een herinnering van twintig jaar geleden:

De een na de ander neemt afscheid.

Het was een mooie dag, hij zou trots op jullie zijn.

Echt? Zoeken naar een antwoord dat er niet is.

De deur achter de laatste op slot draaien.

Rond kijken, wie woont hier?

De kachel hoger zetten.

Afwas verzamelen, afwassen, opruimen.

Rondkijken, hoe vreemd, de stoelen leeg, niemand hangt op de bank.

Zitten, huiveren, opveren, de kachel hoger zetten.

Staan, rond kijken, iemand is een jasje vergeten.

Luisteren naar de telefoon die luid rinkelt, armen slap naast mijn lichaam.

De trap op, loden voeten, rondkijken, wiens huis is dit?

Logees hebben hun bed afgehaald, de badkamer ligt vol beddengoed.

Wasmachine vullen, aanzetten, luisteren, rillen.

Naar beneden, de kachel hoger zetten.

Naar boven, zijn kamer, staan, rondkijken.

Het lege hoog-laagbed grijnst me aan, zijn sloffen.

Medicijnen verzamelen, die kunnen terug naar de apotheek.

Zijn donkerbruine velours ochtendjas vasthouden, voelen, ruiken, ja…..

Kippenvel.

Naar beneden, de kachel hoger zetten, waarom blijft het zo koud?

De stilte is oorverdovend.

Rondkijken, de leegte een massieve mist die langzaam alles doortrekt, de meubels, de muren, mijn huis, mijn huid, mijn hart.

Die winter legde de kachel het af tegen de kilte die heerste in het huis.

30-8-2016

Vier mei haiku:

herdenk je doden

dan leven ze weer even

in je warme hart

4-5-2022

Geconcentreerd knikker ik op de stoep in de voortuin.

De zon schijnt, het is niet druk op de weg voor het huis.

Soms fietst er iemand voorbij, steekt zijn hand op en roept ‘heu.’

In de keuken klinkt pannengekletter, tante is bezig met het avondeten.

Straks komt oom op zijn motor thuis van zijn werk.

Alsof ik het voel, kijk ik ineens op en daar staat ze.

Aan de overkant op de stoep voor haar huis.

In een gebloemde jurk, handen wringend, kijkt ze naar rechts de weg af.

Ik vroeg tante eens waarom ze daar elke middag staat, ze vertelde dat buurvrouw bang is van auto’s en van vrachtwagens raakt ze helemaal overstuur.

Haar man is vrachtwagenchauffeur.

Waarom verdwijnen veel ervaringen, ook indrukwekkende, in de loop van de tijd uit je herinnering?

Waarom blijven andere, schijnbaar onbetekenende ervaringen, je bij alsof ze gisteren gebeurden?

Waarom zie ik haar, ruim een halve eeuw later, nog steeds haarscherp voor me, de jonge vrouw in de gebloemde jurk die elke middag handenwringend wachtte op haar man?

En haar opgelucht blije gezicht als de grote gele VINK-vrachtwagen eindelijk aan kwam rijden?

30-4-2022

Lieve lezer,

Vandaag geen verhaal of gedicht maar een brokje realiteit: een terugblik op mijn schrijfjaar 2021.

Altijd al hield ik van het taaldeel in mijn opleidingen en functies: scripties, werkstukken, jaarverslagen, subsidieaanvragen, probleemrapportages, brieven, trainingsprogramma’s, ik draaide er mijn hand niet voor om.

Dat deze liefde voor taal na mijn werkzame leven transformeerde in een andere vorm, had ik niet verwacht maar ik geniet er zeer van.

Niet langer schrijf ik voor of in opdracht van opleidingen, directies, collega’s, cliënten, subsidieverstrekkers.

Tegenwoordig zoek en vind ik woorden voor inspiratie die als vanzelf in me opborrelt en ontstaan daaruit gedichten en korte verhalen.

Daarnaast blijf ik leergierig, ik luister, lees en volg podcasts, boeken, cursussen.

