De rituelen de ene kus op de wang werden er later
drie een omhelzing bleef een brug te ver
is hetzelfde ik kruip op de bank koester me in
haar wangen voelen vertrouwd onze geur
nestwarmte koffie appelgebak ‘dat vind jij toch het
lekkerst jammer dat slecht zo lekker is hè?’
‘Hoe zijn hun rapporten nog oorontstekingen met
die buisjes werkt hij nog steeds zo hard? Zo zijn
mannen je zorgt toch wel goed voor hem?’ Ze gaat
verzitten begint de bekende wijd uitwaaierende litanie
van mensenverhalen sporadisch over lief veel over leed
soepel volg ik haar ik ken de mensen hoewel velen amper
als de tijd verstrijkt stokt haar woordenstroom steeds
vaker zoekt ze zinloos in haar geheugen naar namen ‘Dinges’
het duizenddingendoekje duikt op dat zo dankbaar namen
van mensen ziektes winkels soapacteurs vervangt
‘Je weet wel Dinges die op de hoek woonde Dinges
daar kwam jij wel eens toch?’ steeds vaker sla ik
de plank mis heb geen flauw idee weet alleen
dit gaat niet over namen maar over samen
In mijn schoot vouwen mijn handen zich net zo als de hare
Dinges heeft ook in mijn geheugen een prominente
plaats veroverd maar het woord uitspreken doe ik niet
Ik mis haar wil haar hebben niet haar zijn
