Op een boulevard langs zee dendert een

vrachtwagen voorbij, rebellerende militairen

vuren Angst af dat als onkruid doorwoekert.

Angst welt op uit afvoeren van

gootstenen en wc’s, weeft haar web

van wantrouwen tussen mensen:

‘Wat moet je van me, blijf van me af.’

Angst kleurt kijken, wist liefde om niet.

Er zijn plaatsen, een paar waar

kinderen Angst niet kennen, hem  

onbevangen vragen ‘Kom je

buiten spelen?’ hun speelgoed delen.

Maar als Angst ook hen raakt, ontvlamt

hun woede laden ze het magazijn van hun

speelgoedgeweer met kogels van afweer

en schieten. Op alles wat hen beweegt.

juli 2016

na de aanslag in Nice op 14-7-2016

Neonlicht

penetrante pislucht

hol galmende wanden

klamme kilte veroorzaakt kippenvel

Adembenemend

Wantrouwen   

misvormde angst

voor machteloos toekijken

maakt blind voor blijheid

Troostloos

Vertrouwen  

leidt zacht

naar liefdevol licht

dat op je wacht

Verlossing

5-2017

Een elfje is een compacte dichtvorm, die bestaat uit elf woorden: de eerste regel: een woord, de tweede regel: twee woorden, de derde regel: drie woorden, de vierde regel: vier woorden. De vijfde regel bestaat uit een woord dat het gedicht samenvat

Wenkbrauwen fronsen, stemmen spuwen

woorden vliegen als opgejaagd schuim

in de branding. Ik sluit me als een oester,

los op in de onderstroom, laat me drijven

naar de kustlijn waar de vloed is uitgeraasd

maar eb aarzelt en tijd buitenspel staat.

Zelfs de wind wacht, lucht en zee spiegelen

elkaar, hemel en aarde zijn inwisselbaar. Hier

ben ik thuis, worden woorden parels en

angsten gesust. Als de tijd zijn loop hervat,

trekt de wind aan, voert me mee. Wijst nieuwe wegen.

12-2020

Gedicht naar aanleiding van de les over Estelle Boelsma in de cursus Poëzie voor gevorderden en de zin: ‘Ik ben buiten de tijd gaan leven en er vanuit het midden deel van gaan uitmaken’ uit haar gedicht: ‘z.t.’

Een jaar was ik zwaar zwanger van haar, toen

werd ze geboren en bleef. De eerste jaren

een dag- en nacht aandacht eisende

dwingeland die zeurde, gilde, dreinde. Ik sloot

haar op in mijn donkerste kast en gooide de sleutel

weg, woest brak ze uit en klampte zich aan me

vast, nam mijn leven over. Tot ik me overgaf, kom

dan maar, en voor haar een plek maakte in mij waar

we langzaam leerden om te luisteren naar elkaar.

Door de jaren vergroeiden we, werden dierbare

huisgenoten. Verdriet is een puber nu, soms

aandoenlijk lief, soms tergend wreed en

brutaal, dan spreek ik haar toe en tegen en

binden we beiden in. Ze maakt zich los nu, zoals

pubers doen, soms, steeds vaker, verdwijnt

ze een nacht, dagen, een maand. Ik mis haar

niet, ik kan goed zonder haar want ik weet dat

ze weerkomt. We zijn van elkaar.

8-9-2016

‘zijn aarde en hemel inwisselbaar’: dezelfde foto, rechts op z’n kop

Stammen steken stakerig af tegen de

grauwe achtergrond. De wind is gaan liggen.

Gisteren is in mist verdwenen, morgen is

onzichtbaar in de nevelige verte.

Alleen hier, op deze stille plek in het bos,

heerst helderheid, spiegelen water en lucht

elkaar, zijn aarde en hemel inwisselbaar.

Mijn adem blaast wolkjes in de kille

lucht, druppeltjes glijden over mijn

wangen. Hoe kun je houden van vandaag?

10-12-2020

Een gedicht, samengesteld uit krantenkoppen uit de Volkskrant en Trouw van 27-11-20

Gruwelverhalen als enige houvast, soms

ronduit smakeloos: schietende kerstman

verdwaalt, helse pakjesavonden, bloedbad dreigt.

Opdat we niet vergeten: doe het rustig aan met de horror.

