Mijn stottergebedjes voor het eten, de zaterdagse

opgebakken eerpels, Arbeidsvitaminen met warme

chocomel. De zondagse slaperige stilte. Het schouderophalend

zwijgen op mijn vragen, het wachten op mijn beurt, op later, op

het oordeel in mijn ouders ogen als ze de schuifdeuren

open schoven, de opluchting als ze lachten. De schaarse

grap verstopt in een sinterklaasgedicht. Het licht in huis na

de grote schoonmaak, de kus voor het slapen, het wenkende

nachtzwart achter het zolderraam. Wat ik ’s nachts

droomde, stroomde bij Nederlands mijn linkerhand uit.

Onder de tienen voor opstellen scholen alle

onbeantwoorde vragen. Ze vervaagden

met de jaren maar deze beelden blijven:

hoe mijn moeder zijn overhemden en zijn

angsten glad streek, hoe mijn vaders ogen

verzachtten als hij, steeds zeldzamer, haar kietelde.

Hoe zij dan bloosde.

Juni 2021

Resultaat van de dichtopdracht bij de les over Charles Ducal in de cursus Poëzie online voor gevorderden