Het wijze lijf herbergt levenslang
wat in het brein verloren ging:
stormwind door haren
zonnestralen op huid
hoe een mond lachte
hoe handen streelden
hoe een zoen voelde.

Ze rusten in rimpels, plooien en poriën
de resten van leven, herinneringen
aan voorgoed voorbij.

Ontstaan in een vijfwoordgedichtensessie met Aaltje op 24-1-2020 waarbij we elk een gedicht schreven waarin vijf willekeurig gekozen woorden verwerkt moesten worden.
In dit gedicht zijn dat: Huid, Mond, Resten, Wind, Wijze.

woede wrok en haat
broodbeleg en appeltaart

mokken tobben zelfverwijten
fronsen lonken nagelbijten

heimwee hoop en hunkeren
dromen drank en leuteren

voelen vragen fantaseren
denken durven associëren

liegen plagen veinzen
mijmeren lachen peinzen

schrijven schrappen woorden wegen
stilte zoeken thuis verlegen

sauna fietsen eetbestek
roddel liefde pannenset

eenzaam bang verlangen
goeroe god en kerkgezangen

intuïtie twijfel vriendelijkheid
dankbaar delen menselijkheid

10-2015

Weer regeert het lieflijke
WGvanderHulsttafereel
vol van ijzig zwijgen en
valse veiligheid

Bevroren sneeuwscherven
scheuren nagelriemen
bevriezen vingers
tot vingertoppen
niets meer voelen

Warme tranen glijden
langs witte wangen

Niets is nu goed
niets was vroeger beter

20-12-2016

Chagrijn groeit op grijze morgens
in november, opstaan is een berg
de ene voet voor de andere zetten
een mount Everestbeklimming

Het bittert in brood van gisteren
in vergeefse koppen koffie
het donkert in de ochtend, maait de
middag neer, zwaait de avond aan
flarden, verwaait pas
in de bodemloze nacht

7-12-2019
Een gedicht uit de cursus Dichten voor gevorderden.
Geïnspireerd door Judith Herzbergs gedicht: ‘Zorgen werken.’
De opdracht was: schrijf een gedicht over een gevoel, toon door beelden hoe dat gevoel werkt.

Hoe hun stemmen schalden over het warme
strand, mensen schreeuwden, meeuwen krijsten.
Ver zwommen ze, de horizon bijna binnen handbereik.
’s Avonds bij het vuur lachten ze het leven losser, de liefde lichter.
Haar ogen straalden, hij genoot van haar mond die hem gul onthaalde.

Hoe later die zomer stemmen groeiden in zijn hoofd. Ze
annexeerden zijn lijf, zijn leven. Lang stond hij langs de
waterlijn, zijn blik leeg, zijn hoofd luisterend scheef.
Hij zweeg op haar plagen, haar vragen. Toen ze huilend
in de herfst vertrok, sloot zijn cocon zich hermetisch.

Hoe langzaam toen zijn taal verdween, zijn lijf
log werd, zijn huid puisterig. Hoe hij bevend leefde
willoos hun bevelen volgde, schreeuwde, scheurde
sneed, alles in en om hem stuk stak.

Hoe hij hunkert naar de spuit die de stemmen doet
zwijgen, die vlak voor hij oplost in chemische mist,
het vacuüm tevoorschijn tovert van die zorgeloze
zomer waar hij even, heel even maar, weer samen is met haar.

2016

zo zou leven moeten zijn
een vleugje sop een flard werk
een onsje babbel een flinter peinzen
een wandeling groen en stil
zitten aan de oude tafel waar
het schrift wacht, het witte papier naar
me lacht, de pen popelt
het brein krachtig stroomt

precies goed

Ontstaan in een vijfwoordgedichtensessie met Aaltje op 1-11-2019 waarbij we elk een gedicht schreven waarin vijf willekeurig gekozen woorden verwerkt moesten worden.
In dit gedicht waren dat: Werk, Witte, Schrift, Krachtig, Papier.

Hoe vriendschap bloeide
een blozend beeld van
onverdeelde aandacht dat
nooit vermoeide

tot het, te vaak beproefd,
uit zijn voegen groeide,
oprechtheid vals verkleurde
knuffels zielloos voelden
en elk medeleven
een ironische illusie bleek

Dit gedicht ontstond in een vijfwoordgedichtensessie met Aaltje op 1-11-2019 waarbij we elk een gedicht schreven waarin vijf willekeurig gekozen woorden verwerkt moesten worden. In dit gedicht waren dat: ironisch, vriendschap, zielloos, beeld, beproefd

de boze bui van papa
bloemkool met een papje
mama met de mattenklopper
ruzie met mijn zussen
grote mensen die raar kussen
weer mijn fiets verliezen
de tandarts en gaatjes in mijn kiezen

een vier voor rekenen
vrij tekenen
het meisje dat het schoolplein regeert
heb ik al mijn huiswerk wel geleerd
dat iedereen kijkt omdat ik links schrijf
dat ik bij gym vergeten achterblijf

dat erik mij niet ziet staan
dat fijne dingen over gaan
dat eens alle boeken op zijn
of dat ik ze allemaal heb gelezen
oh dat zal het einde van de wereld wezen

11-6-2017

Onduidelijk is hoe dit gedicht ontstond
ik droeg het niet, was niet zwanger van de zinnen
het leeft sinds ik opstond, hoeft enkel wat geschikt
en geschaafd; een fluitje van een cent hoewel de
groene olijf zonder pit en zonder peper zich
steeds weer opdringt, naar binnen wringt

Wat de zin van dit gedicht, zijn bestaansrecht, is
welke betekenis en diepere lagen erin schuilen
is vooralsnog in nevelen gehuld

Wel wordt de tijd de energie de fantasie
die het vergt, vergezeld van een luie grinnik

Ik hoor de kritiek in je vriendelijke vragen, zie je
wenkbrauwen fronsen maar kan nut en waarde
niet verklaren en evenmin of het een doelgroep heeft

Hoe dit gedicht afloopt waar het heen gaat, ik weet
het niet, mogelijk laat de olijf zich eten nu
de woorden weigeren te worden ingeslikt.

1-10-2019
Geschreven in opdracht van, geïnspireerd en van feedback voorzien door

Margreet Schouwenaar in de cursus Poëzie voor Gevorderden september 2019

Inspiratiebron voor dit gedicht was het gedicht van Matei Visniec: ‘Over hoe dit gedicht gaat eindigen valt vooralsnog niets te zeggen’

Van het kerkdak stort een waterval
fonteinen stuiteren op schuurdaken
beekjes klateren langs regenpijpen

nesten vogeleitjes klotsen over dakgootranden
tussen dakpannen zoeken slinkse stroompjes
zijpaden naar groeiende bruine vlekken op witte plafonds

onophoudelijk tikken druppels in emmers en teiltjes
snotteren ramen onbedaarlijk
braken putten bruine golven modder

ruitenwissers knappen paraplubaleinen

bezwijken plasjes plonzen in nekken, straaltjes

sijpelen in halzen truien mouwen doordrenken klamme

kleren voeten soppen in lekke laarzen
neuzen snikken snot met regentranen

het jongetje in het rode jasje zoekt

de grootste plas
neemt een aanloop
springt juichend het mooiste bommetje ooit

12-7-2017