Het was warm en buiten werd er gesnoeid en gehamerd van jewelste. Maar wij trokken ons daar niets van aan.
Op Aaltjes bloeiende balkon, dichtten wij.
En hoe!
We kozen woorden uit ‘Nachttrein naar Lissabon’ van Pascal Mercier.
Dit waren de woorden in de eerste ronde:
Belevenissen, Beeld, Zweet, Vast, Tevreden
Dit is Aaltjes gedicht:
Tevreden
De belevenissen met het beeld
houden het zweet vast, tevreden
veegt hij het voorhoofd, lacht
in zichzelf en vingertopgevoelig
streelt hij het marmer zacht.
Jaren van houwen en gutsen,
eelt als kussens in zijn ruwe handen
jagen de beitel als wapen tegen macht
van rillend versteend verzet
tot rivieren en kloven, door de
berg van oertijd tussen zijn vingers.
Het is gelukt. Hij zweet tevreden.
Onder zijn warme hand leeft het.
Dit is mijn gedicht:
Beeld
Heet was het, de zon brandde, zijn
brein pruttelde pap van gisteren
en zo even. Hij veegde zweet van
zijn wangen of waren het tranen
hij wist het niet of nog niet, weigerde
stil te staan bij belevenissen
van zo lang geleden, wilde tevreden
blijven in het heden.
Maar het meisje op de
foto bracht onweerlegbaar
het beeld naar vandaag:
hoe ze de pop vast klemde in haar
armen, hoe haar ogen wanhopig
hem aanstaarden, door hem heen keken.
Hoe hij weer verstarde.
