Brosrepen in de gangkast

Koetjesrepen van oma

Leonidas

Delicata walnoot melk in Utrecht

Cadbury melk hazelnoot bij de V&D in Zeist

Leonidas

Toblerone in een tent in Oostenrijk

Fruits de mer bij La Place

Leonidas

Godiva oublies bij een cursus

Milka blokjes tijdens de rondvraag

Leonidas

Merci met een strikje voor een verjaardag

Australian chocolate onder de Kerstboom

Leonidas

RIP: Manon café, Lingot vanille

Gianduja buche, Carré krokant

Noisette masquée, Ganache

28-1-2023

We deden weer een dichtsessie, Aaltje en ik.

Uit het boek ‘Geheime kamers’ van Jeroen Brouwers, plukten we vijf willekeurige woorden en verwerkten die in een gedicht.

Dit waren de woorden in de eerste ronde:

REM-slaap, Andere, Gelegd, Opbergen, Galopperen

Zo verwerkte Aaltje ze:

Je hebt je REM-slaap af gelegd in kasten

vol vergetelheden. Nu je wakker bent, is door andere

wakkeren vaak gezegd: nachtmerries zullen niet

galopperen, opbergen die beesten. ‘t Paard op stal en

jij als een vogel in je nest. Dit is je queeste: Wordt zen.

Allicht kun je het eens proberen.

***

En dit is mijn gedicht met die woorden:

Doemgedachten

Onopvallend frommel ik ze in elkaar en berg ze op,

zoals je schone sokken achter de onderbroeken

legt in een overvolle la, uit het zicht van toevallig

passerende gezonde ronde argumenten. Koppig

verrijzen ze ‘s nachts in elke REM-slaap, galopperen

gillend door mijn onderbewustzijn, wekken andere

doemgedachten, illustreren elkaar met schrikbeelden en

sleuren en passant bergen oud zeer mee

de nieuwe dag in.

 25-1-2023

(dit gedicht is een zogenaamde koppensneller, samengesteld uit krantenkoppen uit Trouw en Volkskrant van 31-12-2022

Ik durf er niet aan te denken dat een jaar nog slechter

kan worden dan 2022, het was een chaosjaar, een

uitputtende tocht in een permanente staat van crisis,

liegende leraren, communicatieve uitglijders, excuses om in

de gaten te houden, ons denken is failliet, uitvluchten en

geitenpaadjes kunnen we ons niet meer permitteren

Gewoontedieren zijn we en tamelijk luie bovendien,

lichaamstaal is misschien wel ons belangrijkste

communicatiemiddel: ga staan als een superheld en

je voelt je een stuk zelfverzekerder: ’Kom op jongen’

schreeuw ik fluisterzacht door mijn tanden: ‘Weg met het

oergelul, dit is wat er gebeurt als je pizzadozen niet recyclet!’

Luister en huiver, kinderen, lezen brengt loutering, een

rustig eiland buiten de eigen bubbel, varen langs verhalen

toen de toekomst nog leuk was: ‘we once were one’,

kamers met aandacht, dat doet wat met je

Voortaan trek ik, de petemoei van de punk, met Oud en Nieuw

gewoon een roze onderbroek aan: een weemoedige

solotentoonstelling, motor van de verbeelding, ultieme

beloning voor het geduld van de stille kracht

Okedoeibedankt!

3-1-2023

Voor het onbevangen kind dat ontworsteld aan een moederlijf

weerloos een wereld intrekt van klatergoud en bedrog:

kijk met je hart, luister met je ziel, leer vergeven.

Voor de ziel met mankementen aan zijn buitenkant waar

onwetende omstanders over oordelen en van alles van vinden:

kijk met je hart, luister met je ziel, leer vergeven.

Voor de wantrouwige met intuïtieve ingevingen die overal

opzet en onraad ziet en enkel onbegrip ontmoet:

kijk met je hart, luister met je ziel, leer vergeven.

Voor de verlatene, verlangend naar voorbije tijden, die zich

vastklampt aan anderen, omdat hij ‘alleen’ aanziet voor eenzaam:

kijk met je hart, luister met je ziel, leer vergeven.

