Hij heeft geen weet van zijn dwarse DNA dat woorden onbegrijpelijk maakt, vraagt nooit waarom, componeert zijn dag rond de klank van mijn stem, de stand van mijn mond, de lach in mijn ogen, feilloos leest hij
mijn rimpels, hakt een wak in mijn woorden, vult het met vrijheid, ‘mag niet’ wordt een spannend spel, bij poepen hoort Berend Botje, hij zwaait naar tijgers in mijn tuin, doet alle lampen aan, danst in een zonlichtbaan, schatert om zijn schaduw op de wand
hij leeft langs de pandemie, kent geen quarantaine, geen afstand, plant kusjes op mijn kruin als ik zijn veters strik, we kijken hoeveel kietels passen op zijn rug en zoenen de autoruit tussen onze handen en monden
voor hem geen woorden, geen zorgen, geen gisteren geen morgen
12-4-2020
Resultaat van de schrijfopdracht ‘Wat is taal? in het kader van de poëzie les over Hester Knibbe
10 thoughts on “Tovertaal”
Ah, mooi! Hij in zijn eigen wereldje en toch die interactie.
Ah, mooi! Hij in zijn eigen wereldje en toch die interactie.
Precies ??
Prachtig Cora! Zo vertederend, zo liefdevol, en zó mooi beschreven! Ontroerend!
❤
En jij weet met jouw woorden weer die ontroerde brok in mijn keel te toveren, Cora.
?❤
??……geen woorden meer……voelen..?
?❤
Prachtig…ontroerend zoals jij dit beschrijft. Ik bewaar dit, wij zijn er ook bekend mee.
❤?