Zie ze deinen in de wind, het flanellen

hemd, de lange broek, ze hielden

je warm in de ijzige winters hier, weer

zie ik hoe je krachtig afzette van de

oever en met lange sterke halen

schaatsend het meer over ging.

Ik huiver in je trui, de wind trekt aan,

de mouwen, de broekspijpen, het lijkt

of ze naar me wuiven, of je me groet,

ik zwaai terug, dag lief, vandaag ben je

de wind die het wasgoed beweegt.

17-10-2017

Jas schoenen blarenpleister dropjes

als een trage diesel komen voeten op gang

vinden de bekende weg langs de watertoren

het wilgenpad op waar Elmo in wolkvorm de weg wijst

in de verte beiert een kerkklok memento mori

statige zwanen glijden als breinspinsels voorbij.

Ik schrik op uit zware gedachten

zie twee zwarte schapen, deel hun lot

zij grasduinen in het weiland

ik in muizenissen.

Halverwege wacht het uitblaasbankje

verscholen achter struikgewas

mijn ogen gesloten, voel ik hoe de zon

warmt wat kil was en zorgelijk.

Negentig minuten

twaalfduizend stappen

honderd calorieën

leeg hoofd

warm hart

19-9-2017

Geconcentreerd speelde het kind

in de tuin in de zon in de warme wind

goot hij water in gekleurde bakken

liet alle speelgoeddieren zwemmen

niet een verdronk er

Een saaie dag

zou je denken

dat dacht ik niet

ik vulde bakken met water

met de overtreffende trap

van tevreden

2-7-2018

Moe en moeizaam strekte ik me uit,

zonnestralen streelden langs mijn lijf,

namen zwaarte mee en zorgen,

achter mijn gesloten ogen doofde mijn geest,

licht, steeds lichter werd de wereld en

loste op in

een paradijselijk niets.

Sindsdien hunker ik naar herhaling.

Vergeefs, steeds

verdringt het slotbeeld de herinnering:

een strandbal stuitert op mijn buik

ik schiet omhoog,

het luchtbed kiepert om

ik verdwijn in de koude golven.

17-6-2017

Eigenblauw is omablauw is

zwijgenblauw is kokkelblauw is

blijblauw

Een stoel een linnen sjaal,

een hanger met saffier
haar ogen, zijn bodywarmer

ook al zijn ze niet meer hier

Vergeet-me-nooitjes voor altijd
woordloos sprekend net als toen:
ik blauw van jou
dat blijft,

niets aan te doen

23-9-2015

Touwtjespringen 1

In spin

precies op het perfecte moment glijd

ik tussen de rondzwiepende touwen

de bocht gaat in

magisch bewegen touwen en ik

wijken de touwen dan zweef ik

een hemelse halve seconde 

uit spuit

neerkomen op het rechterbeen

het linker wacht op het akkoord van

de kruisende touwen, stapt opzij 

de bocht gaat uit

in een flits schiet ik uit de ondeelbare

binnenwereld zo de boze buitenwereld in 

als ik mijn ogen op sla zie ik grijnzende

smileys op het gips

Beterschap!

3-9-2016

Toen het ochtend werd vloog je weg

volgde Jonathan langs wijkende 

wolken en verdween uit mijn zicht.

Ik bleef hier. Leef door met anderen maar 

zelden zonder jou, onzichtbaar passeer je

me rakelings op straat, kietel je mijn 

mijn voeten in bad, zucht in mijn oor: 

ga door, je raakt me naakt in bed.

Zo, zonder sleur en onbegrip, lief ik je lichter 

dan toen je leefde. Lach eindelijk om je 

zweetvoeten, zaai sterrenkers in je asbak 

geniet van zondagen zonder Grand-Prix gekrijs.

Of wij levend gelukkig waren gebleven, blijft 

de vraag, dood blijven we het voor altijd.

15-1-2018

Steelse buitelblikken in april, hij stoer, ik nonchalant,

alleen maar leuk hoor, heus, niks aan de hand.

In mei lach ik bleublij in zijn streelstralende ogen,

wangdansend stamelstuitert hij wankelwoorden

die mijn grage oren nooit eerder hoorden.

In juni strompelstruikelen we blozend langs het strand,

smelten in een zaligziltzoen, zwaaien naar

ons eindelijk wegwaaiend verstand.

Verliefd, welnee, ‘t is enkel dat mijn wekker niet wakkert,

mijn voeten steeds dansen en mijn hart alsmaar flakkert.

Gedicht naar aanleiding van de Schrijven online weekopdracht 191:Schrijf een gedicht over de lente met minimaal 1 zelfbedacht woord (neologisme) erin. Gebruik niet meer dan tien regels.

27-4-2018

Pioenen

Een waaghalzig sprietje met verlegen collega’s

in haar kielzog, trotseert maartse buien,

aprilse kilte. Ze rijzen, krullen hun

toppen tot gekartelde kommen,

beschutten, voeden, leiden de uit het

niets opdoemende knopjes naar de

uitbundige juni explosie van warm wit,

zacht roze, zuurstok rossig, vlammend rood.

Wanneer ik behoedzaam toekijk,

zie ik in de winteraarde bij de schutting

de pioenen al bloeien.

27-1-2017

voor Stefanie

Speurend loop ik langs de waterlijn

sta stil, plant mijn voeten behoedzaam in

het zand, onbeweeglijk als een vogelvrouw,

haren waaiend in de wind, staar ik naar

de geul waar aflopend tij stuit op de branding.

Gedachteloos wacht ik op de impasse

waarin wat was en wat komt

elkaar raken

even vredig samenvallen.

Dan keert het tij

de korte eeuwigheid

is weer voorbij

28-3-2017