Koud en nat was het de afgelopen dagen maar vandaag hangt er lente in de lucht.

Louk voelt het ook en weigert om binnen te komen: eindelijk weer eens lekker in de tuin spelen!

Met een glimlach rond zijn mond, versiert hij de witte bloemen van de bloeiende helleborus met dierenplaatjes en stevent dan af op zijn vaste plekje achter (het restant van) de krulwilg.

De grond is daar nog vochtig van de regen van afgelopen nacht.

Gauw haal ik uit de schuur de twee kniekussens, de een zonnebloemgeel, de ander veelkleurig en spreid ze uit op de plek waar Louk altijd zit.

Dan kan hij droog zitten.

Hij kijkt, lacht: ‘mooi.’

En voor ik kan ingrijpen, vlijt hij zich zorgvuldig naast de kussens.

Draait zijn billen en zijn benen in de natte aarde, schuift zijn mooie nieuwe lichtblauwe schoenen diep in de zompige grond.

Tot hij helemaal goed zit.

‘Oma zitten.’

Tja, toen ben ik zelf maar op de zonnebloem gaan zitten.

22-3-2023