In Utrecht stappen ze in: een moeder met aan elke hand een kleuter. Ze plant ze op de bank tegenover haar. Zwijgend en grondig inspecteren ze mij en de andere reizigers. Vervolgens tellen ze alle koeien, kerktorens en windmolens die langs het raam voorbij vliegen.
Als dat klaar is, peinzen ze over treinen: ‘Mama, deze trein gaat naar opa, waar gaan de andere treinen naartoe?’ ‘Treinen komen overal’, zegt mama. ‘Echt overal?’ ‘Ja, zeg maar, waar willen jullie naar toe?’ Het meisje weet het meteen: ‘Naar Amerika!’
Ze aarzelt: ‘Of naar Scheveningen!’ Haar broertje denkt na, zijn wenkbrauwen gefronst. Dan weet hij het: ‘Naar het paradijs, kan dat ook?’
Nostalgie en zonder mondkapjes………..je ziet de verwondering en expressie.
Geef mij maar retourtje paradijs , heb ik daarna verhalen……?
Beeldend beschreven Cora..?
Wat een mooie, lieve observatie! ?
Dankjewel, het was zo leuk om mee te maken ?
Wat een heerlijke uitspraak…mooi ook om mee te reizen en de bomen en alle andere dingen te tellen
Ja hè, de wereld door kinderogen 🙂
Lief en teder opgeschreven, Cora. Weer een juweeltje!
Liefs, Aaltje
?❤
Dat grondig en zwijgend aankijken: geweldig! Dat doen ze inderdaad, heerlijk onbeschaamd. En ja, voor een kind ligt de hele wereld open, heerlijk.
Ja, heerlijk onbeschaamd. Ik genoot ervan 🙂
Och wat lief. Lijkt mij ook wel wat, een enkele reis paradijs. Leuk geschreven!
Dankjewel Ypie, een enkeltje paradijs, dat spreekt mij ook wel aan 😉
Nostalgie en zonder mondkapjes………..je ziet de verwondering en expressie.
Geef mij maar retourtje paradijs , heb ik daarna verhalen……?
Beeldend beschreven Cora..?
Dankjewel Nieske, goed argument noem je voor een retourtje ??