Dat mijn ‘nieuwe’ schrijven wordt gewaardeerd en mijn site trouwe volgers heeft, verrast me nog regelmatig.

Ik ben blij met jullie!

Nu wat feiten:

Het bijzonderste schrijfresultaat in 2021 is ongetwijfeld de uitgave in eigen beheer van de bundel: ‘Dichterbij’: een selectie van 99 verhalen en gedichten van mijn hand.

De reacties en recensies van lezers zijn hartverwarmend en deden en doen me nog vaak blozen.

Dank daarvoor!

Daarnaast schreef ik in 2021 gestaag door, plaatste verhalen en gedichten op deze site en stuurde regelmatig teksten in naar schrijfwedstrijden.

Met succes:

• De site 500 Magazine Aan Zee plaatste twee verhalen en een gedicht

• Ervarings- en uitgeefplatform UitJeErvaring plaatste een gedicht in zowel de papieren als de e-bundel: ‘Oost West … Gedichten over thuis’

• Een gedicht haalde, vergezeld van lovende feedback, de eerste ronde van de grote landelijke gedichtenwedstrijd: Prijs de Poëzie

• Regelmatig plaats ik verhalen en gedichten in de Facebookgroep Schrijven Magazine Ultrakorte Verhalen (UKV). Elf keer werd daar een tekst in de wekelijkse spotlights gezet omdat hij opviel door originaliteit, een verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid

• Twee keer plaatste de digitale literaire uitgave Schrijven Magazine Plus een kort verhaal in het katern Alice, als een van de vijf leukste ultrakorte verhalen van de afgelopen twee maanden

• Een van mijn verhalen maakte deel uit van een ‘Muur van Ontmoeting’, een interactieve kunstwand vol met ontmoetingsverhalen in Apeldoorn

• Uitgeverij Gopher plaatste een gedicht in de bloemlezing: ‘De grootste intimiteit is het zwijgen’

• In de gedichtenbundel van Poëzine, ‘Wederkeer’, werden vier gedichten van mij geplaatst

Dank lezers, voor jullie tijd, aandacht en reacties in 2021, ik wens jullie een goed 2022!

PS,

Van de tweede oplage van ‘Dichterbij’ zijn nog wat exemplaren beschikbaar.

Heb je belangstelling?

Mail me even: c.v.berendonk@hccnet.nl

Warme groet

Cora

13-1-2022

De geur van suddervlees, appelmoes, aardappels en spruitjes zweeft door het huis.

Alles pruttelt, suddert of koelt af.

Boven de pannen peins ik, ga na of ik alles heb voor het kerstdiner.

Ik blijf het gevoel houden dat er iets ontbreekt, maar wat?

Ik kom er niet op.

Jas, tas, portemonnee.

Een uur voor sluitingstijd is de supermarkt bijna leeg, zowel de gangen als de schappen.

Iedereen heeft zijn kerstboodschappen natuurlijk al lang binnen.

Ik drentel, kijk rond, tot mijn benen koers zetten naar de diepvrieskasten.

Daar besef ik wat ik zoek: Viennetta!

Helaas, ook dat schap is leeg.

Jammer.

Dan maar stracciatella-ijs.

De kerstgasten genieten van suddervlees, appelmoes, spruitjespuree.

Nog ruimte voor een dessert?

Ja, dat willen ze wel.

Ik vertel over mijn impulsieve gang naar de supermarkt gisteren en dat ik pas voor het ijsvak besefte wat ik zocht: Viennetta.

Zoon grinnikt: ‘Ja, dat had je vroeger ook altijd met kerst, lekker was dat.’

Echt?

Ik graaf in mijn herinnering tot ik het weer weet: in de jaren tachtig was kerst geen kerst zonder Viennetta.

Maar dat is veertig jaar geleden!

Daarna zijn er vele kerstdiners met andere desserts geëindigd.

Hoe kan het dat ik nu ineens weer beslist Viennetta moest hebben?