Hoe begrens je een levenswens? Gegrepen

door de hand van God? Rafelrandjes bijwerken,

is dat niet gewoon doormodderen? Sleutelen aan

je baby? Hij leefde langer dan gedacht, korter

dan gehoopt. Gedood door de tijdgeest.

Gelukkig zijn gesprekken vaak één lange

herhaling van zetten, van koekelekoek en

uilengekras en vergeef me,

ik was een eikel.

Je moet eerlijk zijn: dit nooit weer. Als je snel

wilt, ga alleen, als je ver wilt, ga samen.

Snap het verschil tussen wat echt is

en wat echt lijkt.

28-11-2020

Het huis in mij heeft muren waar meeuwen door

krijsen en babygehuil en soms een fanfareconcert.

Muren met orgelklanken die verstommen als ik

de organist zoek; mijn vader zwijgt onvindbaar.

Het huis in mij is een doolhof, ik verdwaal in lange gangen

loop lukraak kamers in. In de dampende keuken geef ik mijn

moeder druipende luiers aan, ze draait ze zwetend door de wringer,

ze zucht, ziet me niet.

Het huis in mij heeft een straflokaal waar genade zelden

telt, ik mag pas weg als ik heb afgedroogd of de stelling van Pythagoras

kan toepassen én de manshoge ramen heb gezeemd waarachter

de wereld steeds opnieuw beslaat.

Het huis in mij heeft een hemelfiliaal; oma werpt kushandjes,

tante lacht: ben je daar kind? buurman biedt een borrel aan. Ik droom

verdriet de hemel in, zoek de liefste en vind mezelf, proost met

Angst en hoor stormwind bulderen. Geen kaars dooft want

het huis in mij staat fier op de vaste rots van mijn behoud, het

verwacht de wind. En áls de kaars dooft, weet ik vuur te vinden:

ik ken mijn labyrint, zie het liefste, koester het kleinste, weet

waar de tent ligt en hoe hem op te zetten. En dat dit het is.

18-9-2020

Dichtopdracht voor de poëzieles over Maud Vanhauwaert

Ik volg het klinkerpad, dwaal af, stamel

tegen stenen tot zinnen zich vormen,

woorden klinken tot boven de kruinen

van oude olmen, losgezongen van hier

van vandaag. Vader vriend geliefde lopen

mee in mij, murmelen in de lentebries, ik

teken hun contouren in novembermist. Hoog

waait mijn hunkeren in het roodgeel

dansend herfstblad. Ze roepen: ‘kom, kom

hier, hier bij ons.’ Mijn armen reiken naar

winterse wolken, maar mijn voeten staan

gekleefd op de kasseien. Ik volg het klinkerpad

het klinkt in mij als jij en jij

en jij

31-10-2020

Dichtopdracht behorend bij de poëzieles over Cees Nooteboom

Wanneer verdween gisteren uit beeld

werd morgen een zwaard van Damocles

veranderde sergeant Agenda in een generaal?

Wanneer werd leven wankelen boven

ravijnen, de top nooit binnen handbereik,

werden dagen jongleren met afspraken, marchanderen

met valse verwachtingen, wanneer raakten

grip en geheugen verstrikt achter een

gemetselde glimlach, werden waarschuwingen

weggewuifd met loze beloften: morgen zal ik …

wanneer raakten de vergeet-me-nietjes van

voorheen verloren, werden de wijze woorden van

de witte berk niet meer gehoord, de lach van de lavendel

genegeerd? Wanneer spatte pijn uit poriën, stroomden

tranen onophoudelijk, weigerde bondgenoot brein

dienst? Wanneer werd het stil, was er geen taal
voor chaos, voor radeloos wachten op beter,

op het zien van de wenkende berk, het zingen

van de zonnebloem, de lach van de lavendel.

23-2-20

geschreven in het kader van de poëzie les over Antjie Krog

Zou de zee zich wel eens vragen

            ik verlicht zorgen maar wie wil mij ooit dragen?

Zou de branding wel eens steigeren

            alle verdriet en eenzaamheid stug weigeren?

Zou het strand het wel eens zat zijn

            die zwijmelende geliefden in de maneschijn?

Zouden golven wel eens schateren van plezier

            om al die malle mensen hier?

Zouden schelpen zich wel eens storen

            aan wat ze horen in mensenoren?

Zouden kwallen wel eens warm worden bemind

            door een aandachtig mensenkind?

28-10-2016