Vandaag geen verhaal of gedicht maar een terugblik op mijn afgelopen schrijfjaar:

Hoogtepunt

Twee jaar geleden kwam mijn eerste bundel uit: ‘Dichterbij, korte verhalen en gedichten.’

In 2022 groeide mijn tweede bundel: ‘Louk en oma’: ik verzamelde en herschreef alle teksten waarin kleinzoon Louk direct of indirect een rol speelt, schreef enkele nieuwe teksten en verwerkte minutieus de feedback van Mechtilde, Nancy en Rik.

Daarna bogen Roeq en Inès zich over illustraties en vormgeving.

Et voilà: terwijl ik dit schrijf, glijdt mijn blik blij over de stapel ‘Louk en oma’ die klaar ligt voor verzending!

Heb je belangstelling voor een of beide bundels (€15,- per stuk)?

Mail je adres en het aantal naar bundel@coradichterbij.nl

Maar 2022 bood meer:

Leren

Ook in 2022 volgde ik schrijfcursussen:

Bij SOL (Schrijven Online): Gedichten schrijven.

Bij Margreet Schouwenaar ging ik door met: Poëzie online voor gevorderden.

Bij elkaar boden deze cursussen een mooie mix van leren over dichtvormen, tips (zoals bijvoorbeeld het belang van: SOS: schrappen omgooien schaven) en kennismaken met het werk van andere dichters.

Maar vooral stimuleerden ze tot: doen, doen, doen!

Schrijven, feedback krijgen en bestuderen en daarmee gaan herschrijven, net zo lang tot het ‘klopt.’

Zo ontstonden nieuwe verhalen en gedichten, vele vonden hun weg de wereld in:

Publiceren

Al vijf jaar plaats ik regelmatig verhalen en gedichten hier op www.coradichterbij.nl en al even lang volgen lezers mij en uiten hun waardering over mijn teksten.

Dank daarvoor, ik vind het altijd zo boeiend om reacties te krijgen, te horen hoe mijn teksten overkomen bij jullie!

Regelmatig stuurde ik teksten in naar schrijfsites en deed mee aan schrijfwedstrijden.

Met resultaat:

• In het katern Alice van de digitale uitgave Schrijven Magazine Plus, werd een ultrakort verhaal van mij opgenomen als een van de vijf leukste ultrakorte verhalen van de eerste twee maanden van 2022.

• Uitgeverij Gopher nam twee gedichten op in de bloemlezing: ‘Niet vrijwillig zit ik afgezonderd.’ Een daarvan werd voorzien van een eervolle vermelding. ISBN 9789493230606

• De stichting UitJeErvaring plaatste twee gedichten in de bundel: ‘Eindeloos, gedichten over groei’, ISBN:9789403651781

• Uitgeverij Ambilicious nam vier verhalen van mij op in de ultra-korte-verhalenbundel: ‘Kort & Prachtig 3′ ISBN 978-94-93275-19-5

Ik zond weer enkele gedichten in naar de landelijke ‘Gedichtenwedstrijd 2021’ en hoorde begin 2022 dat het gedicht ‘Samen’ door de eerste ronde was gekomen. Ook dit gedicht kreeg mooie feedback.

• Een warm plekje in mijn schrijfhart houdt de Facebookgroep Ultra korte verhalen van SOL (Schrijven Online). Ook in 2022 plaatste ik daar af en toe een ultrakort verhaal. Vier daarvan werden gekozen bij de beste vijf van de week.

• Maar het warmste plekje is voor de dichtmiddagen bij Aaltje, regelmatig toog ik naar Castricum om bij te praten maar ook om samen te dichten. Wondermooie CorAaltjes leverde dat op.

2023

Zo, dat was 2022, een bewogen jaar waarin veel en ingrijpende dingen gebeurden.

Schrijven leidt mij enerzijds af van die zaken buiten de deur maar biedt anderzijds ook inspiratie: wie mij vaker leest, weet dat actualiteit vaak direct of indirect opduikt in mijn teksten.

Zo suddert er in mijn map ‘Conceptteksten’ al een tijdje een half af verhaal over grensoverschrijdend gedrag, in dit geval: ongewenste zoenen.

En natuurlijk ligt er weer een mooie poëzieles met inspirerende dichtopdracht te wachten op mijn aandacht.