Voor jou die zich in hen herkent, open je armen, omarm en

verwarm hen want je weet: zij zijn jou en jij bent hen en er valt

niets te vergeven als je kijkt met je hart en luistert met je ziel.

november 2022

Naar aanleiding van de les over dichter Dylan Thomas in de cursus Poëzie online

In de tweede ronde van onze dichtsessie van vorige week, vormden deze woorden de uitdaging om te verwerken in een gedicht:

Heenweg, Naderen, Letters, Engel, Ontzetting.

Dit is Aaltjes gedicht:

Pijn

Met ontzetting nam ik plaats

Op mijn knieën in hard grind

voor de steen, waar in gebeitelde letters

te lezen stond: ‘Rust zacht Engel.

Voor jou was de heenweg zwaar.

een hellegang zoals je aan je kruis genageld

bij het naderen van het Hemelse Jeruzalem.

een laatste woord riep: ik verstond

‘Vader, waarom heb je mij verlaten?’

Dat ik bij je geboorte dit niet heb

voorzien doet mij alsnog pijn.

Bij je graf uit ik mijn spijt

met pijnlijke knieën in hard grind.

Het had anders moeten gaan;

beter was je geen mens geweest

en had ik het niet verkeerd gedaan…

***

En dit kwam er bij mij uit:

Kruispunt

Op de heenweg zocht mijn brein eindeloos

naar betekenis en verklaring voor verdriet en

tegenslag. Ik verzamelde letters, vond woorden

schreef zinnen vol ontbering en ontzetting

Op het kruispunt halverwege, naderen de duivel van

eeuwig uitstel en de engel van compassie elkaar en

strijden grove verwijten tegen vergeving en genade.

Ik groet ze en loop door, lichter dan ooit eerder

16-11-2022

Gisteren deden we weer een dichtsessie, Aaltje en ik.

We prikten om de beurt een willekeurig woord uit een boek en verwerkten deze woorden elk in een gedicht: een CorAaltje.

Deze keer kwamen de woorden uit ‘Cliënt E. Busken’ van Jeroen Brouwers.

Dit waren de woorden in de eerste ronde:

Gebonk, Voordat, Afwacht, Prenten, Hersens.

Dit is Aaltjes CorAaltje:

De wolven

Gebonk op de deur. Voordat we de betekenis

beseffen van wat of hoe duiken we onder.

Koelte en duisternis in de kelder,

laat de wolven maar huilen, zegt vader.

Laat de wolven huilen daarbuiten ze dreigen

met tanden door het kelderraam Ze dragen

helmen met lantarenlicht, het oog van hun geweer

op ons gericht. Vader weet van geen betekenis.

Zoals de wolf afwacht. Het harig monster. Hij

slaat gaten met granaten. Laat zijn prenten

achter voor doden die opspringen uit hun grafgaten

terwijl onze harten exploderen. De splinters

maken onze hersens bewust wat oorlog is.

Laat de wolven maar huilen, zegt vader.

En dit is mijn CorAaltje:

Mijmering

Gaandeweg haperen mijn hersens almaar

meer, vervaagt mijn verleden, gaan feiten

verloren in gemijmer over vallende bladeren, verdrinkt

mijn vroeger in een zee van onverteerd zeer

Mijn hart dat aarzelend afwacht, blijft zich met

bang gebonk inprenten: het komt goed

het komt goed, het komt vast weer goed

voordat het onherroepelijk fout gaat

16-11-2022

Dit is een Koppensneller: samengesteld uit krantenkoppen uit Volkskrant en Trouw van 3 en 4 november j.l.

Eenzamer in New York dan op een onbewoond

eiland, een associatieve reis vol visuele prikjes,

het grimmige slagveld een elegant gefilmd kunstwerk,

de camera vertelt alles, bloedstollend maar moet het

allemaal zo heftig? Het blijft in golven komen: hoop

en wanhoop, als niets echt goed helpt, probeer dan alles

Waar staan we precies? Angstcultuur en chaos, mensen

zeggen de vreemdste dingen, hopen dat er nooit consensus

komt, de karikaturen, nieuwe verdachten, de standpunten,

blinde haat, onze neiging tot ruziemaken strekt zich uit tot

in het heelal, het houdt nooit op. De empathische blik,

onuitgesproken intimiteit, ze staan er niet om te springen.

