’t Is een herinnering zoals zovelen, maar deze ene laat mij niet los’

Orkest Zonder Naam: Het Lentekind

Een zonnige zomerochtend.

Ik loop op het pad langs de vijver en geniet van de stilte als ik in de verte een kind zie.

Hij is een jaar of tien schat ik.

Hij huppelt, wijst naar de wolken, naar de waterlelies, staat stil, neemt het onhoorbare applaus in ontvangst, buigt diep.

Dan strekt hij zich en vervolgt zijn dans.

Zijn gezicht naar de zon geheven, beweegt hij, draait een pirouette, zijn armen hoog boven zijn hoofd.

Ik nader voorzichtig, hou mijn pas in, kijk ademloos toe.

Tot hij me ziet.

Hij verstijft, een blos kleurt zijn wangen.

Ik klap in mijn handen: ‘Wat dans jij prachtig, alsjeblieft, dans door!’

Maar de betovering is verbroken, hij schudt zijn hoofd, draait zich om, rent weg.

15-9-2020

Een verkorte versie van dit verhaal werd op 18–9-2020 gekozen als een van de vijf ultrakorte verhalen van week 38 die opvielen in de Facebookgroep Schrijven Magazine Ultrakorte verhalen vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.