En we moeten gauw weer afspreken, Aaltje!

Aan het werk dus!

12-1-2023

Door onvoorziene omstandigheden

verdwenen de juiste woorden voor

dit gedicht

Het gros sneeuwde onder in talkshows

verdronk in geleuter en geslijm

werd uitgekotst in een pandemie

geschaard onder waandenkbeelden

omgezet in allemans iconen

of gleed rillend een taalwak in

De echte werden verzwegen in

slechtnieuwsgesprekken, vergeten

in grafredes, gemompeld in het donker

of weggewuifd bij een haastig afscheid

afgedaan als aanstellerij

De ergste werden geschreeuwd

tijdens kerstdiners, vastgenageld

in kille kinderkelders, knock-out

gemept door een vadervuist

bevroren in ijzige stiltes

De liefste plakten in natte zoenen

werden verzwolgen door orgasmes

weg gepuft in persweeën

excuus

geschreven naar aanleiding van een les over de dichter Jules Deelder in de cursus Poëzie online  januari 2020

Geplaatst in het literaire katern Alice van Schrijven Magazine april 2023

Hij vraagt wat ik tegenwoordig zoal doe, ik reageer enthousiast: ‘Ik schrijf, korte verhalen en  gedichten.’

Verbaasd vraagt hij: ‘Gedichten? Jij schrijft gedichten? Kan jij zo goed rijmen?’

Ik vertel over dichtcursussen, over woordkeuze, over originele metaforen bedenken en clichés vermijden.

Over het verschil tussen proza en poëzie.

Over ritme, leegregels en regelafbrekingen op de juiste plaats.

Over anders omgaan met leestekens, hoe betekenis verandert als je een komma niet, wel of ergens anders plaatst.

Over de lol van zoeken naar het goede woord en de passende vorm tot elke regel klopt en er een gedicht is geboren.

Als voorbeeld lees ik hem mijn laatste gedicht voor.  

Hij schudt zijn hoofd: ‘Dat rijmt niet. Een gedicht moet rijmen anders is het toch geen gedicht?’

Ik zucht.

Vertel dat er meer is dan eindrijm, zoals middenrijm, binnenrijm, alliteratie.

Geef voorbeelden uit het werk van Annie MG en Vasalis.

Hij kijkt uit het raam en zwijgt.

27-9-22

Inspiratie: het ‘Woord van de Week’ in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen deze week: ongerijmd.

Op 30 september werd een iets ingekorte versie van dit verhaal gekozen tot een van de vijf meest opvallende ultrakorte verhalen in de Facebookgroep Ultrakorte verhalen in week 39

Dat doorleven zonder hem leeg en lang

zou voelen maar ook licht en veel belovend,

dat met dat lieve lijf de liefde niet zou sterven maar

zou transformeren in een nieuw leven,

dat hoopte ik

Maar dat zijn antwoorden op mijn voortdurend vragen

waarom hij van me hield, zich in mijn cellen nestelden,

en dat van tienduizenden samendagen juist passie

zich in mijn poriën verankerde, dat residu van

spaarzame ruzies die eindigden met het naakt, naakter

dan in seks, tekenen van de vrede op elkaars lijf.

Dat wist ik niet

Dichtopdracht naar aanleiding van de les over Hester Knibbe in de cursus Poëzie Online, april 2017.

In maart 2020 werden twee gedichten van mij geplaatst in de bundel ‘Ongezien’, een uitgave van de stichting Uitjeervaring, dit is er een van.

Ik zuchtte

over zwaar en zonde

over vroeger en verloren

over later en last

ze zweeg

over licht en goed

over anders en beter

over los en laten

ik jammerde

over buxusmot en zevenblad

over onbegrip en onvermogen

over zenuwgas en luchtalarm

ze wees naar de bloeiende lavendel

kijk zei ze, een mooier paars bestaat niet

ze wreef een takje tussen haar vingers

ruik zei ze, een fijnere geur bestaat niet

ik weifelde en mompelde ongelovig

leven zonder zorgen zonder morgen

zonder gisteren en herinneren

kan leven zo simpel zijn?

ze zweeg en luisterde

toen ik weer zuchtte, fluisterde ze

mag leven zo simpel zijn?

mei 2022

gemaakt als opdracht voor een poëzieles over de functie van herhaling in gedichten Opgenomen in de door de stichting UitJeErvaring uitgegeven dichtbundel: ‘Stralend, gedichten over licht’

Langzaam beklim ik het duin, sta stil op de top, kijk rond.