Lichtpuntjes zijn er ook, toen ik mij verloren voelde en jij

mij vond. Adembenemend mooi, dát werd tijd. Toch vind

ik, gezagsgetrouwe hooligan in geluksonderbroek, mild in

vergelijking met anderen, verliezen stiekem mooi, misschien

niet heel verfijnd maar wel effectvol. Simpelweg rouwend in

de Dapperstraat, met verhalen vol verdriet en gemis in de oren.

Iemand wordt

hopeloos verwacht

iemand dagdieft

een hele dag aan stilstaand water

iemand heeft zin in mogelijks

iemand houdt beide armen wijd

voor wie er mooi in past

6-11-2022

‘Denk aan uw bagage’ maant de stem uit de

intercom. Ik pak mijn rugzak, stap uit, kijk verloren

rond. Luister naar het fluisteren van het kind dat

niet mocht huilen. Weer ben ik de weg kwijt, muurbloempje

in bluejeans, verlegen fantast begraven onder

de ballast van een bitter mensbeeld.

Adem in adem uit. Ik word de oester die

parels maakt van problemen, de geliefde

aandachtmakelaar, de woordengoochelaar die met

zachte hand zelfspot oprakelt en binnenpretjes.

Die na elke ontmoeting met de dood, beter weet

hoe te leven. Wegen, zijwegen, omwegen, links laat liggen.

Ik laat mijn rugzak los. Water wil ik

zijn, me voegen naar de vorm van

vandaag, donderend in dieptes storten, pijnlijke

pieken afslijten, murmelen in geroezemoes, kabbelen

langs nonsens. Gaandeweg verzacht ik al wat

scherp is. Stroom dwaas en doelloos uit in een oceaan.

Dichtopdracht naar aanleiding van de les over J.W. Anker in de Cursus Poëzie online, 

1-3-2020

In de tweede ronde van onze laatste dichtsessie trokken Aaltje en ik deze vijf willekeurige woorden en verwerkten die in een gedicht: Delen, Niemand, Woord, Kaasschaaf, Iemand.

Dit is Aaltjes gedicht: 

Ik wil met niemand delen

als je met mij wilt spelen

moet je bereid zijn ieder woord

dat tot het ongerijmde hoort

luidop te kwelen

Ik wil met iemand dichten

die wonderen kan verrichten

door met een kaasschaaf, lepel

vork, een klokkenspel met klepel,

tijd te verlichten.

Zing mee, met lepel klepel vork

of mes, kom wees geen hork

neem woorden bruisend uit de bron

bewijs maar dat ook jij het kon;

dichten als plork.

En dit is mijn gedicht met die vijf woorden:

Zeer

De vernietigende blik, het wegwerpgebaar,

het woord dat met de precisie van een

kaasschaaf wordt losgesneden uit withete

woede, en nog een en nog een

oud zeer, koud als ijs heet als lava

wat deel je met iemand?

wat deel je nooit?

met niemand?

20-9-22

Aaltje en ik deden weer een dichtsessie.

Tweemaal kozen we willekeurig vijf woorden uit een willekeurig boek (dit keer uit ‘De meeste mensen deugen’). 

Dit zijn de woorden uit de eerste ronde: Onze, Afgebroken, Gemoed, Vertellen, Hemel.

Dit maakte Aaltje:

We vertellen elkaar met ijle stemmen over

onze angsten die als strakgespannen

snaren natrillen van het venijnig

aanraken door toegespitste vingers

en zo het gemoed beroeren. Bremzout

als zweet en bloed het stroef afgebroken

akkoord. Zweepslag in het gelaat. Oud

oer-gevoel van alleen gelaten. De hemel

zonder sterren. Ver weg het geluid van

huilende wolven. Wij spelen eigen wijs,

weten beter. Op strakke snaren trekken

we het gemoed uiteen. Beroeren

beter weten. Wie het weet mag het zeggen;

oordeelt niet. IJl klinken onze stemmen.

***

En dit deed ik met die woorden:

Onze tijd

De jaren en mijn grijzende gemoed

hebben gaandeweg herinneringen afgebroken

verbrokkeld, tot stof doen vergaan in de aarde

Ik wil je vertellen hoe doorbestaan

de dagen grijs kleurt, hoe leeg de

hemel oogt sinds jij wegvloog

Dat is de helft, steeds vaker

kleuren dagen gulzig groen

straalt de hemel levend blauw 

moet ik mijn ogen bijna dichtknijpen

voor ik je schaduw zie oplichten

boven een horizon vol heimwee

14-9-2022