Hier

Koud schijnt de zon

de wind is gaan liggen

narcissen schieten uit de grond

de post brengt een pakje

de buurvrouw gebak, ik drink

koffie, kijk naar schokkende reportages

Daar

Sirenes bomkraters ruïnes

schietende soldaten rennende

mensen schreeuwende agenten

Verbijsterde vrouwen jammerende

kinderen verslagen oudere mannen

vluchten op weg naar veilig

How fragile we are (Sting)

26-2-2022

Slaperig de trap af struikelen

licht aan, vingers in de pot, likken

lippen op elkaar, ogen dicht

traag walst de tong de amorfe

massa heen en weer van voor

naar achter van links naar rechts

verzwelgt de demonen die dit

brein bewonen, wat rest is

smeuïge stilte.

Weer heb ik de woorden die

rustten op het puntje van mijn tong

succesvol gesust en ingeslikt.

31-1-2022

(In het kader van de laatste dag van de week van de Poëzie)

stil staan tussen juichend junigroen

op het bruggetje staren naar

waterlelies berenklauw en bramen

opzien naar wandelende witte

wolken boven weilanden bos en

water, voelen hoe

tijd uit het brein

verdwijnt, longen opleven

het hart herademt

30-1-2022

n.a.v. de Poëzieweek 2022, thema: Natuur, motto: ‘bloesemingen en overvloed’

Bijna is de zon onder, het

donkert maar lantarenpalen

zijn nog niet ontstoken

De ban nog niet verbroken

sta ik in de schaduw

en zwaai hen na

Weer in mijn warme huis

is de stilte vredig en volledig

6-9-2017 

Het jaar dat uitkomst moest bieden, bood

meer van hetzelfde, netto negatief.

Kluitloze kerstboom werd hippe takkekaart,

schitterend lullig.

Dwarsliggers, mooie woorden hebben we

genoeg gehoord. Kies nooit de weg van de

minste weerstand, zo’n enkelband is

ook niet alles.

De jaarwisseling als monastiek moment

van inkeer, mediterend het nieuwe jaar in,

met de blik naar boven al is er geen

vuurwerk aan de hemel.

De kracht van alles geven, alles achterlaten en

goed giechelen. En het fijne is, je hoeft niet

grappig of leuk te zijn. De allermooiste dingen

gebeuren als je ze niet verwacht.

Ook in 2022

Dit gedicht is samengesteld uit krantenkoppen uit de Trouw van vandaag: 31-12-2021

(een poging tot een pantoum)

Ik hou niet van decemberdruil

ik dool door halfdonkere kamers

drentel door bergen rottend blad

december voltooit wat november begon

ik dool door halfdonkere kamers

ik aarzel tussen dichten of verhalen

december voltooit wat november begon

steeds grauwer alles steeds leger

ik aarzel tussen dichten of verhalen

voor verdwenen geliefden

steeds grauwer alles steeds leger

luister naar de stilte maak licht

voor verdwenen geliefden

ze leven door in mij

luister naar de stilte maak licht

wees het licht

ze leven door in mij

ik drentel door bergen rottend blad

wees het licht

ik hou niet van decemberdruil

5-12-2021

Dit is een poging tot een pantoum: een oosterse dichtvorm die bestaat uit een reeks kwatrijnen, waarbij de tweede en vierde regel van elke strofe wordt herhaald als de eerste en derde regel van de volgende.

Al dagen wieg je mee met alle

winden, je nerven gerimpeld

roestkleurige koppigheid in bladvorm

waarom klamp je je vast aan

de tak die je niet meer voedt,

weiger je los te laten? Ben je

bang voor de val, voor oplossen

in novembernevel, vrees je de

leegte die je achterlaat?

25-11-2021

Novembermorgen

wanhopige vrouw

valt veertien verdiepingen

ademloos wachtend asfalt tegemoet

verlost

Dochters

zoeken zin

was dit vermijdbaar?

halfslachtige hulpverleners beteuterd beschaamd

machteloos

Dit is een zgn ‘dubbelelfje’ naar aanleiding van de documentaire ‘Moeders springen niet van flats.’

Een elfje is een gedicht van 11 woorden, verdeeld over 5 regels. 

De eerste regel heeft 1 woord, de tweede regel heeft 2 woorden enz.

De vijfde regel heeft weer 1 woord en bevat meestal een samenvatting van het geheel.

1-10-2015

Schrijfmaatje Aaltje en ik, we deden weer een dichtsessie.

We kozen vijf willekeurige woorden, deze keer uit de mooie recensie geschreven door Nancy Bastiaans van Aaltjes prachtige boek: Het gemis.

Met die woorden maakten we elk een gedicht.

Dit zijn de woorden: Stilt, Gelezen, Gemis, Vluchten, Hachelijk

Dit is Aaltjes gedicht:

Vluchten voor voortdurende oorlogen

Fatsoen wordt een sleets begrip, veiligheid een farce,

de dood een hachelijk jager in begrensd niemandsland.

Het kind gaat op weg, over zee.

Dovemansoren en blinde zieners hebben buiten de hekken

gelezen hoe alweer vluchtelingen komen gevaren;

nota bene in overvolle bootjes, vijf zes zeven.

Waar door harde wind en hoge golven grootmoeder

en de anderen in het woeste schuim verdwijnen,

spoelt het kind levend aan over zee.

Hongerig, vol angst slaapt het verloren

in gaten en kuilen. Het gemis dat niemand stilt, knaagt.

Hard valt het doorheen lege handen.

Dit is mijn gedicht:

Gemis

Ooit gelezen nooit begrepen:

hoe hachelijk ook het heden en

pijnlijk schrijnend het verleden:

vluchten stilt het missen niet

verjaagt het hunkeren niet

ze zitten je op de hielen en

na elke stap na elke struikeling

halen ze je steeds weer grijnzend in

29-10-2021

Dochter is ze, introvert verlegen

de liefste is ze, de allermooiste vrouw

moeder is ze, zus en ‘oma blauw.’

Zuster is ze, hulpverlener, coördinator, directeur.

Collega, trouwe hartsvriendin die aardig schrijft.

‘Big mama’, ‘creatieve lieverd’, ‘wereldwijf’

noemen ze haar, ze hoort het niet.

Tot ze gister een dichter werd genoemd

een echte, een goede. Geschrokken keek ze op want:

klokken beierden onafgebroken,

pioenen barstten open, kommaconfetti,

woordslingers en dichtregels daalden op haar neer,

weg was haar verweer, blozend boog ze

en bedankte ieder die in haar geloofde.

12-6-2018