Waar is ze?

Mijn ogen zwerven over het strand, de horizon, de lucht.

Ik zie haar niet: de zee is zoek.

Op haar vaste plek tussen het strand en de horizon zie ik alleen een deinende grijze deken.

Ik loop er naar toe, licht een hoekje van de deken op, vraag: ’Ben je daar, zee?’

‘Ssst’ fluistert ze, ‘ik ben verstopt.’

Ik schrik, ‘Waarom, wat is er aan de hand?’

‘Ik heb zeer’, zucht ze.

‘Ach wat naar, wil je een knuffel?’

‘Brrr’ hoor ik.

‘Zal ik in je zwemmen?’

‘Tsss dat durf je niet’ buldert ze.

‘Zal ik voor je zingen dan?’

Onder de deken klinkt gedempt geproest: ‘Alsjeblieft zeg, bewaar me.’

Gelukkig, lachen kan ze nog wel.

‘Oké, misschien beter van niet’ geef ik toe.

Ik spreid mijn handdoek uit en ga naast haar liggen.

Peins: waar heeft een zee met zeer behoefte aan?

Lang en stil liggen we zo, ik op mijn handdoek, zij onder haar deken.

Soms gromt ze, dan brom ik instemmend mee.

Soms glijden er tranen over mijn wangen, dan rolt er een sussende schuimrand onder de deken uit.

Soms golft ze even over mijn voeten, dan knik ik: ‘je hebt gelijk.’

Ik weet niet hoeveel tijd er voorbij is gegaan, als ze ineens de deken opzij duwt en tevoorschijn komt, fris en stralend, bruisend van levenslust.

‘Het is klaar’ zegt ze, ‘ga maar.’

‘Goed’ zeg ik, sta op, vraag: ‘zal ik nog eens langs komen?’

Haar branding buigt genadig: dat mag.

Ik zwaai: ‘Dag zee.’

Ze ruist: ‘Dag mens.’

3-4-2022

Met een knipoog naar het gedicht: ‘Ik zie de zee’ van Frank Eerhart

Een bewerking van dit verhaal, getiteld ‘Mist’,  werd op 3-6-22 gekozen als een van de vijf beste vijf Ultrakorte Verhalen of Gedichten van de Facebookgroep Schrijven online Ultrakorte Verhalen in week 22

Aaltje en ik deden het weer: we prikten willekeurig vijf woorden (deze keer uit ‘Fortuna’s dochter’ van Isabel Allende) en verwerkten die allebei in een gedicht, een ‘CorAaltje.’

Dit waren deze keer de woorden: Goud, Schuttingwoorden, Gebied, Kijken, Ongerept

Dit gedicht maakte Aaltje:

Hoe ongerept het groen van golvend gras

In dit gebied, waar wind het goud van zonlicht

verstrooit en kijken gratis is. Dat het gedicht

van schuttingwoorden dat ik op de planken las

laat blijken dat de schrijver of heel jong

of een demente man van slechte zeden was.

Ik tinkeltwinkel langs de paarse krokussen

in lentelicht en zend een kushand naar een vink

die zingt dat ik op ongelijk bedenken hink.

Ik roep terug bemoei je er niet tussen

en neurie vrolijk verder, ondanks vogelzang.

Voor een paar vieze woorden ben ik echt niet bang.

En dit deed ik met de vijf woorden:

Goud

Gisteren was ik er weer

liep langs paden overwoekerd

door struikgewas, het zomergroen

oplichtend in de middagzon

Ver van verkeergeraas, van

venijnige mensenstemmen van

vol gekalkte muren met oorlogstaal

hakenkruisen en schuttingwoorden

Zwijgend staan in dit stiltegebied

luisterend naar de leegte

kijkend naar wat gelukkig

ongerept is gebleven

8-3-2022 in maart 2023 plaatste de stichting UitJeErvaring ‘Goud’ in de dichtbundel: ‘Stralend, gedichten over licht’

Aaltje en ik deden gisteren weer een dichtsessie: we kozen willekeurig vijf woorden en verwerkten die allebei in een gedicht.

