Vandaag, dinsdag 19 juli 2022, de tot nu toe heetste dag van deze zomer, een gouwe ouwe op herhaling, ter lering ende vermaak:

Weet je t al van de oude Dirk van Dalen?

Hij bezweek onlangs aan hitte falen.

Van alle kanten kreeg hij tips tegen de hitte:

‘Eet zout, drink veel, airco hoog, blijf binnen zitten.’

Dat deed Dirk, zeven dagen zat hij binnen met alle ramen dicht.

Vandaag is hij gevonden, ‘t was een vreselijk gezicht.

Zijn airco stond op tien, hij was geheel bevroren.

De pegels hingen aan zijn neus en aan zijn kin en oren.

Want Dirk, altijd al consciëntieus,

nam die adviezen veel te serieus.

Daarom raad ik ieder heel oprecht:

doe nooit klakkeloos wat men je zegt!

met dank aan en een knipoog naar Annie M.G. Schmidts ongeëvenaarde arme juffrouw Scholten in: Pas op voor de hitte!

‘Je leert jezelf kennen in mogelijkheden en in de dingen die je nooit zult bereiken. Maar de mogelijkheden die je hebt: buit ze uit’                       naar Henk Hofland

Lach niet mee met leedvermaak

lach om wat grappig is en vertedert

Huil niet mee met de wolven in het bos

sta stevig voor je waarheid

Verberg je tranen niet

ze zeggen meer dan woorden

Vraag elkaar: wat houdt ons tegen?

blaas het samen weg, zwaai het na

Vraag: wat maakt jou blij?

geef dat gul en graag

Vraag: wat maakt mij blij?

gun dat jezelf

geef je naasten een blijer jij

2016

Aaltje en ik bladerden door: ‘Een van ons’, een roman van Christine Otten.

We kozen vijf willekeurige woorden en verwerkten die elk in een gedicht. Dit zijn de woorden:

Woestijn

Zilverpapier

Gelijkwaardigheid

Gestript

Verbondenheid

Aaltje verwerkte ze in dit sonnet:

Oekraïne, of de slag om Arnhem

Woestijn van leegte, achtergelaten zandvlak,

waar door granaat en bommen gelijkwaardigheid

in onnadenkende verwijdering en met gemak

het menselijk bestaan ontkent, wreed toegepast

zo als een mensenhuid verwijderd wordt. Gestript

gelooid. Mensheid  in zon geslacht. Van droogte dor.

De kelen hees van dorst, de tong eruit geknipt.

Droog zand. Verlatenheid. Slechts nog een schor

gekreun. Geschroeid het vlees. Een mozaïek

van verse kreukels,  heet als vuur van zon

zilver papieren prop, die machteloos vonkt

waar eens de overdaad van licht begon.

Verbondenheid is slechts een droom. Muziek,

al uitgespeeld voor het beginnen kon. 

————————————————-

Ik verwerkte de  vijf woorden zo:

Rimpelingen

Hoe oude huid, door de tijd gestript van

een onbevangen woestijn van als

zilverpapier glanzende gladheid

gaandeweg dwarse voegen en diepe

voren onthult die eerst vreemd

aanvoelen, tot je ze betast en verkent

streelt bij jezelf en bij elkaar en je

gerijpte gelijkwaardigheid herkent en

verbondenheid voorbij eindigheid

15-6-2022

vergroeid in mijn rimpels

verankerd in mijn gedachten

echoënd in mijn hartenklop

lijkend op de liefste maar

meer en meer zichzelf

wegen banend van donkere diepten

naar eigen onvermoede hoogten

zoon en zin

zorg en zon

trots en baken

voor Rik

16-6-2022

Ik was weer bij Aaltje en na bij bijpraten bij beschuitjes met verrukkelijke aardbeien, deden we weer een dichtronde.

We kozen willekeurig vijf woorden en verwerkten die elk in een gedicht, een Castricums CorAaltje.

Dit waren de woorden die verwerkt moesten worden: Rennen, Onmogelijk, Bakstenen, Niemand, Gesteente/versteend.

Opmerkelijk was dat we deze keer elk, maar zonder het van elkaar te weten, hetzelfde thema kozen voor ons gedicht.

Dit is het gedicht van Aaltje:

oorlog

het regent bakstenen van pijn.