En dan hebben we het over marketing en over rechtstreekse en subliminale reclameboodschappen die zich in je onderbewustzijn vastzetten.

Zoon zoekt het op: Ola produceert nog steeds Viennetta en de verkoopcijfers blijven al tientallen jaren onverminderd torenhoog.

Zo hoog dat reclame niet meer nodig is want de reclame uit de jaren tachtig (van het aansnijden van een Viennetta en het geluid van het kraken van het chocoladelaagje, dat overigens bestond uit niet meer dan cacaofantasie) heeft zich, kennelijk voorgoed,  vastgezet in het onderbewustzijn van vele generaties veertigplussers.

En daarom staan oudere vrouwen op de dag voor kerst voor lege ijsvakken te hunkeren naar uitverkochte Viennetta’s.

Het stracciatella-ijs was best lekker.

Maar toch …

28-12-2021

Ik glimlach als ik het handschrift op de envelop herken.

In gedachten zie ik hem het adres op de envelop en de wens op de kaart schrijven.

Misschien even met zijn gedachten bij zijn nichtje in die verre Randstad.

Met verjaardagen belden we, soms bezocht ik hem, alleen of samen met een zus.

Dierbare bezoekjes, we voelden ons welkom bij hem.

Bij de koffie met roze slagroomgebakjes haalden we herinneringen op aan onze zomerse logeerpartijen in het oude huis, al weer zo lang geleden.

We poetsten die dierbare herinneringen op tot ze glansden als diamantjes.

Hij vertelde over de oorlog, we lachten om het kattenkwaad dat hij uithaalde.

Soms, maar niet graag en alleen kort sprak hij over de tegenslagen en verliezen in zijn leven.

Altijd lag zijn kerstkaart in de week na Sinterklaas op de mat.  

Elk jaar beefden zijn letters meer, botsten tegen de rand van de envelop, de woorden wankelden bijna van de kaart.

Dit jaar niet.

Nooit meer.

14-12-2021

Zij zoekt, kiest en koopt zijn kleren.

Pantalons met een scherpe vouw, donker grijs of blauw.

Tweed jasjes daarbij, donkerblauw of grijs.

Geen zwart, dat is zo somber, geen bruin, dat staat hem niet, geen groen want dat vloekt bij zijn blauwe ogen.

Stropdassen in grijs- of blauwnuances, effen of met een enkele ruit of vierkant.

Manchetknopen en een pochet: onopvallend.

De overhemden: wit, ze wast ze heet, stijft ze en strijkt ze. (Nylon overhemden, die je niet hoefde te strijken, waren er nog niet)

Dit is zijn kantoortenue, dag in dag uit, jaar in, jaar uit.

Dan komt ze op een ochtend, na het ontbijt, de kamer in met twee nieuwe overhemden, nog in de verpakking.

Ze houdt ze omhoog: ‘Kijk eens, ik dacht ik neem eens wat anders dan altijd dat wit en dit is tegenwoordig modern, mooi toch?’

Hij kijkt op van zijn krant, eerst verbaasd dan verbolgen: ‘Páárs? Géél? Daar kan ik toch niet mee naar kantoor? Dat kan toch niet als chef?’

Hoofdschuddend verdwijnt hij weer achter Het Handelsblad.

Ik bekeek de overhemden.

Het ene was wit met een licht vleugje lila, dat je pas zag als je er echt paars naast hield.

Het andere was gebroken wit, het zweempje geel zag ik pas toen ik er een Golden Delicious appel naast hield.

Ik begreep het niet. Wat deed een chef? En waarom mocht een chef geen paarse en gele overhemden dragen? Dat deed de meester op school wél.

Die ochtend begin jaren zestig blijft lang in mijn herinnering:

mijn vaders verstoorde gezicht,

die vrijwel witte overhemden met hooguit een zweempje kleur,

maar vooral herinner ik me mijn moeders verslagen, verdrietige ogen toen ze zwijgend de overhemden oppakte en de kamer uitliep.

