Het huis in mij heeft muren waar meeuwen door

krijsen en babygehuil en soms een fanfareconcert.

Muren met orgelklanken die verstommen als ik

de organist zoek; mijn vader zwijgt onvindbaar.

Het huis in mij is een doolhof, ik verdwaal in lange gangen

loop lukraak kamers in. In de dampende keuken geef ik mijn

moeder druipende luiers aan, ze draait ze zwetend door de wringer,

ze zucht, ziet me niet.

Het huis in mij heeft een straflokaal waar genade zelden

telt, ik mag pas weg als ik heb afgedroogd of de stelling van Pythagoras

kan toepassen én de manshoge ramen heb gezeemd waarachter

de wereld steeds opnieuw beslaat.

Het huis in mij heeft een hemelfiliaal; oma werpt kushandjes,

tante lacht: ben je daar kind? buurman biedt een borrel aan. Ik droom

verdriet de hemel in, zoek de liefste en vind mezelf, proost met

Angst en hoor stormwind bulderen. Geen kaars dooft want

het huis in mij staat fier op de vaste rots van mijn behoud, het

verwacht de wind. En áls de kaars dooft, weet ik vuur te vinden:

ik ken mijn labyrint, zie het liefste, koester het kleinste, weet

waar de tent ligt en hoe hem op te zetten. En dat dit het is.

18-9-2020

Dichtopdracht voor de poëzieles over Maud Vanhauwaert