Regengeruis op de ramen. Donker dat niet wijken wil

natte wangen, een rug die niet recht. Tijd gestold in

de vastgeroeste wijzers van het oude horloge dat vertelt wie

waren, niet wie is. Vragen in koffiedik, waarom ruikt

regen grijs, wordt zomerlicht niet opgeslagen in harten,

smaakt mango alleen ‘s zomers naar zon. Waarom zwijgt je

brein nooit, klopt je hart koppig door, leeft je mond lamlendig

mee met ziekte en zeer, loop je te lang met te veel. Hoeveel

stemmen moet je horen voor die ene zwijgt? Hoe voeten je

het bos in sturen dat zich niets aantrekt van verdwenen tijd.

Hoe regenboogdruppels glinsteren op gevallen blad, je ogen

ze vangen, je rug zich recht, de kans op anders opgloeit.

8-10-2020

Resultaat van de les over het gedicht: ‘Altijd dwarsliggen’ van Marieke Lucas Rijneveld in de cursus Poëzie online

Stemmen zwermen, murmelen in kringen, een fluistert

in een oor, een mompelt dat ze iemand mist,

een hoge kerft kippenvel op mijn armen, een lage

sust me zacht weer glad. ‘Ze maken een leven als

een oordeel’, moppert mijn moeder in mijn hoofd.

De zwaarste breekt ons bruut af, het harmoniemodel

wordt achterhaald en verworpen voor schrijnend

vrouwenzeer, voor harde eisen, ze kneedt het baas-

in-eigen-buikmantra tot hapklare brokken ongemak.

De zwakste stemmen doven, slikken tranen en zeer weer in.

Ze wonen in de verste hoeken van mijn hart. In mijn

blauwste best, hees en haperend, meng ik me in

het paars krakeel. Sag mir wo die Blumen sind, wo

sind sie geblieben? Zwijgend staren ze me op afstand,

de zwaarste hamert me af, poëzie is geen agendapunt.

Opdracht uit de cursus Poëzie online, geïnspireerd door de les over Laurine Verweijen

augustus 2020

‘rookte hij, heeft hij tot het eind gevochten 

het was voor hem het ergst, de goeien gaan 

het eerst, gelukkig heb je kinderen 

wacht maar de klap komt nog wel’

‘thuiskomen in een leeg huis is vreselijk, zit je

vaak alleen, je moet leuke dingen doen, je moet

me bellen als het niet gaat, je moet er over praten

mis je de seks, heb je al een vriend, dit is het laatste

pannetje eten kook nou zelf maar weer’

in het algoritme voor geluk ontbreken verdriet

en alleen leven, voorbij geluk herhaalt zich niet

als ik eindelijk alle rouwdata wis, wordt het lege huis 

een koesterende cocon, knelt mijn jas van rouw, barst 

hij open, opgelucht vliegen al mijn vlinders uit

22-11-2017

Schrijfopdracht cursus Poëzie online, inspiratie: les over Alfred Schaffer

Sommige woorden vallen uit de lucht en blijven liggen

waar ze landen. Andere hangen in de lucht, als de vleug

van een geur of van fluweel. Als je ze streelt, veranderen

ze van kleur, als je een gedicht voor ze vindt, vangt het licht

hun vervoering of lost hun bouquet op in onbeduidendheid.

Woorden, eenmaal uitgesproken, vullen longen met

opluchting en harten met hoop. Of met anderhalve

meter angstkramp tussen mensen en monden: geef

ruimte, houd afstand! Daartussen, als bij een onverbiddelijke

bloedband, groeien bouwstenen, bloeit samenhang

vol betekenis. Zo zag ik een groenglanzende aventurijn

tussen doffe kiezelstenen op het pad, pakte hem en

vluchtte, stopte, bukte. Ik poetste de kiezels een voor

een en voelde in hun grijze glans het gewicht van

overvloed, de reikwijdte van vertrouwen.

12-7-20, dichtopdracht poëziecursus les Nuno Júdice 

Eensgezind besprongen zorgen me

tot ik ze aanlijnde en uitliet

warm was het nog, de lucht vol

van donder en schichten

zwetend keek ik hoe ze speelden met

onweersvliegjes en ziftende muggen.

Toen mijn greep verslapte, lachten ze zich

los en vluchtten, ik zag hoe ze stoplichten negeerden,

walsten over rotondes, fietsers kietelden, ruitenwissers

tot razernij brachten.

Woest zette ik de achtervolging in maar

gaf op toen ze giechelend oplosten in de nacht.

