Ik hoor je zo graag lachen

Je luide schater die onafwendbaar

in lage basbubbels opborrelt als ik

onverhoeds je voetzolen kietel

wat niet meer zal gebeuren

Ik hoor je zo graag lachen

Je hortende hinnikgrinnikjes die ontsnappen

aan je middenrif als je een Sinterklaasgedicht

voorleest en gaandeweg de hints ontwaart

wat niet meer zal gebeuren

Ik hoor je zo graag lachen

Je kleine murmellachjes die als tedere

golfjes over mijn lichaam kabbelen terwijl ik

grapjes in je oor deponeer

wat niet meer zal gebeuren

Ik hoor je zo graag lachen

Je lachjes vonkend uit een onblusbaar vuur

dat zijn de mooiste want onlosmakelijk

verbonden met die warme wij-samen-knipoog

wat zo weer kan gebeuren

want

deze lachjes huisvest ik in mijn hart, ik voed

ze met mijn bloed en koester ze zolang ik leef

28-2-2023

geschreven naar aanleiding van de les over Margaret Atwood in de cursus Poëzie Online van Margreet Schouwenaar

Gepingpong met patiënten, ik ben

niet de enige, aan een diagnose heb ik

geen behoefte, dan had ik een naam kunnen

geven aan dat ik niet helemaal goed snik was

Ik zie mezelf niet als autist, zo gek

is het niet: anders denken, anders

voelen. Onbenut talent, sprong

voorwaarts met beide benen op de

grond voelt als thuiskomen.

Hoe zorgen we dat ieder mens zich

veilig, gezien en gelijkwaardig voelt?

Ik ervoer, hoe zeg je dat, een aanwezigheid

die me oversteeg. God? Wat is zijn geheim?

Je maakt Jezus veel te donker, nee, Jezus

gebruikte geen paddo’s, wilde een

onuitwisbare indruk achterlaten in

zijn eigen wereld.

Nu ik dat besef, kom ik in actie

—

Kopgedicht samengesteld uit krantenkoppen uit de Trouw van 20/21 april 2025

Ik dacht dat dit een Paasgedicht zou worden, met veel eieren of juist weinig eieren: een pfas-paasgedicht.

Maar het waren andere koppen die me troffen en inspireerden.

Zo werd dit een heel ander gedicht dan ik vooraf dacht.

20-4-2025

In dit zwarte gat meegezogen, herdenkt

iedereen zijn eigen oorlog, als de slager die

eigen vlees keurt. En dat is hard nodig,

de problemen achter deze aanpak zijn

gigantisch, tegenspraak spreekt niet meer

vanzelf: manipulatieve influencers, helikopterherrie

koffers vol cash. De knokige stroken van de hel

Ik laat me niet door angst leiden, besloot het

te proberen, een beredeneerde poging, een

experimentele therapie. Of nou ja, iets wat

erop lijkt. Dat kan gewoon in de achtertuin omdat

ik wel een dosis natuur kon gebruiken. Nog wat

dieper graven. Het is nu of nooit. Een gevoelige

slag, confrontatie met de realiteit

Het is zo simpel: bezint eer ge

bemint. Zo gaan we met elkaar om

Dit is een zgn. Kopdicht, deze keer samengesteld uit krantenkoppen uit de Volkskrant van 12/13-4-2025

13-4-2025

Boeken die de vreselijkste dingen suggereren

utopische aspecten gaandeweg veranderen in

een nachtmerrie: de haat tegen lentekriebels, krom

praten wat recht is. Wat móét je ermee? Ik dacht nog

even: het valt mee. Maar eigenlijk had ik het kunnen weten.

Het alternatief: het individu dat beter moet worden

gemaakt. Mensengeur, liefde en heel veel eten, vers

uit een zakje, made in Holland, zitten er nog voldoende

voedingsstoffen in? Dat smaakt bitterzoet maar

is hij niet eigenlijk heel gevoelig, ja zelfs spiritueel?

Dat is alles.

Misschien kunnen vlinders orde scheppen.

