Toen het ochtend werd vloog je weg

volgde Jonathan langs wijkende 

wolken en verdween uit mijn zicht.

Ik bleef hier. Leef door met anderen maar 

zelden zonder jou, onzichtbaar passeer je

me rakelings op straat, kietel je mijn 

mijn voeten in bad, zucht in mijn oor: 

ga door, je raakt me naakt in bed.

Zo, zonder sleur en onbegrip, lief ik je lichter 

dan toen je leefde. Lach eindelijk om je 

zweetvoeten, zaai sterrenkers in je asbak 

geniet van zondagen zonder Grand-Prix gekrijs.

Of wij levend gelukkig waren gebleven, blijft 

de vraag, dood blijven we het voor altijd.

15-1-2018