Als ik kookte, verzamelde ik ingrediënten, sneed ze, bakte, kookte. Dekte ondertussen de tafel, waste, als alles klaar was, vast de pannen af, dat scheelde zoveel bij de afwas.

En sopte en passant ook vast het aanrecht en het gasstel.

Als hij kookte, meed ik de keuken.

Pas na zijn verrukkelijke chili con carne durfde ik de confrontatie aan met de, hem eigen, culinaire chaos in de keuken, die oogde of er een orkaan van bonen, rijst en tomaten had gewoed.

Elk oppervlak was bedekt met spetters olie en klodders tomatensaus, de vloer bezaaid met ontsnapte uienschillen, vurige peper- en paprikaschilfers en gevluchte kidneybonen.

Maar altijd was er, midden op het aanrecht, een kleine oase van rust: een koffiemok, nog halfvol zwart met suiker.

Pal daarachter, leunend tegen de achterwand, een WO2-boek, opengeslagen bij de Slag om Arnhem.

Mijn moeders heerlijke hachee, zijn hemelse chili, hoe ik ook mijn best doe, nooit smaken ze meer als toen.

1-8-2025