Op een dag mochten mensen elkaar niet meer aanraken.
Wie toch knuffelde, omhelsde, zoende of handen schudde, werd beboet, uitgesloten en liep kans op een ernstige ziekte.
Knipogen, lachen en gedichten voordragen mocht wel maar werd nauwelijks opgemerkt door de woordentsunami die losbarstte: er werd gediscussieerd, geschreeuwd, gescholden.
Feiten werden verzwolgen door aannames, oordelen en meningen.
Over de boetes en over elkaar.
Een oorverdovende herrie klonk alom.
Er was een jongetje dat niet hield van woorden.
Hij danste in de namiddagzon en gooide knuffels naar me.
Tot ik een schoot vol knuffels had.
Hij lachte.
Ik ook.
16-12-2020
Dit verhaal werd op 18-12-2020 gekozen als een van de vijf ultrakorte verhalen van week 51 die opvielen in de Facebookgroep Schrijven Magazine Ultrakorte verhalen vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.
Mooi verwoord wat er allemaal gaande is in de wereld Cora, niet dankzij Corona, maar dank zij onszelf!
Maar dichtbij vind je dan soms dat waar het echt om gaat terug: Blij zijn met en om elkaar met gratis zonneschijn om dat alles te ver-/belichten.
Ontroerend geschreven, vooral het laatste stukje
Dankjewel Corry!
Mooi verwoord wat er allemaal gaande is in de wereld Cora, niet dankzij Corona, maar dank zij onszelf!
Maar dichtbij vind je dan soms dat waar het echt om gaat terug: Blij zijn met en om elkaar met gratis zonneschijn om dat alles te ver-/belichten.
Precies! Er is een lijst met dingen die altijd kunnen/mogen …
Dit is het bewijs van het onaanraakbare dat tot in de ziel binnenvalt op precies de goede plek.
Dank je lieve Cora
Je vangt prachtig in woorden wat ik bedoelde 😍
Genieten van de kostbaarste momenten dichtbij. Mooi beschreven, Cora ❤️
Dank je, Ellie, het is een reminder voor elke dag hè?