Plamuur

Pratend plamuurt hij gaten dicht, saust het plafond, knipt behangbanen, smeert ze in, plakt ze lijnrecht op de muren, schildert en passant een kast, hangt luxaflex op, legt en snijdt vloerbedekking.
Dagen lang hoor ik bij de koffie fragmenten van zijn leven:
Na school niet spelen maar helpen in de zaak.
Ziek in bed liggen in een leeg huis, zijn ouders waren op de zaak.
Zijn eigen kostje koken.
Vakanties kende hij niet: een gesloten zaak verliest klanten.
Eenmaal volwassen nam hij de zaak over.
Vanzelfsprekend, vond hij.
Maar hij wilde geen kinderen: zo’n leven mag je kinderen niet aandoen.

 

Hoogzomer is hij klaar.
Tevreden nemen we afscheid.
Ik vraag of hij nu wel op vakantie gaat.
Hij schudt zijn hoofd, dat gaat niet want zijn oude zieke poes kwijnt weg als zijn vrouw en hij er niet zijn, hij weigert eten en medicijnen van anderen.
‘Ik blijf met liefde thuis voor hem.’

 

11-3-2018      

12 thoughts on “Plamuur

  1. Wat ben je toch een wonder mens. Zulke verhalen komen bij jou en hoe je ze dan schrijft! Door de eenvoud er van regelrecht naar het hart!
    Dat is wat je ook bent, een mens met een hart. Daarom hou ik van je en hoe je schrijft.
    Liefs Aaltje

  2. Een hartverwarmend mens ❤
    Of dit fictie is of niet maakt niet uit. Ze bestaan. Ik hoop wel dat hij ook goed voor zichzelf zorgt …

    • Een hartverwarmend mens, inderdaad. (Enne, ik maak mensen onherkenbaar in verhalen die ik hoor, zie of zelf meemaak, bekijk wat de kern is van wat ik wil schrijven en verander omstandigheden en eigenschappen. Ofwel vraag ik om toestemming)

Leave a Reply

Your email address will not be published.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.