegen?’

Ik ratel een ratjetoe aan mitsen en maren en eindig met de reactie van een collega: ‘Jij? Schrijven? En dan wil je zeker ook nog gelezen worden. Er zijn al veel te veel slechte schrijvers.’  

Naar adem happend sta ik stil, weer helemaal terug in dat gesprek, tranen rollen over mijn wangen.

Zoekend kijkt ze rond, haar ogen glijden over het duinpad.

Ze bukt, haar handen zoeken tussen de losse bladeren en takjes naast het pad, rapen iets op, geven het mij: ‘Schrijf!’

Nb: ganzenveren worden spiritueel o.a. gezien als brengers van goed nieuws en nieuwe kennis

2012

De lucht strooit glasheldere spatjes die je pas voelt als je stil staat en luistert, gezicht omhoog.

Op open stukken geeft de novemberwind ons een draai om onze oren.

Onder bomen dwarrelen buien van gele en rode bladeren op ons neer, oplichtend in de lage zon.

Als andere wandelaars ons pad kruisen, vallen gesprekken stil.

Vriendelijke groeten worden uitgewisseld.

‘Goede middag’

‘Goeie morgen’

‘Goeie middag’

Wat is het eigenlijk, ochtend of middag?

Het doet er niet toe.

Tijdloos lopen we door.

Goeiedag!

26-11-2022