Verloren in Joop ter Heul vergeet ze huiswerk,

scheert rakelings langs het onrecht 

van het aanrecht, ontsnapt ternauwernood. 

Verbijsterd ziet ze de vreemde vrouw in de 

spiegel: te korte rok, te hoge hakken, te rode 

lippen, het steile haar in een stijve suikerspin.

Verbeten tellend breit ze moeilijke vesten van 

schapenwol en oud zeer, laat steken vallen maar 

haalt ze keer op keer weer op en breit ze recht. 

Verwonderd ervaart ze de diepte van liefde de 

vreugde van vruchtbaar als ze kinderen

baart, inzichten vergaart, dichten ontdekt. 

Verlost van de krabbenmand danst ze zonder 

doodsangst, gerimpeld en gelukkig, op 

dichtregels en zere voeten, het leven door.

25-5-2018

Dit gedicht haalde in de Turing Gedichtenwedstrijd 2018 de eerste ronde en ontving van de jury deze persoonlijke beoordeling:

‘-Mooi hoe deze bondige levensschets in nauwelijks een paar woorden overtuigend de psychologische evolutie van een vrouw kan neerzetten, en dan nog in een positieve richting met het ouder worden. In die zin beantwoordt dit gedicht wat mij betreft aan een reële rancune in onze cultuur: geloofwaardige beelden van vrouwen die ouder worden niet als vloek ervaren. De stijve suikerspin, het tellen bij de ‘moeilijke vesten’… het zijn herkenbare, sterke beelden. Wel goed dat de voeten ‘zere voeten’ blijven, want dit gedicht loopt wel het gevaar iets té gemakkelijk van ‘dichten’ een wat romantisch panacee te maken.’