de aarde versmalt, langs de vloedlijn liggen
groene doppen, gedroogde pruimen
perkamenten schelpen van verschoten
blauw, touwen wit versteend in zout
meeuwen lopen mank, kauwtjes krijsen, een
ijsvogel oefent in verdwijnen
geen woorden meer
geen fluisteringen geen rimpels in het water
alles verstilt, het regent leegte
ik val in druppels uiteen
12-2020
❤ Mooi…
Dank je!
Lieve Cora, Ik verbeeld me dat ik ook langs die vloedlijn loop, ik zie er prachtige kleuren in schelpen en het verzilte touw. Ook zie ik die manke meeuwen en kauwtjes, maar ijsvogels horen bij kleine riviertjes, ze maken holen waarin ze veilig zijn voor aanvallers. Maar de leegte regende en daarin gebeuren de vreemdste dingen. Het is toch een mooi gedicht.
Met liefs
Aaltje
Dank je Aaltje! Dan komt die ijsvogel gewoon als extraatje uit mijn dichterlijke duim 🙂
Ik proef de weidse leegte. Mooi.
Dank, Vivian!