Dit is een Kopdicht: een gedicht samengesteld uit krantenkoppen, deze keer

uit de Volkskrant van  5/6 april 2025

7-4-2025

Ik ken een plek

voorbij schurend onbegrip en valse

verwachtingen en mijlen ver van

felle verwijten, waar mededogen

woont en humor huist

Ik ken een plek

waar pijn en woede oplossen en

woorden wegwaaien, waar dromen ons

dagelijks brood beleggen, simpelheid  

zomaar aanwaait en liefde ontkiemt

Kom

we gaan op pad, rustig en recht door

zee, zijpaden laten we links liggen die

leiden nergens toe. Als ik verdwaal

vind jij de weg weer, als jij struikelt

help ik je overeind

22-3-2025

Binnen

Hemelsblauw en bladergoud samengebald

in een ratjetoe van vuur en vlam en

vragen uit een voorgoed voorbij

Buiten

Hemelsblauw en bladergoud in een

saamhorig samenspel van lente en hoop

vandaag staat onbeschreven voor mijn raam

Inspiratie:

Sinds kort, oftewel sinds de traplift, slaap ik weer op mijn slaapkamer boven.

Vanmorgen peinsde ik, net wakker, over wat ik om me heen zag.

Binnen en buiten: schakeringen van dezelfde kleuren.

Aan de muur tegenover mijn bed: een prachtige fotocreatie van Tjally Hofstra.

Voor het slaapkamerraam: een uitbottende boom tegen een lentelucht.

Binnen fel en vurig, buiten zacht en harmonisch.

Twee kanten van dezelfde medaille.

12-3-2025

Tweeluik deel twee

In het diepste winterdonker doofde het

vuur dat leven verlamde, het liet argeloze

asresten achter en wervels berustend in wat is

In een deja vu van leren lopen in dagend

lentelicht, planten zoekende voeten

onzekere stappen naar het groen dat

wenkt en wijst: weet je hier welkom voor

een liefdevol herstel van bewegen

en van zweven, soms heel even

Fotocreatie: Tjally Hofstra

16-2-2025

Tweeluik deel een

vurige scherven schuren

langs open zenuwen en

snerpend oud zeer

onopgemerkt door wie niet kijkt en

niets hoort, geraakt en gered door

wie de ziel ziet, het lijf begrijpt en

ingrijpt, ruis en regels omzeilt

liefdevol los schraapt wat de

weg verspert. Licht en leven doorlaat

———————————-

PS

‘ik kan u wel zoenen’ zei  ze later

hij lachte: dat hoeft niet hoor.’

Fotocreatie: Tjally Hofstra

4-2-2025

Ogenschijnlijk luchtig zweefde je langs

diagnoses ontweek het woord spon

met ijle draden van dromen een web

van beter weten net zo ragfijn en

doorzichtig als je lichaam langzaam werd

Ik sprak het woord wel uit maar was

niet opgewassen tegen de pijn in je

ogen mijn vingers gleden over je huid

voelden hoe gaandeweg het woord zich

nestelde in je poriën en onverbiddelijk je

leven over nam zich tussen ons

wrong een onoverbrugbare kloof

creëerde die ons levenslange

samen spleet. Jij klampte je vast

aan wat was ik zag wat kwam

27-9-2024

Inspiratie: gedichtenwedstrijd POETICO 2024, thema:

‘Leven met elkaar. Hoe ga jij om met de verschillen tussen jou en de mensen om je heen?’

’s Morgens in bed snuif ik je op, jouw slaaparoma

als je ons gapend wakker maakte, de ketel opzette

bij de gootsteen een kattenwasje deed, je gebit

in je mond frommelde, de ontbijttafel dekte.

Ik word je gewaar in het vleugje Vinolia rond

de appels afwegende vrouw op de groenteafdeling.

In het wolkje 4711 dat achterblijft als een late

bezoeker voor me langs schuifelt naar haar stoel.

’s Avonds als ik mijn ogen sluit ruikt mijn

huid zoals de jouwe rook bij je nachtkus op

mijn wang, een zoete zweem van woordloze

liefde zweet en Bros melkchocolade.

Tijd versmelt ons.

12-11-2024

Geïnspireerd door het thema van een schrijfwedstrijd: Moeder