Pas vele jaren later, toen hij niet meer werkte en ik begreep wat een chef deed, kwamen er gekleurde overhemden.

Ze staan hem goed, zie ik op foto’s, vooral de blauwe.

10-10-2021

Wat me wakker maakt, weet ik niet.

De hitte van gisteren zindert na in de zolderkamer, het open raam biedt geen zuchtje verkoeling.

Ik lig stil, bewegen betekent zweten.

Als mijn ogen gewend zijn aan het donker, kijk ik rond, recht in twee lichtgevende gele ogen die me aanstaren vanaf de vensterbank.

Hoe lang al?

Ik gil, gris een t-shirt van de grond, schud het snurkende lijf naast me wakker en krijs: ‘Wát ís dát?’

Hij kijkt.

Hij grinnikt.

Stapt uit bed, pakt het mauwende monster in zijn nekvel en zet het terug in de dakgoot.

Sluit het raam.

6-10-2021

Inspiratie:

In de Facebookgroep Ultrakorte verhalen verzorgt schrijfmaatje Daan elke week een WvdW (Woord van de week). Deze week is dat ‘begluurd.’

Neuriënd port ze tussen tanden, duwt tegen tandvlees, klopt op vullingen, sjort aan kronen.

Boven het mondkapje stralen haar ogen, fijn dan heeft een van ons het tenminste wèl naar haar zin.

Ik wijs naar links boven, ze knikt: die even controleren?

Terwijl ze links boven onder handen neemt, gaat het neuriën over in fluisterzingen.

Tot ze daar abrupt mee stopt: ‘Hè verdorie, heb ik weer die afgrond.’

Geschrokken schiet ik omhoog: ‘Wat? Afgrond?’

Ze legt uit: ‘Die zit in het requiem dat we met het koor oefenen, iets over de mens die boven een afgrond hangt. Gisteravond repeteerden we steeds die afgrondfrase en nou wil hij mijn hoofd niet meer uit.’

Duidelijk.

En een veel aangenamere verklaring dan het beeld waar mijn fantasie me mee opzadelde.

Toch heb ik haar gevraagd of ze niet meer over afgronden wil zingen als ze boven mijn gebit hangt.

29-9-2021

De ooit eigenhandig aangebrachte glanzende bruine beits oogt dof en zit vol vochtvlekken.

In de krakende laden bouwen kevers en mieren aan riante onderkomens.

De ochtendzon belicht slijmsporen van slakken en een ragfijne zilveren lijnencreatie van een ijverige spin.

Op het aankleedblad bloeit een bruine chrysant uitbundig, een clematistak slingert zich om het handdoekrek, een fuchsiastekje baddert in een teiltje.

Vlinders en wespen dansen tussen al het groen.

Stemmen stoppen mijn gepeins.

Ze hebben dorst:

De planten willen water.

De middelbare mannen in de tuinstoelen naast deze commode waarop ik hen ooit verschoonde en aankleedde, die willen een biertje.

8-9-2021

Zijn knellende omhelzing, de sigarenwalm, zijn keurende blik.

Hij komt naast me zitten op de bank, zijn arm zwaar op mijn schouder.

Vraagt hoe het gaat, kijkt naar mijn mond.

Wijs geworden, hou ik mijn antwoord kort.

Hij knikt, zet zijn gehoorapparaat aan en vertelt.

Over zijn belevenissen van de afgelopen weken, over zijn onderzoek naar de resten van Romeinse nederzettingen in Europa.

Af en toe vraagt hij ‘Wist je dat …?’ maar verwacht geen antwoord.

Als hij klaar is, klikt hij zijn gehoorapparaat uit, steekt een sigaar op, inhaleert diep, blaast zichtbaar genietend de rook uit, staat op en verdwijnt achter zijn bureau.

Jaren zwijgt hij in zijn rolstoel na de hersenbloeding.

De logopediste die hem wil helpen bij zijn spraakproblemen, haakt af: bij alles wat ze voorstelt, draait hij zijn hoofd weg.

7-7-2021