Ik herken je van verre, silhouet in grijze lijnen op een natte novemberdag en denk: hoe gaat het met je knie met je dochter we moeten gauw weer een bakkie doen.
Tegen de wind in, je zwoegend hoofd gebogen, je rug in pijnstand, nader je, ik wacht, met mijn hand zwaaiklaar, mijn mond praatklaar, je voorlicht doet het niet.
Vragende ogen kijken mij aan. Ik weet weer: je bent er niet meer. Jouw sterven zonder afscheid blijft een rondgaand gerucht dat mij niet raakt; ik kom je overal nog tegen
fietsend, op weg naar een volgende keer. Fiets fiets door, dat deed je het liefst. Zonder vragen zal ik naar je zwaaien, maar repareer je licht, niemand ziet je zo
Knie en rug, op de fiets, jij ziet haar zelfs fietsen zonder licht.Jullie schijnen in elkaars binnenste.
Mooi en innig. Mijn licht doet het nog, zie je wel?
Liefs Aaltje
Prachtig Cora!
Dankjewel Hannie ❤
Wauw, mooi zeg.
Dank! ?
Prachtig, Cora!
Fijn, dankjewel Remke!
Knie en rug, op de fiets, jij ziet haar zelfs fietsen zonder licht.Jullie schijnen in elkaars binnenste.
Mooi en innig. Mijn licht doet het nog, zie je wel?
Liefs Aaltje
?❤? dank, Aaltje!
Hoe bijzonder, prachtig!
Dank, Ellie, blij mee!