Aaltje en ik deden het weer: we prikten willekeurig vijf woorden (deze keer uit ‘Fortuna’s dochter’ van Isabel Allende) en verwerkten die allebei in een gedicht, een ‘coraaltje.’

Dit waren deze keer de woorden: Goud, Schuttingwoorden, Gebied, Kijken, Ongerept

 

Dit gedicht maakte Aaltje:

 

Hoe ongerept het groen van golvend gras

In dit gebied, waar wind het goud van zonlicht

verstrooit en kijken gratis is. Dat het gedicht

van schuttingwoorden dat ik op de planken las

laat blijken dat de schrijver of heel jong

of een demente man van slechte zeden was.

 

Ik tinkeltwinkel langs de paarse krokussen

in lentelicht en zend een kushand naar een vink

die zingt dat ik op ongelijk bedenken hink.

Ik roep terug bemoei je er niet tussen

en neurie vrolijk verder, ondanks vogelzang.

Voor een paar vieze woorden ben ik echt niet bang.

En dit deed ik met de vijf woorden:

 

Goud

 

Gisteren was ik er weer

liep langs paden overwoekerd

door struikgewas, het zomergroen

oplichtend in de middagzon

 

Ver van verkeergeraas, van

venijnige mensenstemmen van

vol gekalkte muren met oorlogstaal

hakenkruisen en schuttingwoorden

 

Zwijgend staan in dit stiltegebied

luisterend naar de leegte

kijkend naar wat gelukkig

ongerept is gebleven

 

8-3-2022