Een zomerse zondagochtend, mijn slaapkamerraam staat open.
Geroezemoes klinkt op het pad voor het huis, stemmengemurmel, het geluid van stappen die naderen en voorbij gaan.
De ramen in de kerk voor mijn huis staan ook open.
Ik hoor geschuifel van voeten, stilte, de dienst begint, zingen, praten, stilte, zingen.
Langzaam word ik wakker en wacht soezend op wat komt.
Voor mijn geestesoog ontvouwt zich de vertrouwde ceremonie die me terugbrengt in de tijd.
De eerste jaren was er de zondagschool, later de zondagse kerkgang.
Ankers in een bestaan gevuld met zekerheden en Godsvertrouwen, waar weinig plaats was voor waaromvragen.
Ik blijf luisteren, stil, bijna stiekem en wacht, zou het dit keer?
Ja! Daar klinkt een gouwe ouwe.
‘Een naam is onze hope.’
Zonder haperen zingt mijn stem de coupletten foutloos mee.
Het instituut ging me tegen staan.
De boodschap blijft me boeien en waait soms op een warme zondagochtend weer naar binnen.
17-10-2015
6 thoughts on “Zondagochtend”
Lieve Cora je geeft in de woorden die je schrijft mooi sober weer hoe we in ons diepste verlangen eenzaam
dobberende mensenkinderen zijn met onze vragen waarop we geen antwoord weten.
Liefs Aaltje
“Een feest van herkenning” Cora.
Ankers, zekerheden , godsvertrouwen, in een tijdgeest, lees Kerk, waar geen waarom vragen in passen.
Ik moet bekennen dat ik sommige liederen als melodie schitterend vind en ik schaam mij daar niet voor en zing stilletjes mee.
Het instituut heb ik lang geleden op zij gezet. Zo jong ik was, had ik al vele waarom vragen , maar…….juist geen antwoorden. Niet serieus genomen dus.
En toch geloof ik dat er meer tussen hemel en aarde is.
Voor mij zonder instituut.
Lieve Cora je geeft in de woorden die je schrijft mooi sober weer hoe we in ons diepste verlangen eenzaam
dobberende mensenkinderen zijn met onze vragen waarop we geen antwoord weten.
Liefs Aaltje
Dankjewel Aaltje, verrassend dat je dat er in leest, ik herken het niet …
Wat prachtig weergegeven uit jouw ‘tijd van weleer’, Cora!
Dankjewel Ellie! Ja, het is bijzonder hoe een enkel geluid een herinnering oproept, even terug in de tijd.
“Een feest van herkenning” Cora.
Ankers, zekerheden , godsvertrouwen, in een tijdgeest, lees Kerk, waar geen waarom vragen in passen.
Ik moet bekennen dat ik sommige liederen als melodie schitterend vind en ik schaam mij daar niet voor en zing stilletjes mee.
Het instituut heb ik lang geleden op zij gezet. Zo jong ik was, had ik al vele waarom vragen , maar…….juist geen antwoorden. Niet serieus genomen dus.
En toch geloof ik dat er meer tussen hemel en aarde is.
Voor mij zonder instituut.
Nieske, ik had al zo’n vermoeden dat jij dit zou herkennen, blij mee!