Ze dwarrelen uit wolken weemoed, zweven in

blauwe ballonnen, echoën in een diepe stem

landen in halflege stiltecoupés waar ik ze

verzamel en meeneem in mijn rugzak.

Thuis sluimeren ze in de kieren van mijn brein tot  

de schemer mijn ogen sluit. Regengeruis klinkt in

vergeten straten, mijn kindervoeten struikelen naar

het huis dat wenkt, een ballon zweeft omhoog in oneindig

blauw tot de merel me wakker zingt en stilte opstaat.

De eerste koffie jaagt de laatste dromen de wolken

in die langzaam over drijven, verdwijnen achter de einder.

Ik moet weg, mijn rugzak wacht.

2-6-21

Resultaat van de dichtopdracht bij de les over Hanneke Van Eijken in de cursus Poëzie online van Margreet Schouwenaar