De meeste meningen en dromen zijn vervlogen, ze losten op in binnenpretjes, mededogen, twijfels of werden vragen zonder veel verweer; ook verdwenen is de hoop op snel en strak en meer.
Rimpels als jaarringen sieren mijn gezicht, mijn zere vingers schrijven me zin en zwaarte in, een pijnlijk einde, aardedonker of een hemels licht, of iets daar tussen in, een onverwachte draai, een nieuw begin.
Hoe traag mijn tempo ook, eenmaal op stoom diesel ik door de dagen, dwaal tussen toetsen en wolkenluchten die vragen lenigen, stilte sussen, opzwepen tot een nieuwe droom.
Ha Justa, dat weet ik vaak ook niet hoor. Dit gedicht is gemaakt in een cursus poëzie en na goede feedback een paar keer herschreven. Nu mag het buiten spelen 😉
Prachtig Cora!
Dankjewel Hannie!
Tjeetje, waar haal je het allemaal vandaan. Dit is een rethorische vraag natuurlijk. Heel mooi Cora!!
Ha Justa, dat weet ik vaak ook niet hoor. Dit gedicht is gemaakt in een cursus poëzie en na goede feedback een paar keer herschreven. Nu mag het buiten spelen 😉
Dit is prachtig Cora!
Fijn om te horen, dankjewel Patricia!
Geweldig!
Dankjewel!