Dit waren de woorden: Voorzichtig, Afscheid, Trouwen, Overmoedig, Bedrijven

Dit is Aaltjes creatie:

Varend onderweg

misschien als we voorzichtig zijn

en op dit trotse schip van liefde spreken

weten wij veel van elkanders gebreken

als je zo lang in mijn ogen hebt gekeken

wil dan mijn roer bedrijven met je hand

mijn dapper en overmoedig vaantjesteken

dat praalt met zichzelf in de maneschijn

en dan maak ik ook jou los van zielenpijn

dat zo zinderend schrijnt en brand

jouw stuurkunst is heerlijk vrij gestreken

verlost mij welhaast van mijn verstand

maar als wij trouwend samenkomen

hoeft afscheid nooit ons hart te breken

zo zullen wij lang van ons varen dromen

vaart ons schip voorgoed van de wallenkant

—

En dit deed ik met die woorden:

Voorbij

Zo overmoedig als hij danste door

het leven, zo voorzichtig schuifelde

zij voetje voor voetje naar voren

Ze vonden elkaar in de tango van luisteren

lachen en de liefde bedrijven, van

trouwen, tegenslag en tevredenheid

Ze verloren elkaar toen hun muziek stopte,

het licht doofde en het donker hen de adem

benam. Hun afscheid een zucht vol spijt

15-2-2022

Mijn gedicht ‘Voorbij’ werd op 18-2-22 gekozen als een van de vijf beste vijf Ultrakorte Verhalen of Gedichten van de Facebookgroep Schrijven online Ultrakorte Verhalen in week 7

Je handen plukken stofjes, je ogen

glijden over klassenfoto’s. Mijn mond

strooit weetjenogs. Je glimlacht naar

de poes, ze sluipt weg, hoog

haar rug

Een deuntje stopt mijn anekdote, je

grabbelt in je tas, je schouders

machteloos. Je gaat naar de

gang. Ik hoor gemompel dat

verstomt als je weer binnen komt en

gebaart: helaas. Ik sta op, wil iets

zeggen, je treffen maar geef

je jas, mijn hand

jammer

ja jammer

zacht sluit ik de deur

draai hem op slot

—-

Dit gedicht is opgenomen in de nieuwste Gopher gedichtenbundel: ‘Niet vrijwillig zit ik afgezonderd.’

Het kreeg een eervolle vermelding, Pieter Stroop van Reenen (stadsdichter van Gouda) schreef:

‘’Treffen’- Cora van Berendonk:

‘Je ziet de scène voor je. Iemand gaat weg. Je geliefde. Of je kind. Of een goede vriend. Iets loopt weg wat er al langer was. Met herinneringen.

Er is bij het weggaan een moment, een seconde, dat je zelf, de lezer, hoopt dat het nog goed komt. Je wilt iets zeggen wat de dichter treft en misschien het weggaan ombuigt. In plaats daarvan is het vaak niets. Blijken de woorden een jas te zijn. Die niets om het lijf heeft, een vaag omhulsel dat de zaken niet verandert.

Daarom is dit gedicht zo sterk. Bij elk weggaan denken we iets treffends te zeggen, maar geven we een jas. Daarna gaat de deur definitief op slot.

Een simpel gedicht, maar met een belangrijk scharnierpunt.

Tragiek in een losse jas vervat.’

29-1-2022

Ze zitten tegenover me, gemondkapt, handtasjes op schoot, en praten bij.

Ik ben te nieuwsgierig om ze op het bordje stiltecoupé te wijzen.

‘Zij ging vorig jaar, net voor mijn Wim. Ook Ka. Maar hij redt zich goed hoor.’

‘O, vaak is het voor mannen moeilijker, zo’n leeg huis ineens.’

‘Ja maar voor hem niet’, haar stem schiet omhoog, ‘zij geloven hè, da’s makkelijk, die denken dat ze mekaar later weer zien in de hemel.’

Haar handen wurgen het handtasje, haar ogen flitsen door de coupé, kijken dan vragend naar de vrouw naast haar: ‘Ja toch?’

Haar vriendin zwijgt.

Ik wend mijn blik af.

De wereld buiten is grijs en nat.

9-1-2022

Een iets ingekorte versie van dit verhaal werd op 14-1 gekozen als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 2 in de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.