3-2-2017

Ze wordt wakker, staat op. Gevangen in de hitte

die nog in huis hangt, dwaalt ze door de kamers,

voelt de na smeulende warmte die nog altijd

verlamt. Ze opent de achterdeur, staat op de drempel,

stil als een standbeeld. Ziet voor zich de zomer

waarin ze voor het eerst kampeerde. Hoe ze,

vroeg wakker, opgerold in haar slaapzak de koele

ochtendlucht proefde, het pas gemaaide gras rook.

Het geluid van een trein in de verte wees haar een

andere wereld, weidser en lichter dan haar zolderkamer

waar de lucht zwaar was. Nu staat ze in een andere

wereld en glijdt de geur van gemaaid gras het huis in.

Het eerste licht valt op de kerktoren aan de muur,

de naasten in lijstjes lachen haar toe, haar bestaan,

gezien en verstaan. Een eerste merel zingt de dromen

van de dag. Ze wachten op haar wakker zijn om waar te worden.

12-6-20

Gedicht uit de cursus poëzie, naar aanleiding van de les over Maurits Mok

Er moeten mensen zijn

die niet schuilen in coulissen achteraan

maar stevig in het voetlicht staan

en spreken over grote mooie dromen

overtuigen dat wat niet is, beslist kan komen

Er moeten mensen zijn

die met open armen luisteren en kijken naar

het kind dat geen woorden heeft voor wat het voelt

die geduldig blijven zoeken naar wat hij bedoelt,

hem in zijn wereld liefdevol omarmen

Er moeten mensen zijn

die het bonzen van de buurvrouw op de muren horen

ingrijpen, haar en haar kinderen warm onthalen

die niet in snelle oordelen verdwalen

en ook hem koffie bieden en luisterende oren

Er moeten mensen zijn

die als alles eenzaam voelt

direct begrijpen wat je bedoelt

die wenken kom maar bij mij

nog voor je vragen kan mag ik bij jou

Er moeten mensen zijn

die wringen en worstelen met woorden,

zoeken naar zuivere letterakkoorden

die haperen, vastlopen, opnieuw beginnen

het onzegbare zeggen in zingende zinnen

Het zijn dezelfde mensen

Inspiratie: Toon Hermans: ” Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken’

2-10 2015

in dicteegelid, Sintgedichten, in schuine

bakken, barse standjes, de meeste na

herkauwen ingeslikt

later zoek ik ze met een wichelroede, hoor

ze kreunen ondergronds, graaf ze op,

borstel stoffige schuldrandjes, ontdoe ze

van verouderde uitvluchten en restjes

verjaarde schaamte

ik blaas zwaarte weg, veeg schoon

met spuug, wrijf ze glanzend, weeg

ze, bevind ze licht genoeg. Ik strooi

ze rond, getinkel klinkt, een snik

een grinnik

Vadertaal en moedertong

verhalen uit eigen grond

2-11-2019

Cursus poëzie, schrijfopdracht geïnspireerd door het gedicht van Gabriël Smit: ‘Woorden groeien mee, met de jaren’

Ik droomde dat ik wakker werd

en rook hoe kamperfoelie en lavendel

wulps geurden in de zomerbries, violen

vrolijk vlamden, hoe bessen en frambozen

wit en rood riepen en kersen zoete zwarte

woordjes hingen om blozende oren

hoe zonnestralen mijn hoofd leeg zongen

mijn brein bedwongen, hoe mijn huid genas

en leven minder moeilijk was

hoe juli-licht het hemelblauw bewaarde

wat onbegrijpelijk leek verklaarde

gemoederen bedaarde hoe

oud verdriet eindelijk verjaarde

Ik droomde

19-7-2017

Op herhaling, ter lering ende vermaak in hete dagen:

Weet je t al van de oude Dirk van Dalen?

Hij bezweek onlangs aan hitte falen.

Van alle kanten kreeg hij tips tegen de hitte:

‘Eet zout, drink veel, airco hoog, blijf binnen zitten.’

Dat deed Dirk, zeven dagen zat hij binnen met alle ramen dicht.

Vandaag is hij gevonden, ‘t was een vreselijk gezicht.

Zijn airco stond op tien, hij was geheel bevroren.

De pegels hingen aan zijn neus en aan zijn kin en oren.

Want Dirk, altijd al consciëntieus,

nam die adviezen veel te serieus.

Daarom raad ik ieder heel oprecht:

doe nooit klakkeloos wat men je zegt!

met dank aan en een knipoog voor Annie M.G. Schmidts gesmolten juffrouw Scholten in ‘Pas op voor de hitte!’

22-7-2016