In deze levenstocht een

onmogelijke opgave om

niet te pletter te lopen als

mens te klein, tegen gesteente

met muren van macht, zo, dat

niemand de wereld dragen kan

verder dan tot de voet

van de berg naar volledigheid. waar zelfs

bij het begin, de moed als kiezelsteen

naar omlaag klettert bij het tillen

van onverdraaglijke zwaarte.

rennen voor je leven is vergeefse moeite

wanneer de reus zijn wapens wet.

Dit is mijn gedicht:

Stil

Ssst, niet huilen, niet rennen, niet

struikelend wegvluchten van hier

Loop zacht zodat niemand

je ziet, over het kiezelpad

van versteend verdriet dat

de rimpels in je vermoeide

voeten open schuurt

Strompel langs de resten

van de bakstenen muren die

net zo rood en verweerd ogen

als je handen toen ze eindeloos

sussend dat streelden wat

onmogelijk uit te wissen was

16-5-2022

Waarom ik hem weer

binnen liet

ik weet het niet

lief lachte hij en schuldbewust

toen hij me kuste

Waarom hij toen weer

uithaalde en alles zich

herhaalde

ik weet het niet

Waarom ik ineengedoken

hem weer liet begaan

mij verrot liet slaan

tanden neus en hart gebroken

ik weet het niet

Inspiratie: ‘Shuggie Bain’, het Booker-Prize-winnende romandebuut van de schrijver Douglas Stuart, dat het onvergetelijke verhaal beschrijft van het opgroeien van de lieve eenzame Hugh ‘Shuggie’ Bain in Glasgow in wat tegenwoordig een achterstandswijk genoemd zou worden.

14-5-2022

paardenbloemen

vrolijke vergeet-me-nietjes

naïeve nijvere narcissen

koppige krokussen povere pioenpuntjes

voorjaarsbloei

corona-nies

maartsnot aprilril

lichtknipper luchtzucht sneeuwgeeuw

soezen in koesterende lentezon

voorjaarsmoe

zonnebanen

onthullen stofnesten

overwinterende oorlogszuchtige wespen

wakkere wurmen prikkelbare muggen

voorjaarsschoonmaak

Dit zijn drie zogenaamde elfjes, een elfje is een gedicht dat uit elf woorden bestaat die op deze wijze verspreid worden over vijf regels:

1e regel: een woord
2e regel: twee woorden
3e regel: drie woorden

4e regel: vier woorden
5e regel: een woord

10-3-2017      

Waar ik was, toen ik je boodschap

las. Ik zat op de drempel van de

keukendeur, gezicht in de zon

blote voeten in het warme gras, mijn

blik op de bloeiende brem.

Hoe snel ik je belde, hoe je

vertelde haperde zweeg.

Hoe de zon meteen verdween

stilte tussen ons hing en kilte

rilde over mijn huid.

Hoe smerig ineens mijn koffie smaakte.

31-3-2022

Inspiratie: een poëzieles over: ‘rijm en klankherhaling’

Ik dacht ineens, hoe saai, altijd

maar staan en schijnen ik ga op

pad, wil uit het zicht verdwijnen.

Stampend liep ik lekker rond, het

eiland beefde. Eindelijk, ik leefde

en dacht de wereld kan vast wel

zonder mij, mijn gloriejaren zijn

allang voorbij. Tot ik zag hoe

schepen schipbreuk leden wandelaars

verdwaalden auto’s rondjes reden

schaamrood trok over mijn strepen

ik wist het weer, hier ben ik voor:

een rustpunt een ijkpunt een startpunt

een eindpunt, voor dolers en dwalers,

voor zekerheid zoekers

Dit is de plek waar ik hoor

14-10 2015

1

Hoe je uit de trein stapt, weifelend

rondkijkt tot je me ziet. Ogen glijden

over lijven. Vraagfronsen en verrasrimpels

vechten om voorrang, gevolgd door

voorzichtige glimlachjes. Een woordloos

stilleven tot blijheid doorbreekt

armen openen voeten rennen

2

Hoe we zinnen beginnen, dan zwijgen

op weg naar het strand waar we wuiven

naar de wolken, wiegen als witte poppen

in de wind tot we slap van het lachen

in het zand rollen, een zandkasteel boetseren

van oude beelden en een kluis bouwen

voor deze koesterdag.

We wachten de vloed niet af.

Gaan is beter dan blijven.

3-3-2022