zwoegen
oververhitte hersens
vingers vol blaren
zwetend over de eindstreep
gladiolen
Navel-elfje
Reply
Monthly Archives: July 2018
Links achterin
‘Doe maar een cappuccino.
Weet je, Henk was dood en toen vroegen ze of hij in mijn tuin mocht. Ik dacht, ach got die Henk, links achterin is nog een mooi hoekje. De gladiolen deden het goed op hem.
Maar toen kwamen ze met Grietje. En Romana. En Jut en Jul, die moesten bij mekaar natuurlijk. Allemaal links achterin. En je weet hoe dat gaat tegenwoordig, alles mag bij een uitvaart. Daarom zei ik niks van die stilettohak. En dat kunstgebit. En dat Vlaamse oog. Moet kunnen toch?
Maar nou groeit er alleen nog zevenblad.
Doe maar een Berenburg.’
19-7-2018
Toelichting: veel schrijvers deden mee aan de Ultrakort-Vierdaagse. Ik ook. Naarmate de dagen vorderden, grepen veel verhalen in elkaar en zagen schrijvers hun hoofdpersonen in andere verhalen opduiken. Zoals Henk, Grietje, Romana, Jut en Jul in dit verhaal dat ik op de laatste dag van de Schrijfvierdaagse schreef en plaatste.
Was-goed
Zie ze deinen in de wind, het flanellen
hemd, de lange broek, ze hielden
je warm in de ijzige winters hier, weer
zie ik hoe je krachtig afzette van de
oever en met lange sterke halen
schaatsend het meer over ging.
Ik huiver in je trui, de wind trekt aan,
de mouwen, de broekspijpen, het lijkt
of ze naar me wuiven, of je me groet,
ik zwaai terug, dag lief, vandaag ben je
de wind die het wasgoed beweegt.
17-10-2017
Terug naar Af
Jas schoenen blarenpleister dropjes
als een trage diesel komen voeten op gang
vinden de bekende weg langs de watertoren
het wilgenpad op waar Elmo in wolkvorm de weg wijst
in de verte beiert een kerkklok memento mori
statige zwanen glijden als breinspinsels voorbij.
Ik schrik op uit zware gedachten
zie twee zwarte schapen, deel hun lot
zij grasduinen in het weiland
ik in muizenissen.
Halverwege wacht het uitblaasbankje
verscholen achter struikgewas
mijn ogen gesloten, voel ik hoe de zon
warmt wat kil was en zorgelijk.
Negentig minuten
twaalfduizend stappen
honderd calorieën
leeg hoofd
warm hart
19-9-2017
Kreukels
Ze trekt naden strak, zomen glad.
Haar rechterhand glijdt geroutineerd over mouwen, kragen, knoopsgaten.
Mijn linkerhand snapt de bewegingen niet, strijkt nieuwe kreukels.
‘Probeer het dan eens rechts’ zegt ze.
Mijn rechterhand kopieert onhandig haar bewegingen, strijkt valse vouwen.
Ze zucht.
Zakdoeken dan maar, die hoeven niet gestreken.
Ze vouwt de grote zakdoeken kaarsrecht in vieren, de kleine in tweeën, maakt stapeltjes, zet koffie.
Meezingend met de Arbeidsvitaminen zit ze onbeweeglijk op haar stapeltje.
Ik op het mijne.
Na de koffie is haar stapeltje glad, het mijne gekreukeld.
Ik heb niet stil genoeg gezeten.
Tegenwoordig strijk ik zingend alles glad.
12-7-2018
Huidgeheugen
‘Mijn vriend is dood.’
Mijn wenkbrauwen schieten omhoog, ik dacht dat ze, na een nare scheiding, mannen had afgezworen.
‘We waren zo verliefd maar we hielden het nog geheim. Om die pubers van me, snap je, die vinden me toch al stom. Niemand wist het. Ik kreeg geen kaart. Ik zag de rouwadvertentie in de krant. Een hartaanval. Ik dacht dat ik gek werd. Hij is er niet meer en ik heb niet eens een foto. En nou vergeet ik zijn gezicht steeds. Zijn handen niet. Die blijf ik voelen. Overal.’
Ze zucht, rood kruipt haar hals in.
